เรื่องสั้น หัวใจเปื้อนชอล์ก ตอน เผาหุ่น 3

twows

จิปาถะ
เรื่องสั้น หัวใจเปื้อนชอล์ก ตอน เผาหุ่น 3
7
“อาจารย์ครับ เขาว่ากันว่า อาจารย์เป็นพวกหัวรุนแรง ไม่กลัวใคร สู้ไม่เลิก” เป็นอย่างนั้นหรือเปล่าครับ” ถากถางถามขณะที่เลื่อนจานผลไม้มาทางผม
“เขาก็ว่ากันอย่างนั้น แต่ความจริงไม่ใช่”
“มันอย่างไร ครับ”
“ผมก็เป็นคนธรรมดาคนหนึ่ง มีความกลัวเป็นสัญชาตญาณติดตัวมาตั้งแต่จำความได้ ไม่ได้กล้าหาญชาญชัยอย่างที่เขาว่ากันหรอก เมื่อมีปัญหาผมก็จะหาวิธีป้องกันตัวเองเช่นเดียวกับคนอื่นๆ ที่มองว่าผมกล้านั้น เพราะผมจะมีเหตุให้ต้องเป็นไปตามน้ำ หรือที่เขาเรียกว่า ตกกระไดพลอยโจน เพราะแทนที่ผมจะยอมตกลงไปอย่างไม่เป็นท่า ผมก็จะกระโดดลงไปเสียเลย ไหนๆก็จะตกแล้ว เลยทำให้คนคิดว่าผมเป็นคนกล้า”
“คนกล้าเป็นอย่างไรครับ อาจารย์”
“คนกล้าก็คือคนไม่กลัว คนกลัวก็คือคนไม่กล้า”
“ชัดเจนครับ”
“ถากถาง คนส่วนใหญ่ก็ไม่ค่อยจะกล้าหรอก จะกล้าก็ต่อเมื่อจวนตัวจริงๆ เปรียบเหมือนคนกับงู คนเมื่อเห็นงูก็ไม่กล้าเข้าใกล้ งูเมื่อเห็นคนก็จะเลื้อยหนี นอกจากมันจวนตัวจริงๆก็จะป้องกันตัวเอง ผมเวลาขับรถเห็นงูตายอยู่ที่ถนนหลบไม่ทันยังต้องยกเท้าขึ้นเลย เพราะกลัว”
8
“ที่อาจารย์ยกเรื่องคนกับงูมาเป็นตัวอย่าง ก็โอเค เพราะใครๆก็กลังงูกันทั้งนั้น เนื่องจากงูเป็นสัตว์น่ากลัว”
“ใช่” ผมเห็นด้วย
“ทีนี้ถ้านำงูมาเปรียบเทียบกับนางแต้มที่ใครๆก็พากันกลัวลานไปหมด ก็คงเป็นเพราะว่าเธอเป็นคนน่ากลัวใช่ไหมครับ”
“เธออย่าไปเปรียบเทียบอย่างนั้น เพราะเท่าที่ดูเธอก็ไม่เห็นน่ากลัวตรงไหน ที่ดูว่าเป็นคนกล้าก็เพราะมีแต่คนกลัวเธอ ถ้าไม่มีใครกลัว เธอก็ไม่มีท่าอะไร”
“แล้วที่นี้จะทำอย่างไรให้คนที่กลัวเธอ เปลี่ยนเป็นคนกล้าได้ละครับ”
“เธอก็หาวิธีให้เขาจวนตัวซิวะ”
………

Comments are closed.