วันอาทิตย์ที่ 3 ตุลาคม พ.ศ. 2564
จิปาถะ เรื่องสั้น อีแสบ (จะไปบ้าเพื่ออะไรกัน)
3
เมื่อคม หักศอก เจอทนายปรีชา ลูกศิษย์ที่สอนตั้งแต่ ม.6 ปัจจุบันมีอาชีพเป็นทนาย ปรีชาถามว่า “ตอนนี้ นางแต้มเป็นอย่างไรบ้าง ไม่ได้ติดตามอ่านจิปาถะ เพราะงานยุ่ง”คม หักศอก ตอบว่า “นางแต้มนะรึ อีระยำ” “เล่ารายละเอียดกว่านี้ได้ไหม?” ครู “นางแต้ม เป็นโจรปล้นเงินเดือนพนักงาน ฯนางทำร้ายพนักงานมหาวิทยาลัย และขู่ว่าจะจัดการให้ถึงที่สุด นางฟ้องนักศึกษาในข้อหาหมิ่นประมาท ทำให้นางเสื่อมเสียชื่อเสียงและอับอาย”
“อ๋อ! ว่าตามกฏหมายแล้ว นางเป็นอีระยำจริงๆ”
“เออ! ได้ข่าวแว่วๆว่า นางได้รับการแต่งตั้งให้เป็นอธิการบดีอีกสมัยหนึ่งใช่ไหม” “ถูกต้อง ตอนนี้มีคนตบเท้าเข้าแสดงความยินดี จนนางหน้าบานเป็นกระจาดเลย”
“ก็เป็นธรรมดา “ไม่มีใครไปงานมุทิตาจิตเจ้าเมืองที่เกษียณหรอก เขาไปต้อนรับเจ้าเมืองคนใหม่กันหมด”
“จริง เรื่องนี้ ผศ.ดร.ชลิดา ภัทรศรีจิรากุล มีตัวอย่าง ท่านเล่าว่า “เห็นมาเยอะแล้ว ขนาดยังไม่เกษียณ แค่กลับมาที่ทำงานที่เก่าที่เชิญมาพูด ขากลับยังให้ลงลิฟต์ไปคนเดียว ไม่มีคนล้อมหน้าล้อมหลัง ไม่มีคนเดินมาส่ง เดินคนเดียวจริงๆ สัจธรรม ส่วนใหญ่พวกที่ตำแหน่งมีอำนาจมากๆ พอหมดบุญวาสนา คนที่ทำใจไม่ได้ จะเป็นโรคซึมเศร้า ต่อมาก็สมองเสื่อม
เดินหลงไปหลงมา หนีออกจากบ้านคนเดียว บาดเจ็บ คนไปตามเจอกลับมาบ้าน ไม่นานก็ตรอมใจตาย ที่เขียนมานี่เรื่องจริง เห็นกับตา
#เมื่อยังมีชีวิต มีสติสัมปชัญญะสมบูรณ์ ก็หัดปล่อยวาง ทำใจให้สงบ ทำสมาธิด้วย การสวดมนต์
หมั่นทำบุญทำทาน ชะล้างจิตใจ หยุดโลภ โกรธ หลง จะได้ตายแบบไม่รกโลก”
ขอจบด้วยคำพระ “ชีวิตนี้สั้นนัก ร่างกายนี้ต้องแตกทำลายไปไม่มีเหลือ ควรจะสังเวช จะเบียดเบียนแย่งชิงอะไรกัน ไม่มีอะไรจีรัง จงทำหน้าที่เพื่อเกื้อกูลกันในท่ามกลางความเปลี่ยนไปในเวลา จะไปบ้าเพื่อจะได้อะไรกัน”
….