• 

วันศุกร์ที่ 22 มกราคม  2564

จิปาถะ  เรื่องสั้น โจรปล้มเงินเดือน (ลูกอีช่างหาเรื่อง)

2

เรื่องการขนดินถมที่ขุดจากการก่อสร้างอาคารหอประชุม มหาวิทยาลัยสารขัณฑ์ ออกไปนอกมหาวิทยาลัย  ถึงวันนี้ ก็ไม่มีใครรู้ว่า ขนออกไปกี่คันรถ  ขนไปเพื่อจำหน่ายออกเพื่อบริจากให้หน่วยงานใด หรือขายให้เอกชน ฉะนั้นที่ว่ากันไปว่ากันมาก็เป็นแต่เพียงข้อสงสัยเท่านั้น ซึ่งก็สงสัยกันได้  เมื่อสงสัยสิ่งที่ต้องการก็คือคำตอบ ขอเชิญผู้มีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ช่วยชี้แจงด้วยครับ จะได้หมดเรื่อง

มหาวิทยาลัยสารขัณฑ์ ตั้งอยู่ในที่ดินราชพัสดุ เป็นอสังหาริมทรัพย์ (ทรัพย์ที่เคลื่อนที่ไม่ได้) เป็น

ทรัพย์สินของแผ่นดิน อยู่ในความดูแลของกรมธนารักษ์ กระทรวงการคลัง สามารถซื้อขายได้ตามความจำเป็น ตัวอย่างเช่น คุณหญิงพจมาน ชินวัตร คู่สมรสของ พ.ต.ท.ทักษิณ ชินวัตร ได้ประมูลและทำสัญญาซื้อที่ดินรัชดาฯจากหน่วยงานของรัฐ เมื่อปลายปี 2546 ระหว่างที่ พ.ต.ท.ทักษิณ ยังมีอำนาจอยู่ในฐานะนายกรัฐมนตรี เป็นต้น

ส่วนดินที่ขุดไปจากที่ราชพัสดุ  ได้เปลี่ยนสภาพเป็นสังหาริมทรัพย์แล้ว แต่ก็ยังเป็นสมบัติของแผ่นดินอยู่ดี การซื้อขาย จำหน่ายจ่ายแจก ก็คงทำได้เช่นกัน แต่ต้องได้รับอนุญาตจากกรมธนรักษ์ และเงินที่ได้จะต้องส่งเข้าคลัง ซึ่งมีขั้นตอนการปฏิบัติยุ่งยากมาก จึงไม่ค่อยมีใครทำ

ฉะนั้น กรณีของมหาวิทยาลัยสารขัณฑ์ที่กล้าทำ (ถ้านำไปขายจริง) จึงน่าสนใจมากตรงที่ว่ามีการดำเนินการถูกต้องตามระเบียบของทางราชการหรือไม่?

เรื่องนี้ผู้สันทัดกรณีแสดงความเห็นว่า “เรื่องขายดินของราชการเป็นเรื่องที่น่ากลัวและขนหัวลุกมาก จึงขอตั้งข้องสังเกตุดังนี้

1.หน่วยงานใดเป็นผู้อนุญาต

2.ในเขตหน่วยงานราชการนั้นไม่มีที่จะถมหรือวางไว้ใช่หรือไม่

3.ทำไมไม่บริจาคให้หน่วยราชการอื่นที่ต้องการ

4.ราคากลางที่เสนอกันไว้ตรงกับหน่วยงานอื่นที่ขอก่อสร้างและต้องถมที่หรือไม่(85บาท:ลบ.ม.)

5.ปริมาณดินที่เป็นจริงตรงกับประมาณการหรือไม่เช่นประมาณการ14383ลบ.ม. ซึ่งความจริงอาจขุดไป20,000ลบ.ม.ก็ได้ และส่วนที่เกินตกในกระเป๋าใคน

4.กรรมการตรวจรับงานได้ไปตรวจงานควบคุมการขนดินออกหรือไม่

6.ช่างควบคุมงานได้จดรายละเอียดการขนดินออกไปหรือไม่

5.เมื่อขนดินออกไปเสร็จได้นำเงินมาชำระแล้วยัง

แค่นี้ ก็ทำให้ กรรมการผู้กำหนดราคากลาง,ช่างควบคุมงาน,กรรมการตรวจรับงาน และผู้มีอำนาจลงนามในสัญญา ก็มีสิทธิติดคุกอีกแล้วครับ

ขออนุญาตไอสักนิดครับ คุก คุก คุก !”

“อีแม่เอ้ย ช่างหาเรื่องจริงๆ”

…