วันจันทร์ที่ 24 พฤษภาคม 2564
จิปาถะ เรื่องสั้น อีเถื่อน (หูอื้อ)
24
มีนา จัน บอก คม หักศอก ว่า “ตอนนี้ นางแต้มได้รับหนังสือจาก ปปช.ปึกเบ้อเริ่ม และตามด้วยหนังสือจากศาลคดีอาญาทุจริต แกรู้เปล่า หนังสือทั้งสองฉบับนี้ ทำให้นางแต้มเกิดอาการของโรค เมเนียร์ (Meniere’s disease) หรือโรคน้ำในหูไม่เท่ากัน ขึ้นมาฉับพลัน ทำให้มีอาการเวียนกบาล เหมือนตึก 15 ชั้นหมุน หูอื้อทั้งสองข้าง พอนางทำท่าจะลุกขึ้น ก็แทบจะล้ม โชคดีที่มีสาวสวยหน้าห้องเข้าไปช่วยพยุงได้ทัน เลยได้รับความดีความชอบไป”
“แล้วท่านรู้ไหมว่า หนังสือที่ สำนักงาน ป.ป.ช. ส่งมานะเรื่องอะไร?” คม หักศอก ถาม
“ใครจะไปรู้ได้ นางเก็บเงียบกริบ แต่เดาได้ไม่อยาก” “ เดาอีกแล้วรึ ไม่เห็นถูกซักที”
“แต่คราวนี้ถูกแน่นอน” มีนา จัน ยืนยัน “เพราะท่านรู้อยู่แล้วว่า ป.ป.ช. คือ คณะกรรมการป้องกันและปราบปรามการทุจริตแห่งชาติ ฉะนั้น คงไม่ใช่หนังสือเชิญให้ไปรับโล่ หรือรับเกียรติบัตร แต่ต้องเป็นเรื่องทุจริตแน่นอน เพราะ ป.ป.ช. มีหน้าที่หนึ่งที่เกี่ยวกับข้าราชการ คือ “ไต่สวนและวินิจฉัยว่าเจ้าหน้าที่ของรัฐร่ำรวยผิดปรกติ กระทำความผิดฐานทุจริตต่อหน้าที่ หรือกระทำความผิดต่อตำแหน่งหน้าที่ราชการหรือความผิดต่อตำแหน่งหน้าที่ในการยุติธรรม”
“งานนี้นางแต้มก็รับเละซิ” “ใช่แล้ว ส่วนหนังสือที่ศาลคดีอาญาทุจริต ที่ส่งให้นางแต้ม ก็คงเหมือนกัน เป็นไปตามหน้าที่ของศาลฯ คือ “คดีอาญาที่ฟ้องให้ลงโทษเจ้าหน้าที่ของรัฐในความผิดต่อตำแหน่งหน้าที่ ตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 147 ถึง มาตรา 166 ,มาตรา 200 ถึง มาตรา 205 หรือกฎหมายอื่น”
ฉะนั้น หนังสือที่ศาลส่งถึงนางแต้ม ก็อาจจะเป็นหมายเรียกให้ไปรายงานตัว เพื่อให้ประกันตัวต่อ หรือ ยกเลิกให้ประกันตัว เนื่องจากไม่ทำตามคำสั่งศาลนก็ได้ แต่คงไม่ใช่หมายจับแน่ เพราะถ้าเป็นหมายจับ ศาลคงไม่ส่งมาถึงนางแต้มโดยตรง แต่จะให้ตำรวจจะนำมาส่งให้กับเจ้าตัวเลยและจับตัวไปทันที”
“ถึงว่า หูนางแต้มถึงได้อื้ออึงไปหมด ขี้เหยี้ยวแตกแตน* หรือเปล่าก็ไม่รู้
….
*แตกแตน = กระจายออก, แตกออกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย.