วันเสาร์ที่ 26  มิถุนายน  2564 

จิปาถะ เรื่องสั้น อีเถื่อน (มากไปแล้ว)

26

“มันมากเกินไปแล้ว” เป็นถ้อยคำที่อยากจะบอกผู้บริหารทุกคนของมหาวิทยาลัยสารขัณฑ์  ซึ่งได้แก่นางแต้ม รษก. นายสุชี๋ นายกสภาฯและกรรมการสภาฯจากผู้ทรงคุณวุฒิทั้งหลายว่า สิ่งที่พวกท่านได้กระทำ ซึ่งผมได้เตือนแล้วเตือนอีกมา 6-7 ปี จนเซ็งไปหมดแล้วนั้น พวกท่านทำได้อย่างไร ถ้าท่านไม่รู้ก็ไม่เป็นไร เพราะสามารถเรียนรู้ได้ แต่ถ้าท่านโง่ ก็ลาออกไปซะ ไม่ควรจะทู่ซี้อยู่ต่อไป  ฉะนั้น วันที่ 28 มิถุนายน 2564 คือ วันที่ทั้งประชาคมชาวมหาวิทยาลัยและประชาชนชาวสารขัณฑ์ได้ขีดเส้นตายให้พวกท่านแล้ว  เพราะพวกท่านทำร้ายบ้านเมืองของเขา พวกท่านทำร้ายบุคลากรในมหาวิทยาลัยของเขา ที่สำคัญ พวกท่านทำร้ายลูกหลานของเขา โดยการปล่อยให้นางแต้มแอบอ้างเป็นรักษาการอธิการบดี และใช้อำนาจบาตรใหญ่ สนองตัณหาอันชั่วร้ายของนาง ทำร้ายอนาคตลูกหลานของพวกเขา จึงหมดเวลาแล้วครับสำหรับพวกท่าน

สำหรับนางแต้ม ตัวละครของผม ความจริงคือ เธอเป็นคนเก่ง มีวิสัยทัศน์ กล้าได้กล้าเสีย  ความรู้ความสามารถรอบตัว เธอไม่ควรจะมาจมปรักอยู่กับแค่ตำแหน่งอธิการบดี เธอควรจะไปได้ไกลกว่านี้ เหมือนกินก๋วยเตี๋ยวหน้าบูดที่ บร.  ก็คุยโม้โอ้อวดว่าสุดยอด ไม่เคยกินที่อื่นเลยจะไปรู้ได้ไง ดร. จารุณี เคยพูดไว้ทำนองนี้ ผิดถูกขออนุญาต 

แต่อย่างไรก็ตาม นางแต้มนั้นมีดีก็ต้องมีเสีย  ที่เสียคือเสียสัจจะ เสียอย่างเดียวจบ ในสายตาผม เธอคืออีเปรตชั่วร้ายที่ผมเพิ่งเคยพบเห็นในโลกนี้  แต้มเอ๋ย! อย่าซ่านักเลย อีกวันสองวันก็จะตกเก้าอี้แล้ว และรับรองไม่เกิน 2 อาทิตย์ก็ไม่มีใครจำได้ว่าเธอเคยอยู่ที่นี่ และฉันจะตั้งตารอที่จะลืมเธอ

สำหรับนายกสภาฯพรุ่งนี้คงมารอเพื่อประชุมแล้ว ผมอยากจะเรียนท่าน Kovid ได้แสดงความกล้าหาญ ลองไปปรึกษาหารือกับเพื่อนซี้ สุชี๋  ของท่านดูซิ  ช่วยบอกทางสว่างให้ท่านสักหน่อย ให้รีบจัดการปัญหาให้เรียบร้อยและลาออกไปเสีย อยากให้ท่าน Koได้ทำคุณประโยชน์ให้แก่มหาวิทยาลัย พวกพ้องเพื่อนฝูงสักหน่อยเผื่อคะแนนอาจตีตื้นขึ้นมาบ้าง อย่างน้อยก็พอมองหน้ากันติด

ส่วนคณาจารย์และพนักงานมหาวิทยาลัย จงตระหนักอยู่เสมอว่า ศัตรูนั้นอยู่ในตัวพวกเราด้วย มันปรากฏขึ้นเมื่อพวกเราเคลือบแคลงกันและกัน ฉะนั้นต้องหนักแน่น สามัคคีกันไว้ อย่างไรเราก็พวกเดียวกัน จงมีศรัทธาที่ว่า “พวกเขาไม่ทางชนะเราได้  เพราะเราจะไม่ยอมแพ้”

….