เรื่องสั้น หัวใจเปื้อนชอล์ก ตอน เผาหุ่น 7 November 23, 2015 • admin จิปาถะ เรื่องสั้น หัวใจเปื้อนชอล์ก ตอน เผาหุ่น 7 19 “นี่ จานจิน เรื่องรื้ออาศรมศิลป์ไปถึงไหนแล้วล่ะ” ผมถามเมื่อเห็นทั้งสองคนเงียบไป “มีการแสดงความคิดเห็นเยอะเลย อาจารย์” จานจิน หยิบกระดาษที่ฟริ้นออกมาวางตรงหน้า “เยอะขนานนี้เชียวรึ” ถากถางผงะ “เอาเด็ดๆมาอ่านให้ฟังสักช็อตสองช็อตซิ” ถากถางเสนอ “ได้” จานจิน ก้มหน้าก้มตาเลือก เมื่อได้แผ่นที่ต้องการแล้ว บอกถากถางว่า “อันนี้ดีมาก” “อ่านดังๆเลย จานจิน” 20 “ประติมากรรม ถูกทำลาย มันก็หมายถึงสิ้นสุด พัฒนาการ อันทรามทรุด ยังไม่หยุดความต้องการ… คุณคือ คนชี้นำ จึงมีคนคอยทำตาม ดูดีและง่ายงาม ใครทำตาม ได้ความดี…. คุยกันหาทางออก มันต้องบอก กันให้รู้ ไม่ใช่ ว่าจู่จู่ กูจะเอามึงถอยไป!!! คุณนั้นไม่เคยอยู่ คุณไม่รู้? คุณไม่คิด?!? มันจึง มีถูกผิด เพราะว่าคิดไม่เหมือนกัน?!? อร่อยลิ้น กินคนเดียว มึงไม่เกี่ยวถอยออกไป พวกกู ต้องเป็นใหญ่ ก็นี่ไง ความคิดกู!!! สบายไปหลายชาติ อิ่มฉลาดไปหลายปี นานนานได้เจอที ชีวิตนี้ดีจริงจริง!!!! นานนานได้เจอที ชีวิตนี้ ลีจิงจิง….” 21 เมื่อจานจินอ่านจบ ถากถางก็ยืนขึ้นอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย ผมและจานจินมองอย่างงงๆ จากนั้นถากถางหยิบบทกวีนิพนธ์ ของอังคาร กัลยาณพงศ์ ศิลปินแห่งชาติ สาขาวรรณศิลป์ ประจำปี พุทธศักราช 2532 ขึ้นมาอ่านด้วยเสียงอันดังอย่างชัดถ้อยชัดคำ ดังนี้ “ใครดูถูกดูหมิ่นศิลปะ อนารยะไร้สกุลสถุลสัตว์ ราวลิงค่างเสือสางกลางป่าชัฏ ใจมืดจัดกว่าน้ำหมึกดำ เพียงกินนอนสืบพันธุ์นั้นฤา ชื่อว่าสิ่งประเสริฐเลิศล้ำ หยาบยโสกักขฬะอธรรม เหยียบย่ำทุกหย่อมหญ้าสาธารณ์ ภพหน้าอย่ามีรูปมนุษย์ จงผุดเกิดในร่างดิรัจฉาน หน้าติดดินกินขี้เลื้อยคลาน ทรมานทุกข์ร้อนร้ายนิรันดร์เอย ฯ ………
Comments are closed.