วันศุกร์ที่ 5 พฤศจิกายน พ.ศ. 2564

จิปาถะ เรื่องสั้น อีเปรต (อยากด่าแม่งมันจริงๆ)

5

เมื่อพูดถึงเรื่องการปล้นเงินเดือน 1.5/1.7 ของพนักงานมหาวิทยาลัยสารขัณฑ์ โดยทีมผู้บริหารมหาวิทยาลัย ที่มีนางแต้ม อธิการบดี ตัวละครของผม เป็นหัวหน้าโจร นายสุชี๋ นายกสภา และกรรมการสภามหาวิทยาลัยฯ ตัวละครของผมเหมือนกัน เป็นสมุนโจร ซึ่งปล้นต่อเนื่องมาจากไอ้โจรเวรตะไล Kovid  ซึ่งเป็นผู้ออกแบบการปล้น ส่วนนางแต้มก็รับมรดกการปล้นต่อเนื่องมาอีก 8 ปี ปล้นเงินไปเป็นจำนวนมหาศาล และไม่มีแนวโน้มว่าจะหยุดปล้น ไม่รู้แม่งมันทำได้อย่างไง ไร้สำนึกจริงๆ ไอ้เปรตพวกนี้ อยากด่าแม่งมันจริงๆ พับผ่าซิ

แต่ปรากฏว่า เมื่อไม่นานมานี้ ที่มหาวิทยาลัยดอกบัว ผู้บริหารของ เขาได้ปรับอัตราเงินเดือนของพนักงานให้เป็นไปตามมติคณะรัฐมนตรีและคืนความเป็นธรรมให้กับพนักงานมหาวิทยาลัย จนสามารถยุติความขัดแย้งที่มีมากว่าทศวรรษให้จบลงได้แล้ว  ผมขอแสดงความชื่นชมพวกเขาจริงๆ แต่รู้สึกปวดใจมากๆกับ ผู้บริหารมหาวิทยาลัยสารขัณฑ์ของเรา ที่เฮงซวยที่สุด “ทำไมพวกเราถึงซวยอย่างนั้นนะ ที่มาเจอะไอ้พวก “ห้า” ครองเมือง”

เรื่องนี้ ผศ.ดร.ชลิดา ภัทรศรีจิรากุล แสดงความเห็นว่า “การปรับเงินเดือนให้ ตามมติคณะรัฐมนตรี เรียกว่า เป็นการให้ขวัญกำลังใจ บุคลากรในองค์กร ด้านค่าตอบแทน เป็นหนึ่งในปัจจัยสำคัญ ของการวิเคราะห์องค์กร เพื่อนนำไปหาจุดอ่อน จุดแข็งขององค์กร และนำผลการวิเคราะห์นั้นมา พัฒนาองค์กรต่อไปให้เจริญรุ่งเรือง การทำให้บุคลากรมีความสุขในการทำงาน ถือเป็นการสร้างบุญ ด้านความเมตตา ในศาสนาพุทธ ซึ่งถูกต้องแล้ว ขอสรรเสริญ

และ ผศ.ดร.La Ph  แสดงความเห็นว่า “ศาลปกครองยังไม่ตัดสิน แต่อธิการบดี คณะผู้บริหาร และสภามหาวิทยาลัยอุบลราชธานีก็มีสปิริตและจิตเมตตาต่อคณาจารย์และพนักงานมหาวิทยาลัย โดยยินดีปฏิบัติตามมติของคณะรัฐมนตรี การกระทำดีๆแบบนี้สมควรที่มหาวิทยาลัยอื่นๆจะเอาเป็นตัวอย่าง..แต่รู้สึกอายแทนอธิการและสภามหาวิทยาลัยสารขัณฑ์จริงๆ เพราะขนาดศาลปกครองตัดสินแล้วยังตะแบงไม่ปฏิบัติตามแถมอุทธรณ์ต่ออีก ไม่รู้ว่าไปเอาสมองส่วนไหนคิดกัน แต่ละคนก็อยู่ในวัยเป็น “ปู่ ย่า ตา ยาย” เขาแล้ว ยังจะใจดำอำมหิตผิดมนุษย์ สงสัยติดโรคจากนางแต้มกันหมด..ช่วงนี้มีผู้บริหารระดับรองอธิการ ผู้ช่วยฯ คณบดีฯ ผอ.สำนักฯใหม่ๆเข้ามา ปฏิบัติงาน จึงอยากเห็นสปิริตของผู้บริหารเหล่านี้ว่าจะกล้าทำเพื่อคณาจารย์และบุคลากรที่เป็นผู้ใต้บังคับบัญชาหรือเปล่า หรือมีหน้าที่บังคับให้ลูกน้องถอนฟ้องเรื่องนี้เป็นอย่างเดียว แต่ก็หวังอยู่ลึกๆว่าผู้บริหารทั้งหลายจะกล้าพูดกับนางแต้ม ถ้านางไม่ยอมก็พร้อมใจกันลาออกซะเลย ถ้าทำได้แบบนึ้รับรองว่าท่านทั้งหลายจะเป็นวีรบุรุษ-วีรสตรีในหัวใจของผู้ใต้บังคับบัญชาอย่างแน่นอน”

…..