วันพุธที่10 สิงหาคม 2565
จิปาถะ เรื่องสั้น เหตุเกิดที่สารขัณฑ์ (ถึงหู)
10
กรณีนางแต้มอธิการบดี ม.สารขัณฑ์ ซึ่งอยู่ยงคงกระพันข้ามสมัยมาได้อย่างหวุดหวิด ทั้งๆที่มีพฤติกรรมเฉียดฉิวคุกตะราง ที่เห็นกันอยู่จะๆ มีอาการโงนเงน จะไปแหล่มิไปแหล่ แต่ด้วยการใช้คาถาอย่างมานะอดทน “รอโปรดเกล้าฯ” และโชคดีที่มีคนชั่ว เห็นความชั่วของนางและสนับสนุน ทำให้สถานการณ์ของนางเปลี่ยนมาเป็นได้เปรียบและใช้ความได้เปรียบฟาดฟันฝ่ายตรงข้ามอย่างไม่ยั้งมือ ทำให้ฝ่ายตรงข้ามที่ดูเหมือนจะเหลือทางสู้อยู่ทางเดียว คือพึ่ง “ศาลสถิตยุติรรม” ต่างบ่นว่า ทำไมคดีถึงช้านัก เมื่อไรนางแต้มจะติดคุกติดตะรางไปเสียที ส่วนนางแต้มซึ่งอยากจะนั่งเป็นอธิการนานๆก็บ่นว่า ทำไมเวลาจึงเร็วนัก เดี๋ยวก็จะหมดวาระอีกแล้ว ยังกินไม่อิ่มเลย
ความจริงเรื่องของเวลานั้นทุกคนมีเท่ากัน แต่ความรู้สึกของแต่ละคนนั้นต่างหากที่แตกต่างกัน คนที่อยู่สุขสบายก็บอกว่าเวลาทำไมเร็วนัก ส่วนคนที่อยู่อย่างยากลำบากก็บอกว่า เวลาทำไมช้านัก
และเพื่อให้ฝ่ายที่บ่นว่าทำไมถึงช้านัก เมื่อไรนางแต้มจะไปเสียที ก็อย่าได้เป็นกังวล เพราะมนุษย์นั้นมีทั้งความสุขและความทุกข์สลับกันไป คนที่มีเงินมีทองมีอำนาจบารมีก็อย่าได้คิดว่ามีความสุขอยู่ตลอด พวกเขามีความทุกข์อยู่เหมือนกัน เพียงแต่เราไม่รู้เท่านั้น สรุปได้ว่า วันนี้สุขพรุ่งนี้อาจจะทุกข์ วันนี้ทุกข์พรุ่งนี้ก็อาจจะสุขก็ได้ “เมื่อข้างแรมหมดไป ข้างขึ้นก็จะตามมาเสมอ มีเหตุเกิดขึ้นและจบลงเรื่อยไป สิ่งต่างๆเกิดขึ้น ดำรงอยู่ และดับสิ้น กรณีของมหาวิทยาลัยสารขัณฑ์ก็เช่นกัน สุดท้ายก็ต้องจบลง ไม่มีอะไรที่ไม่จบ ความอยุติธรรมก็จะสูญสิ้น ความยุติธรรมก็จะบังเกิดขึ้น”
เรื่องนี้ ผศ.ดร. La Ph บอกว่า “ขอให้ฟ้าลงโทษคนพวกนี้เร็วๆ” ไม่ว่าท่านคม หักศอก จะทั้งบ่นทั้งว่า จนปากจะฉีกถึงใบหู พวกเขาก็ไม่ยอม ลด ละ เลิก ความหฤโหด เรียกว่า “ไม่เห็นโลงศพ ไม่หลั่งน้ำตา” ซึ่งหมายถึง ถ้าไม่เห็นผลของการกระทำที่เลวร้าย หรือเสียหายร้ายแรง หรืออันตรายถึงชีวิต ก็จะไม่สำนึกถึงการกระทำอันไม่เหมาะสมของตนเอง ซึ่งคนเหล่านี้ต่อให้ใครพูดถึงผลเสียของการกระทำของตน ก็จะไม่ยอมฟัง ไม่ยอมเชื่อ จนกว่าจะได้เห็นผลลัพธ์อันน่าสยดสยองเท่านั้น (ที่มา:พจนานุกรม ฉบับราชบัณฑิตยสถาน) จึงได้แต่รอและขอให้ฟ้าส่งโลงศพมาให้พวกเขาเร็วๆด้วยเถิด”
“ครับ เมื่อไรพวกนั้นติดคุกนั่นแหละ จะหัวเราะให้ปากฉีกถึงหลังใบหูเลย 555!”
…