วันจันทร์ที่ 2  พฤษภาคม  2565

จิปาถะ เรื่องสั้น  (ฉันชอบ)

2

มีนา จัน ตำหนิ คม หักศอกว่า “ระยะนี้ แกบริภาษ หรือ กล่าวติเตียน กล่าวโทษ หรือด่าว่า ตัวละครของแก ใน จิปาถะ เรื่องสั้น ค่อนข้างมากและบ่อย เช่น ด่าว่า ไอ้เวรตะไล อีเปรต  เป็นต้น ซึ่งฉันคิดว่า อาจทำให้คนอ่านเรื่องสั้นของแกรับไม่ได้ที่แกใช้คำหยาบ และอาจจะเลิกอ่านเรื่องของแกไปเลย”

คม หักศอก แก้ตัวว่า “การสื่อสารความคิดและอารมณ์ความรู้สึกด้วย “ภาษาที่ดีนั้น จะต้องสื่อให้ได้ทุกอารมณ์ ทั้งรัก โกรธ เกลียด และสนุกสนาน ฉะนั้น เรื่องสั้นของฉันจึงต้องมีคำด่า เพื่อเป็นการชูรส  ถ้าไม่มีคำด่าก็จะจืดชืด ไม่น่าสนใจ และย้ำว่า นักวิชาการทางด้านวัฒนธรรมยืนยันว่า  “การด่าหรือการบริภาษคนที่ทำให้เราไม่พอใจนั้น มีทุกชาติทุกภาษา” ของชาติเราปรากฏหลักฐานว่ามีมาแล้วตั้งแต่สมัยอยุธยา มันเป็นมรดกทางวัฒนธรรมนะจะบอกให้ …

แกรู้เปล่า คำด่าหรือคำหยาบคายนั้นช่วยระบายอารมณ์เครียด โกรธ เกลียด และสิ้นหวัง จากตัวเราได้พอๆกับการร้องไห้ นอกจากนั้นยังช่วยลดความเจ็บปวดทางกายภาพด้วย “ผลการวิจัยของ          ริชาร์ด สตีเฟ่น (Richard Stephen) ผู้เชี่ยวชาญด้านภาษา เผยว่า การสบถหรือพูดคำหยาบช่วยต้านทานความเจ็บปวดได้ถึง 1 ใน 3”

“ดังนั้น “การบริภาษบำบัด” อาจเป็นทางเลือกอีกทางหนึ่งของฉัน นอกจากศิลปะบำบัดที่ช่วยผ่อนคลายอารมณ์ความรู้สึกเครียดจากตัวละครที่ฉันสร้างขึ้นมาเอง  เท่าที่สังเกต หลังจากเขียนเรื่องสั้นตอนที่ด่าพวกเขาว่า “ไอ้พวกห่าจิก” จบตอนแล้ว ฉันจะนอนนึกถึงภาพประกอบเรื่องที่จะวาดในตอนเช้าและหลับไปอย่างมีความสุข  มันเหมือนนักกรีฑาวิ่งผลัด ที่เมื่อส่งไม้วิ่งผลัดให้พ้นตัวไปแล้วก็จะรู้สึกโปร่งโล่ง เป็นสุขอย่างยิ่ง..

มีนา จัน ฉันจะบอกให้นะ เมื่อฉันด่าพวกเขาว่า ไอ้ห่าจิก หรือ อีห่าจิก  ฉันได้พิจารณาแล้วว่า เขาพวกนั้นควรถูกด่า ส่วนฉันมีความสุขที่ได้ด่า มีบางคน ที่คิดว่าฉันด่าคนที่เขาเองต้องการจะด่าอยู่แล้ว  เขาก็พลอยมีความสุขไปด้วย แต่อาจมีบางคนที่เป็นทุกข์ เพราะหลงเข้าใจว่า ฉันด่าเขา เพราะพฤติกรรมบางอย่างของเขาเกิดไปคล้องจองกับตัวละครของฉันเข้า ก็อาจจะเกลียดโกรธ โมโหฉุนเฉียวฉัน ซึ่งก็ไม่เป็นไร  เจอะหน้าฉันค่อยด่ากลับก็ได้ มันเป็นการบริภาษบำบัด ฉันชอบ

…..