จิปาถะ เรื่องสั้น เหตุเกิดที่สารขัณฑ์ (เลวระยำ)
31
วันนี้ ผศ.ดร.La Ph บอกว่า “เสียงจากผู้หวังดีหลายท่านสะท้อนมาว่า “กลัวว่าผลกรรมที่พวกเขาร่วมกันทำกับผู้อื่นจะตกถึงลูกๆหลานๆของพวกเขา ถ้าไม่ห่วงตัวเองก็ขอให้ห่วงลูกๆหลานกันหน่อย และโปรดอย่าลอกเลียนแบบหรือเชื่อตามสิ่งที่นางแต้มล้างสมองเป็นอันขาด” เพราะนอกจากนางจะไม่เชื่อเรื่องเวรกรรมแล้ว นางยังไร้ทายาทสืบสกุล และคงเชื่อว่าตัวเองมีโอกาสจะได้เกิดเป็นสิ่งมีชีวิตเพียงชาติเดียวเท่านั้น จึงพยายามทำตามความอยากในทุกอย่างๆสุดขีดและสุดโต่ง (อยากได้ อยากกิน อยากกำจัด อยากกลั่นแกล้งรังแก อยากมี อยากเป็น อย่างเด่น อยากดัง ฯลฯ ยกเว้นอยากพอเพียง)” ส่วน ผศ.ดร. ชลิดา ภัทรศรีจิรากุล เสริมว่า “ไม่กลัวหรอก กลัวแล้วจะกล้าทำรึ พวกไม่เห็นโลงศพ ไม่หลั่งน้ำตา น่าสงสาร”
เรื่องนี้ ผมถามมีนา จัน ว่า “ท่านคิดอย่างไร?”
มีนา จัน ตอบว่า “ฉันก็คิดทั้งสอดคล้องและคิดต่างจากผู้รู้ทั้งสองท่าน คือ ฉันคิดว่า ใครก็ตามที่ทำกรรม ไม่ว่าจะเชื่อเรื่องกรรมหรือไม่เชื่อก็ตาม ก็ต้องรับผลของกรรมวันยังค่ำ เพราะกรรม แปลว่า การกระทำที่ส่งผลในปัจจุบันหรือในอนาคต ถ้าเจตนาทำดี ผลก็จะเป็นกรรมดี ถ้าเจตนาร้ายผลก็จะเป็นกรรมชั่ว ฉะนั้น ไม่ต้องห่วงพวกเขาหรือลูกเมียของพวกเขาหรอก ผลกรรมที่เขาทำไม่ว่าจะดีหรือชั่วได้บังเกิดกับพวกเขาแล้ว ไม่ต้องรอ ทำกรรมเดี๋ยวนี้ ก็ได้รับผลกรรมเดี๋ยวนี้ ฉะนั้นอย่าได้ห่วงว่าลูกเมียเขาจะต้องรับกรรม เพราะทั้งตัวเขาและลูกเมียเขาได้รับกรรมอยู่แล้ว ลองไปดูซิว่า ลูกเมียเจ้าส่งเดชมีความสุขไหม? วันเสาร์อาทิตย์น่าจะได้พักผ่อนอยู่กับบ้าน หรือพาครอบครัวไปเปิดหูเปิดตา ให้ได้เห็นให้ได้เรียนรู้จากแหล่งเรียนรู้ต่างๆ เพื่อเสริมสร้างประสบการณ์ชีวิต ก็ไม่ได้ไป เพราะเจ้าส่งเดชต้องมานั่งหน้าดำคล่ำเครียดอยู่กับเรื่องที่ต้องรับใช้นางแต้ม เพราะกลัวนางแต้ม กลัวว่านางแต้มจะไม่พึงพอใจ กลัวนางแต้มจะไม่ให้ผลประโยชน์ ฉะนั้น ไม่ใช่ไม่เห็นโลง ศพ ไม่หลั่งน้ำตา แต่นอนอยู่ในโลงศพแล้ว แต่ไม่รู้ว่ามันเป็นโลงศพต่างหาก น่าสงสาร
สุดท้ายขอยืนยัน พวกเลวระยำทั้งหลายนั้น ไม่ใช่ “สิ่งมีชีวิต” อย่างแน่นอน
….