เรื่องสั้น หัวใจเปื้อนชอล์ก ตอน เผาหุ่น 15

kahangs

จิปาถะ
เรื่องสั้น หัวใจเปื้อนชอล์ก ตอน เผาหุ่น 15
38
“เรื่องอาศรมศิลป์ เป็นอย่างไรบ้าง ”ผมถามจานจินเมื่อเห็นเขาเงียบไป
“ผมเบื่อไอ้พวกระริกระรี้สอพลอเจ้านาย รู้สึกเซ็งประโคนจริงๆ ครับ อาจารย์”
“อย่าซีเรียส จานจิน มันเป็นเช่นนั้นเอง ตถตา ผมยกบาลี และคุยต่อว่าในสมัยที่ผมมีเรื่องกับอธิการนะ ผมแทบจะไม่มีเพื่อนเลย ใครๆก็พากันหลีกเลี่ยงที่จะเข้าใกล้ผม แม้แต่คนที่ผมเคยอนุเคราะห์ยังไม่กล้าเข้าใกล้ผมเลย ก็เซ็งประโคนชัยพอๆกับท่านนี่แหละ ภาษาพระเขาเรียกว่า “ขาดที่พึ่ง”
“หมายความว่าอย่างไรครับ” จานจินทำท่าสงสัย
39
“ทุกฺขํ อนาโถ วิหรติ. คนที่ไม่มีที่พึ่งอยู่เป็นทุกข์” ผมยกพุทธศาสนาสุภาษิต
“อธิบายหน่อยครับ อาจารย์” ถากถางมองมาทางผม ทำท่างงๆ
“เราเชื่อกันว่า บิดามารดาเป็นที่พึ่งของบุตร พี่เป็นที่พึ่งของน้อง เพื่อนเป็นที่พึ่งของเพื่อน ผู้บังคับบัญชาเป็นที่พึ่งของผู้ใต้บังคับบัญชา คนที่ไม่มีบิดามารดาเราเรียกว่าคนกำพร้า คนที่ขาดที่พึ่งพาอาศัยเราเรียกว่าคนอนาถา”
“อาจารย์และจานจินก็เป็นคนอนาถานะซิ” ถากถางพูดโพล่งขึ้นมา
“ใช่ ผมและจานจินขาดที่พึ่งจึงเป็นคนอนาถา ไร้ญาติขาดมิตร ผู้บังคับบัญชาเกลียดชัง ขาดที่ปรึกษา ขาดผู้ช่วยเหลือ จึงชื่อว่าอยู่เป็นทุกข์ แต่มันเป็นคนละสมัยกัน”
“แล้วในสมัยอาจารย์นั้น อาจารย์ทำอย่างไรละครับ”
“ผมไม่ได้ทำอะไร ผมไม่ได้อยู่เป็นทุกข์อย่างที่คนอื่นเข้าใจกัน แต่ผมอยู่เป็นสุข”
“งงครับ”
“ที่ว่าผมอยู่เป็นสุข เพราะผมมีพระรัตนตรัยเป็นสรณะ เป็นที่พึ่งอันประเสริฐ” ผมหยุดนิดหนึ่งหันหน้าไปทางจานจิน แล้วพูดต่อไปว่า
“จานจิน เธอต้องเอาอย่างครูนะ เพราะสิ่งที่ทำให้เธออยู่เป็นทุกข์นั้น ไม่ใช่ที่พึ่งแท้จริง พระรัตนตรัยเท่านั้นที่เป็นที่พึ่งที่แท้จริง เป็นที่พึ่งอันประเสริฐ แล้วเธอจะอยู่เป็นสุข”
“ครับ อาจารย์”
40
“แล้วที่นางแต้ม ชอบทำบ้าๆบอๆให้คนทั่วไปเดือดร้อนขาดที่พึ่งละครับ เธอจะอยู่อย่างไร” ถากถางตั้งคำถาม
“ก็จะอยู่อย่างเป็นทุกข์นะซิ”
“แต่ที่เห็น ก็ดูเธอสนุกสนานเพลิดเพลิน กับลาภ ยศ สรรเสริญ นี่ครับ ไม่เห็นเป็นอย่างที่อาจารย์ว่าเลย”
“เธอต้องรอ ถากถาง”
“รอ รอ ไม่เป็นธรรมเลยครับอาจารย์” ถากถางแสดงอาการหงุดหงิด
“ใช่ มันไม่เป็นธรรม แต่มันเป็น “กรรม” ผมเน้น
“กมฺมุนา วตฺตติโลโก สัตว์โลกทั้งหลายต้องเป็นไปตามกรรม” ผมยกพุทธศาสนาสุภาษิตเพิ่มอีกบท
“ครับ อาจารย์ แต่ผมอยากเห็นชะตากรรมของนางแต้มเร็วๆ”
“เย็นไว้ ถากถาง เธอได้เห็นแน่”
………..
ทองสืบ ศุภะมาร์ค.(2513).คำอธิบายพุทธศาสนาสุภาษิต.กรุงเทพฯ : ส.พยุงพงศ์.

Comments are closed.