จิปาถะ
เรียนอินเดีย 6
1
ช่วงที่เรียนอยู่อินเดียถือได้ว่าเป็นช่วงเวลาของประสบการณ์ชีวิตที่ย่ำแย่พอสมควร เพราะที่รัฐปัญจาบซึ่งอยู่ทางตอนเหนือของอินเดียนั้น เวลาอากาศหนาวก็หนาวเสียจนบอกไม่ถูก ขนาดออกไปส่งเพื่อนนักเรียนไทยกลับบ้านที่ Bus stand นอกจากนุ่ง ลองจอร์น แล้วยังต้องนุ่งกางเกงทับอีก 2 ชั้น และต้องห่มผ้าห่ม (blanket) ไปด้วย แต่เวลาร้อนก็ร้อนตับแทบแตก ตอนนอนต้องเอามุ้งมาแช่น้ำก่อนเพื่อช่วยบรรเทา บางทีอยู่ดีๆลูกเห็บขนาดไข่ไก่เบอร์ 6 ก็ตกลงมาทำให้ต้นไม้ล้ม กิ่งไม้หักระเนรนาด ส่วนอาหารการกินอย่าได้พูดถึง ท้องเสียปูดปาดเป็นประจำ
เรื่องความย่ำแย่นี้ผมเพิ่งมาประจักษ์ชัดเมื่อกลับมาเมืองไทยแล้ว เมื่อมีเพื่อนคนหนึ่งเดินทางไปกับคณะทัวร์เพื่อสักการะสังเวชนียสถาน ที่อินเดีย เล่าให้ฟังว่า
“อยู่อินเดียเพียงสามวัน ก็รู้ได้ทันทีว่าตัวเองมีบุญ”
ผมถามว่า “หมายความว่าอย่างไร”
เพื่อนผมตอบว่า “มีบุญที่ได้เกิดในประเทศไทย”
2
ท่านเชื่อหรือไม่ว่า ตอนที่ผมไปรอขึ้นเครื่องกลับกรุงเทพฯที่สนามบินนิวเดลี ผมนั่งอยู่ดีๆ
มีแขกคนหนึ่งเดินมาบอกให้ผมลุกขึ้น
ผมถามว่า”ทำไม”
แขกบอกว่า “ที่นั่งของเขา”
ผมก็ต้องลุกให้แขกนั่งแต่โดยดี ก็อย่างว่าแหละ ไม่ใช่บ้านเรา
อย่างไรก็ตามแขกดีๆก็มีเยอะแยะ เช่น มหาตมา คานธี, รพินทรนาถ ฐากุร เป็นต้น ไม่ได้แย่ไปเสียทุกคน
ถึงคนไทยก็เถอะ ที่ดีก็มาก ที่แย่ๆชนิดที่ไร้คุณธรรมจริยธรรม เที่ยวเบียดเบียนรังแกข่มเหงผู้คนให้เดือดร้อน แต่ยังสามารถลอยหน้าลอยตาไปรับรางวัลอะไรต่อมิอะไร มากมายก่ายกอง ดูเหมือนเพิ่งจะรับรางวัลระฆังทองหรือกระดิ่งทอง ว่าเป็นผู้มีคุณธรรมจริยธรรมเป็น บุคคลแห่งปี อะไรทำนองนั้น ฮ่า ฮ่า ฮ่า ไม่อายเขาบ้างหรืออย่างไร
“จะงกไปถึงไหน”
…..