วันอาทิตย์ที่ 16 พฤษภาคม 2564
จิปาถะ เรื่องสั้น อีเถื่อน ตอน “ความไพเราะงดงาม”
16
จากการบรรยายให้ตัวเองฟังของมีนา จัน เพราะคม หักศอก ไม่ยอมฟัง สรุปได้ว่า “นางแต้ม รักษาการอธิการบดี นายกสภาฯ และกรรมการสภาจากผู้ทรงคุณวุฒิมหาวิทยาลัยสารขัณฑ์ จะอยู่ยงคงกระพันชาตรีไปอีกนาน โดยเฉพาะนายกสภาฯ ซึ่งมีวาระอยู่ในตำแหน่งคราวละ 3 ปี โดยไม่มีเว้น ทำให้ นายสุชี๋ เป็นนายกสภาฯมหาวิทยาลัยสารขัณฑ์มาตั้งแต่สมัยไอ้เวรตะไล Kovid ต่อเนื่องมาจนถึงปัจจุบัน และจะอยู่ต่อไปจนกว่าจะโดนฏีกาให้จำคุก หรือ ชอบปิดห้องแอร์กินทุเรียนเยอะๆ ตายไปก่อนก็ได้
ทีนี้ ถ้าเราจะเปรียบไอ้พวกหนังเหนียวหรือพวกคงกระพันชาตรีเหล่านี้เป็นวัตถุ มันก็หาใช่วัตถุมงคลไม่ แต่เป็นวัตถุอัปมงคล ใครยังหลงเช่าไปบูชา ก็จะตายโหงตายห่าไปในไม่ช้า”
มีเสียงแว่วมา “ท่านอาวุโส การกล่าววาจาหยาบช้าเช่นนั้น ไม่เป็นผลดีแก่ตัวเองนะ บารมีที่สร้างไว้ก็จะเสื่อมไป”
ตอบเสียงแว่ว “แต่ก่อนก็คิดเช่นนั้น แต่เมื่อเห็นว่า กลุ่มวัตถุอัปมงคลเหล่านั้น ซึ่งแต่ละคนแก่จะตายวันตายพรุ่งอยู่แล้ว ยังมุ่งร้ายพนักงานมหาวิทยาลัย วัยลูก วัยหลาน เหลน พวกพ้อง น้องพี่แล้ว มันทนไม่ไหวจริงๆ เช่น ร่วมมือกันทำลายศักดิ์ศรีความเป็นมนุษย์ของพวกเขาในทุกวิถีทาง ข่มขู่ด้วยอำนาจบาตรใหญ่ โดยไม่ต่อสัญญาให้บ้างละ ไม่ให้เงินเดือนขึ้นบ้างละ หักเงิน 1.5/1.7 ไปทุกเดือนทั้งๆที่ศาลพิพากษาว่าผิดกฏหมาย แล้วจะให้พูดดีกับพวกมันได้อย่างไร ไอ้พวกสารเลว
ที่เจ็บปวดมากก็คือ เพื่อนทำร้ายเพื่อน มันเกิดขึ้นได้อย่างไร แต่ช่าเถอะ มันสันดานเดียวกับไอ้พวกสารเลว ดวงตาพวกมันจึงถูกบดบังด้วยความหยิ่งทนง ฉะนั้น การสาปแช่งให้มันตายโหงตายห่าซะ จึงมิใช่วาจาหยาบช้า แต่เป็นความไพเราะงดงาม เพราะ “ความจริงคือความไพเราะงดงาม”
ส่วนพวกเรา เมื่อทำอะไรไม่ได้ ก็ต้องอดทน รอเวลา “การรอคอยอย่างอดทนนั้นจะได้รับชัยชนะในที่สุด
ปราชญ์ กล่าวว่า “ความอดทนเปลี่ยนใบไม้ธรรมดาให้เป็นผ้าเนื้อดีได้” สิ่งที่เกิดขึ้นและดำรงอยู่นี้ เป็นบททดสอบของทุกคน และพวกเราจะผ่านมันไปได้ ครับผม
….