เรื่องสั้น เหตุเกิดที่ ม.สารขัณฑ์ (ทำเร็วๆด้วย)
10
ดูเหมือนว่า ทุกวันเวลาของช่วงนี้จะโหดร้ายทารุณกันฉันเสียเหลือเกิน แสงแดดขาวจั๊วจนต้องหยีตา แผ่รังสีร้อนระอุเหมือนตั้งใจจะเผาฉันให้ไหม้เป็นจุลขยะเหม็น ไม่มีใครกล้าเข้าใกล้ฉันเลย เพราะต่างคนต่างกลัวจะติด Covid 19แม้แต่ Kovid 20 และอัญญี๋ ทาสผู้ซื่อสัตย์ตลอดชีพก็ไม่ยอมโผล่ศีรษะมาให้เห็น โธ อนิจจา !
แต่ละวันผ่านไปอย่างเชื่องช้ามาก ดูเหมือนฉันจะเดินไม่ตรงเหมือนแต่ก่อน ขาฉันขวิดไปขวิดมาทำท่าละล้มเสียให้ได้ ฉันไม่รู้มีใครจ้องมองฉันอยู่หรือเปล่ เพราะฉันก็ได้แต่ก้มหน้ามองพื้นเพราะไม่กล้ามองพวกเขา
และแล้ว ฉันก็แอบขึ้นไปบนที่ทำงานของฉันจนได้ ทำไมถึงเป็นอย่างนี้ น่าอนาถมาก หรือฉันเป็นรักษาการอธิการเถื่อนจริงๆ อย่างที่ไอ้เวรตะไล จิปาถะว่า ไม่ใช่น่า ถึงวันนี้ฉันก็ยังยืนยันอย่างเต็มปากเต็มคำได้ว่า ฉันไม่ได้ทำอะไรผิด และอยากจะขอร้องทุกคนว่า หยุด ทำร้ายมหาวิทยาลัยของเราเสียที
ฉันรอจนค่ำ ถึงได้ออกจากที่ทำงาน แปลจริงๆ ไม่รู้ฉันกลัวอะไร ฉันลงมายืนที่หน้าอาคาร 15 ชั้น ท้องฟ้ามืดมิดยังกับหมึกดำ เงียบสงัด ไร้เสียงหรีดเรไร อากาศเปลี่ยนเป็นหนาวเย็นเฉียบจนฉันสั่นสะท้าน ลมเย็นประทะหน้าฉันจนสะดุ้ง อดคิดถึงพ่อที่เคยมาเยียมเมื่อหลายปีก่อนไม่ได้ พ่อจ๋า ช่วยลูกแต้มด้วย
มีชายในเสื้อคลุมยาวสีดำโผล่มาจากไหนไม่รู้ เดินเข้ามาใกล้ ใจฉันเต้นระรัว แต่ทำเป็นใจกล้าไม่สะทกสะท้าน เขาเดินใกล้เข้ามา ใกล้เข้ามา อย่างช้าๆ และชะโงกหน้าเข้ามาใกล้จนเกือบชิด ลมหายใจที่ปะทะหน้าฉันเหม็นคลุ้งยังกับกลิ่นซากศพ กลิ่นมาพร้อมกับเสียงกระซิบเบาๆว่า “ฆ่าตัวตายซะ” “ทำเร็วๆด้วย”…