วันพฤหัสบดีที่ 3  มีนาคม  2565

จิปาถะ เรื่องสั้น อีเปรต หกห้า (ถีบส่ง)

3

ผมไม่เคยเป็นอธิการบดี แต่ผมรู้ว่าการเป็นอธิการบดีนั้นไม่ยาก เพียงแต่รู้จักประสานผลประโยชน์ กับทุกฝ่ายอย่างทั่วถึงและเป็นธรรมเท่านั้นแหละ ก็สบายบรื๋อ สามารถบริหารมหาวิทยาลัยให้เจริญก้าวหน้าได้โดยไม่ยาก

นางแต้มตัวละครของผม หรืออธิกการบดีมหาวิทยาลัยสารขัณฑ์ นางเข้าใจการประสานผลประโยชน์เป็นอย่างดี แต่นางจะประสานผลประโยชน์เฉพาะกับคนที่นางจะได้ประโยชน์เท่านั้น

เช่น สามารถใช้ให้เป็นพยานในการฟ้องร้องหมิ่นประมาทอาจารย์พนักงานที่ขัดผลประโยชน์ของนาง หรือให้ประโยชน์กับกรรมการสภาฯหรือกรรมการสอบสวนวินัยร้ายแรงหญิงผู้กล้า และเมื่อใดที่นางได้ประโยชน์สมความปรารถนาของนางแล้ว พวกที่เป็นพยานให้ ก็ดี พวกกรรมการสภาก็ดี หรือ พวกที่เป็นกรรมการสอบสวนวินัยให้ก็จะถูกเฉกหัวออกไป (ถีบส่ง) ส่วนที่นางสัญญาอะไรกันไว้ก็อย่าหวัง เพราะนางเป็นคนไร้สัจจะ เพราะเป็นคนที่เอาแต่ได้

เรื่องนี้ ผศ.ดร.La Ph บอกว่า “นางแต้ม” นอกจากมีเจตนากลั่นแกล้งและอาฆาตมาดร้ายหญิงผู้กล้าจนถึงที่สุดแล้ว นางยังเป็นคนไม่มีสัจจะ ซึ่งมีตัวอย่างให้เห็นทั้งในเรื่องการสัญญากับประชาคมว่าจะเป็นอธิการสมัยเดียว และเที่ยวรับปากกับใครต่อใครเรื่องแลกเปลี่ยนผลประโยชน์ แต่ในที่สุดก็ไม่ปฏิบัติตาม…จึงขอเตือนกรรมการ ทนาย และหมานายที่นางแต้มยืมมือมาทำร้ายหญิงผู้กล้า อาจารย์ พนักงาน และนักศึกษาว่า “สักวันอาจจะเจอดีแบบแมวในนิทานเรื่องนี้ก็ได้”….นิทาน เรื่อง แมวกับคนใจคด เป็นนิทานสอนใจสำหรับเด็ก นิทานสั้นๆ สนุกสนานเพลิดเพลิน และให้แง่คิดสอนใจ…กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว มีหญิงชราคนหนึ่งไม่มีลูกหลาน อาศัยอยู่ในบ้านเพียงลำพัง บ้านของเธอนั้นใหญ่โตกว้างขวางมาก จนหญิงชราไม่สามารถดูแลได้อย่างทั่วถึง กระทั่งพวกหนูมากัดทำลายข้าวของจนเสียหายทุกวัน หญิงชราทนความรำคาญไม่ไหว จึงไปขอร้องแมวตัวหนึ่งให้มาอยู่ด้วย และสัญญากับแมวว่าถ้าแมวช่วยจับหนูให้หมดบ้าน นางจะให้แมวอยู่ด้วยจนชั่วชีวิต แมวนั้นดีใจมาก มันจึงออกจับหนูทุกวันไม่ได้หยุด จนกระทั่งหนูออกไปจากบ้านหญิงชราจนหมด วันหนึ่ง…ขณะที่แมวกำลังนอนหลับอย่างสบายอารมณ์อยู่นั้น มันก็ต้องสะดุ้งสุดตัวเพราะหญิงชราได้หวดไม้เรียวลงมาบนตัวของมันอย่างแรง“เจ้าจับหนูหมดแล้ว ก็ไม่มีประโยชน์กับข้าอีกต่อไป…ออกไปจากบ้านของข้าได้แล้วเจ้าแมวขี้เกียจ” หญิงชราตวาดแมว…แมวจำใจออกจากบ้านของหญิงชรา ด้วยความเจ็บแค้นเมื่อพวกหนูรู้ข่าวว่าบ้านของหญิงชราไม่มีแมวแล้วก็พากันอพยพกลับมาใหม่ หญิงชราจึงออกไปหาแมวและพูดอ้อนวอนให้แมวกลับมาอยู่อีก “พอที!!!…นางใจร้าย…ข้าจะไม่ยอมช่วยเหลือ คนที่ไม่มีสัจจะอย่างเจ้าอีกแล้ว“

นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า

ผู้ที่ไร้สัจจะ…แม้แต่สัตว์เดรัจฉานก็ยังไม่อยากเป็นมิตรด้วย

Credit: fonthome.exteen.com

…