เรื่องสั้น เหตุเกิดที่ ม.สารขัณฑ์ (เฉาตาย)

13
การเปิดใจของท่าน เรวัตร เมฆจั่น ถึงเจตนาดี
ที่มีต่อกัลยาณมิตร โดยการให้คำแนะนำตักเตือนและแนะแนวทางในการแก้ปัญหาด้วยประสบการณ์ของผู้ใช้กฏหมายมาเป็นเวลานาน พร้อมยกตัวอย่างที่ชัดแจ๋วแจ่มแจ้ง เรื่องการห้ามปรามลูกไม่ให้ออกไปวิ่งเล่นที่ถนนเพราะเป็นอันตราย ซึ่งคำแนะนำนั้นได้กระทำต่อเนื่องมานานพอสมควร ทั้งนี้อาจเกิดจากความผูกพันที่ครั้งหนึ่งก็เคยคิดอยากจะมาทำงานที่นี่ก็เป็นได้ แต่มิได้มีเจตนาร้ายที่จะเสือกไสไล่ส่งให้นางแต้ม หรือใครก็แล้วแต่ เข้าคุกเข้าตะรางอย่างแน่นอน

การเปิดใจของท่านเรวัตร เมฆจั่น ทำให้ผมมีความมั่นใจยิ่งขึ้น ในสิ่งที่ได้ทำมาตลอด 4-5 ปี ว่า ผมมิได้มีเจตนาร้ายต่อใครๆอย่างแน่นอนเช่นกัน

ยกตัวอย่างเรื่องป้าน “ละเมิดพระบรมฉายาลักษณ์” ซึ่งพวกเราคิดว่า มันเป็นการจาบจ้วงสถาบันสำคัญ ถ้าท่านไม่เชื่อ ท่านลองนำรูปป้าย ที่ผมเชื่อว่าทุกคนมีรูปเหล่านี้อยู่แล้ว เอาไปให้พ่อ-แม่ ลูกเมียดูซิ ว่า พ่อ-แม่ ลูก-เมีย จะคิด และรู้สึกอย่างไร

ถ้าพ่อ-แม่ ลูก-เมีย ทักท้วง ก็รีบจัดการ”ถอย” โดยยอมรับผิด แสดงความรับผิดชอบด้วยการลาออก และทำพิธีขอพระราชอภัยโทษตามระเบียบ เพราะยังพอมีเวลา “ไม่มีกองทัพใดที่ชนะด้วยการบุกอย่างเดียว”

แต่ถ้าพ่อแม่บอกว่าไม่เห็นเป็นอะไร ใครๆเขาก็ทำกัน เขาเอาไปทำนาฬิกายังมีเลย ก็โอเค ต่อไปก็อย่าไปเชื่อ “ไอ้ จิปาถะ” ผู้ชั่วร้ายตนนี้อีกต่อไป เพราะมันเป็นพวกอิจฉาตาร้อน สันดานหยาบช้า แก่แล้วไม่เจียมสังขาร จะตายวันตายพรุ่งก็ไม่รู้ หาประโยชน์อะไรไม่ได้แล้ว ยังเสือกจะมายุ่งกับเขาอีก กวนน้ำให้ขุ่นตลอด ดังนั้น อย่าไปอ่านข้อเขียนโบราณของมันเด็ดขาด ให้มันเฉาตายไปเอง ไอ้โรคจิต
….