เรื่องสั้น เหตุเกิดที่ ม.สารขัณฑ์ (เนียนมาก)

10

มีสำนวนคำพังเพย ที่อยากจะนำมาพูดถึงตอนนี้ ก็คือ “วัวสันหลังหวะ” ซึ่งหมายถึง คนที่มีความผิดติดตัว ทําให้ต้องคอยหวาดระแวงอยู่ตลอดเวลา เรียกว่า “มีแผล” ถ้าเป็นนักมวย เขาเรียกว่า “เก็บอาการไม่อยู่” คือโดนต่อยแล้วมีอาการ
ที่มหาวิทยาลัยสารขัณฑ์ ประเทศสารขัณฑ์ มีคนแบบนี้หลายคน ที่เห็นอยู่ คนหนึ่ง ก็คือ เจ้า kovid หรือไอ้เวรตะไล ตัวละครของผม เจ้าคนนี้ต้องมีแผลติดตัวแน่ๆ ถึงได้รีบวิ่งแจ้นอาสานางแต้ม ไกล่เกลี่ย ประสานหรือเชื่อมกับหญิงผู้กล้า และต้องเชื่อมตรงกลางเสียด้วย อย่างนี้เรียกว่า ร้อนตัว ทั้งๆที่ไม่ใช่เรื่อง แส่จริงๆ

ส่วนตัวละคร ของผมอีกคน คือ นางแต้ม รักษาการอธิการบดี(เถื่อน) มหาวิทยาลัยสารขัณฑ์ นางต้องมีแผลติดตัวเหมือนกัน แผลใหญ่และลึกเสียด้วย เพราะเพียงแต่อาจารย์เขียนป้ายว่า เราต้องการอธิการฯที่มีธรรมาภิบาล เท่านั้น ก็รีบวิ่งแจ้นไปแจ้งความที่โรงพัก (คงอยากไปพัก) แต่ไม่ทันใจ เพราะกว่าตำรวจจะทำสำนวนเสร็จ ส่งให้อัยการ รอไม่ไหว (แผลกำลังจะเหน่า) เลยฟ้องศาลเสียเองเลย อย่างนี้เรียกว่ามีอาการ
แสดงว่า นางแต้มไม่มีธรรมาภิบาลจริง เพราะถ้ามีธรรมาภิบาล จะต้องไปเดือดร้อนอะไร “นางวัวสันหลังหวะ เอ้ย!”

ส่วนพวกหมานาย หรือพวกลิ่วล้อสอพลอทั้งหลาย ก็สันหลังหวะเมือนกัน นั่งไม่ติด ร้อนตูดร้อนก้นไปหมด จ้องมองหาทีหนีทีไล่อยู่ เหมือนผมตอนเป็นเด็กไม่มีผิด จ้องมองหาจังหวะหนีแม่ไปดูหนังกลางแปลง นึกถึงภาพตัวเองตอนนั้น “เนียนมาก”แต่รุ่งขึ้นซิครับ ใจระทึก เพราะเป็นวัวสันหลังหวะ ไม่รู้ว่าแม่จะมาลมไหน แต่ที่แน่ๆคือ แม่ผมมีแค่ลม สบายๆไม่ถึงพายุ และคราวนั้น ก็เป็นอีกครั้งหนึ่งที่แม่ทำลืม 555

….