จิปาถะ
เรื่องสั้น หัวใจเปื้อนชอล์ก ตอนท่องยมโลก (นิ่งเงียบเหมือนเป่าสาก)
1
ในที่สุดบักหำเหลี่ยมน้อยก็ตัดสินใจขอลาบวช ส่วนเหตุผลที่ลาบวชไม่มีใครทราบแน่ชัด บางคนว่าคงบวชตามประเพณีเพื่อตอบแทนบุญคุณพ่อแม่ที่ได้เลี้ยงดูมาจนเติบใหญ่ มีหน้าที่การงานเป็นหลักเป็นฐานเป็นเกียรติประวัติทั้งแก่ตัวเองและครอบครัว แต่มีอีกหลายคนที่ว่า เป็นเพราะมีความคับข้องใจในพฤติกรรมที่ไม่ซื่อสัตย์ต่อวิชาชีพของตนเอง เกิดสำนึกผิดที่ได้ร่วมมือกับผู้บริหารใช้วิชาชีพทำร้ายเพื่อนร่วมงาน ขนาดตั้งใจทุบหม้อข้าวกันเลย ซึ่งเป็นเรื่องสาหัสสากรรจ์ เป็นบาปเป็นกรรมอย่างยิ่ง
วันหนึ่ง ช่วงบ่ายแก่ๆ ก่อนหน้าที่บักหำเหลี่ยมน้อยจะบวช 1 สัปดาห์ เขา กับ “ตู้” ซึ่งเป็นเพื่อนสนิทกันมาก เรียนด้วยกันมาตั้งแต่ชั้นประถม-มัธยม นั่งรับประทานอาหารอีสานด้วยกันที่ร้านนอกเมือง เมื่อรับประทานอาหารได้สักครู่ ตู้ ก็เอ่ยปากถามบักหำเหลี่ยมน้อยถึงข้อกังขาว่า
“เพื่อน ทำคำฟ้องเรื่องการใช้ทุนเงินเดือนของอาจารย์ที่ลาออกจากราชการไปน่ะ เหนื่อยไหม”
“ก็เหนื่อยอยู่ เจ้านายเขาสั่งให้เร่งทำเดี๋ยวจะหมดอายุความ จะพากันโดนข้อหาละเว้นการปฏิบัติหน้าที่ได้”
“เจ้านายแกกลัวใช่ไหมล่ะ”
“ก็กลัวอยู่”
“แล้วคดีจะชนะไหมล่ะ”
“ชนะ 100 เปอร์เซ็นต์ ศาลรับคำฟ้องไว้แล้ว ”
“เพระอะไรล่ะ”
“ลาออกไปทำงานอย่างอื่น ใช้ทุนยังไม่หมด มันผิดสัญญาอยู่แล้ว”
“หำเหลี่ยม ถามจริงๆเถอะ แกไม่รู้หรือว่า อาจารย์เขาไม่ได้ไปทำงานอย่างอื่น เขาทำงานในหน่วยของรัฐ”
“อันนี้ไม่รู้”
“แกไม่รู้จริงๆหรือแกล้งไม่รู้”
บักหำเหลี่ยมน้อย นั่งนิ่งเงียบเหมือนเป่าสาก
2
“ที่ว่ากันว่าอาจารย์ที่ลาออกเขาทำเรื่องขอใช้ทุนเงินเดือนเป็นเวลาที่หน่วยงานใหม่ตามสิทธิ์ของข้าราชการ เรื่องนี้จริงไหม”
“จริง มีหลักฐานชัดเจน แต่เจ้านายไม่ยอม มันเป็นสิทธิ์ของท่าน”
“แล้วที่ว่าหน่วยงานใหม่ยินดีใช้ทุนให้เป็นเงิน โดยขอให้แจ้งยอดจำนวนเงินไป จริงไหม”
“อันนี้ก็จริง มีหลักฐานชัดเจนเช่นกัน แต่เจ้านายไม่ยอม แจ้งกลับไปว่าไม่มีระเบียบ”
“แล้วแกว่าไง เรื่องนี้มีระเบียบหรือเปล่า”
บักหำเหลี่ยมน้อย นั่งนิ่งเงียบเหมือนเป่าสาก
3
“แล้วที่จะบวชนี่ แก บวชเพื่ออะไร”
“ไม่รู้เหมือนกัน มีคนว่าเราขายวิชาชีพ เราก็ยังงงๆอยู่ พอดีช่วงนี้ฝันร้าย ฝันว่าอดีตผู้บริหารและอดีตครูบาอาจารย์ที่เสียชีวิตไปแล้วหลายท่าน มาหาบ่อยๆ รู้สึกกลัว สยอง อยากบวช”
“แกสำนึกผิดละซิ ใช่เปล่า”
“ทำไมแกไม่ยอมตอบคำถามทั้งหมดของเราวะ เราเพื่อนแกนะ แกกลัวอะไร”
บักหำเหลี่ยมน้อย เอามือทั้งสองปิดหน้า นั่งนิ่งเงียบเหมือนเป่าสาก
………….