เรื่องสั้น เหตุเกิดที่ ม.สารขัณฑ์ (มโน)

เรื่องสั้น เหตุเกิดที่ ม.สารขัณฑ์ (มโน)

12

ผมเป็นครูวาดเขีย ผมจึงชอบเขียนรูป ใครชอบรูปผมเขียนผม ผมก็ดีใจ และผมชอบเขียนหนังสือ ใครชอบอ่านผมก็ดีใจ เรื่องสั้นของผมแต่ละเรื่องนั้น เป็นการผสมผสานมาจากการฟัง การอ่านหนังสือ ดูภาพยนต์ บันทึก การคาดเดา และจากประสบการณ์ตรง ตั้งแต่เด็กจนถึงวัยชรา บวกกับจินตนาการ หรือ ที่เขาชอบพูดกันว่า “มโน” และมโน ของผม ก็มักจะบ้าๆบอๆ
ความจริงนั้น มโน มีความสำคัญในการเขียนเรื่องสั้นมาก เพราะผลสำเร็จของการ มโน ก็คือ การสามารถโน้มน้าวให้ผู้อ่านเห็นคล้อยตาม ไปกับเรื่องราวที่นำเสนอ จนบางครั้งก็โดนใจผู้อ่าน จนนึกไปเองว่าตัวละครนั้น เป็นตัวเขาเอง หรือเป็นบุคคลที่เขารู้จักคุ้นเคย และบางทีก็เป็นเดือดเป็นแค้นแทนเขาไปด้วย
แต่อย่างไรก็ตาม การเขียนเรื่องสั้นนั้น มโน อย่างเดียวไม่พอ การบรรยายให้เห็นภาพ เกิดอารมณ์ความรู้สึก เช่น ทำให้คนอ่านถึงกับน้ำตาไหล หรือโกรธแค้นเป็นฟืนเป็นไฟ ได้ละก็ ถือว่าสุดยอด
ส่วน จิปาถะ เรื่องสั้นของผม ไม่ถึงขนาดนั้น แต่บางเรื่องผมเขียนเองร้องไห้เองก็มี มันสะเทือนใจ แต่นั่นแหละ ผมก็เขียนเล่นๆไปตามความอยากเขียน ฉะนั้น อย่าซีเรียสครับ เพราะผมเขียนให้เพื่อนๆ “อ่านสนุก สุขภาพดี มีความสุข” ตามจั่วหัที่ผมโปรยไว้ ครับผม…

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *