เรื่องสั้น อิงสถานการณ์ (มันเป็นเกม)

17
มีนา จัน บอกว่า “พวกพนักงานมหาวิทยาลัยก็ทำอะไรบ่ได้ นั่งทำตาปริบๆ”
“แล้วจะให้พวกเขาทำอย่างไรล่ะ” คมหอก ถาม
“ก็ปล่อยให้นางไล่ออก แล้วก็เก็บของกลับบ้านไง”
“มันคงไม่ง่ายขนาดนั้นมั้ง ท่านมีนา จัน “ พูดให้เสียกำลังใจหมด อย่าตีตนไปก่อนไข้”
“ก็ตามใจ ฉันไม่ได้เดือดร้อนอะไรด้วยนี่ เดี๋ยวฉันก็บินกลับบ้านฉันแล้ว”
“เสนอแนะหน่อยซิ เรื่องนี้ท่านมีประสบการณ์เยอะ”
“ไม่หรอก เดี๋ยวเขาจะหาว่ายุ” “เอาหน่อยน่า” “งั้นเล่าเรื่องตัวเองให้ฟังแล้วกัน..
“จากประสบการณ์ ฉันมีเรื่องกับผู้บริหารบ่อยมาก เมื่อจำเป็นต้องสู้ สิ่งที่ฉันทำก็ คือ มีเป้าหมายชัดเจน ทำทุกอย่างเพื่อเป้าหมายนั้น เป็นไงเป็นกัน”
“ท่านจัน อยากฟังรายละเอียด”
“ได้ ฉันจะหาแนวร่วมตลอดเวลา อ่อนน้อมกับทุกคนทั้งมิตรและศัตรู จะใช้ข้อมูลทุกอย่างที่มีอยู่ให้ได้ประโยชน์สูงสุด เขียนการ์ตูนพูดคุย และแจกข่าวทุกวัน ใช้ยุทธวิธีทั้งรุกและรับ ทั้งใต้ดินและบนดิน ต้องคุมสถานการณ์ ให้เขาเล่นตามเกมฉันให้ได้ ที่แน่ๆก็ คือ ฉันไม่กลัว ไม่รังเร และโหด และเพื่อนที่ร่วมต่อสู้กับฉันก็เป็นเช่นนั้น..ซึ่งก็ไม่ดีซักเท่าไร

ครั้งหนึ่ง ในช่วงที่ยังรับราชการอยู่ ฉันมีเรื่องกับอธิการ วันหนึ่งเพื่อนฉัน “ภู วีระ” (เสียชีวิตแล้ว) มาบอกว่า เดี๋ยวจะโทรมาที่คณะฯนะว่า อธิการให้รอง “ปราเบ็ญ” (เสียชีวิตแล้ว) ทำเรื่องย้ายฉันไปภาคใต้ และเพื่อนก็กลับไป ไม่นาน มีโทรศัพท์เข้ามาที่คณะฯ แจ้งว่าเป็นโทรศัพท์จากกรมฯ ว่าได้ส่งหนังสือสั่งย้ายฉันไปจังหวัดนราธิวาส 5 นาทีต่อมาข่าวนี้กระจายไปทั่วมหาวิทยาลัย ครู่หนึ่งรองอธิการ “ปราเบ็ญ” ขับรถมาหาฉันที่ภาค บอกกับฉันว่า “ผมขอยืนยันนะท่าน วส. (ยังมีชีวิตอยู่) ว่า เรื่องนี้ไม่มี…ผมไม่ได้ทำ”
เย็นนั้น พวกเรานั่งกินซิ้นหลอดแกล้มเหล้ากันที่ร้านผู้พันลาว ตรงข้ามโรงแรมแกรนด์ เมาหัวเราะกันกลิ้ง “มันต้องอยู่ในเกมของเรา 555”