เรื่องสั้น (Return of the JIPATA)

เรื่องสั้น (Return of the JIPATA)

1

ความนำ

เมื่ออาทิตย์ที่แล้ว ผมเดินทางไปพักผ่อนคลายเครียดหลายวัน ที่จังหวัดเชียนใหม่ พักอยู่กับญาติใกล้ๆกับสวนหลวงราชพฤกษ์ ตำบลหนอกควาย อำเภอหางดง จังหวัดเชียงใหม่  ก็ไม่ค่อยได้ไปไหน  ตอนเช้าก็ไปเดินออกกำลังกายที่สวนหลวงราชพฤกษ์ สายหน่อยก็ไปคุยกับเพื่อนฝูงที่คุ้นเคย และไปดูวัดที่อยู่ใกล้ที่พัก เช่น วัดพระธาตุดอยคำ วัด ต้นเหว๋ง เป็นต้น  จากนั้นก็เตลิดต่อไปสารขัณฑ์ ได้พบคนที่เคารพ รัก รู้จักคุ้นเคยเยอะมาก เอิ๊กอ๊าคกันน่าดู  อบอุ่นจริงๆ ครับผม

สำหรับวันนี้ ขอกลับมาเขียนเรื่องวัดที่ไปเที่ยวมาสัก 1 วัด แต่จะเขียนสั้นๆ เท่านั้นแหละ เพราะเรื่องวัดคงอ่านไม่สนุกสักเท่าไร นานๆกลับมาเขียนเรื่องวัดรู้สึกผืดๆ หลังจากหยุดเขียนเรื่องเหล่านี้ไปนานมาก ตอนที่ย้ายไปทำงานที่อยุธยา ก็เขียนแต่วัดและโบราณสถานในเกาะเมืองพระนครศรีอยุธยาเยอะไปหมด  เมื่อถูกไล่กลับไปทำงานที่เก่า ก็เขียนแต่เรื่องปราสาทขอมในภาคอีสานใต้ มากมายก่ายกอง หลังจากเกษียณก็เขียนแต่เรื่องนางแต้มนานมาก ทั้งๆที่เบื่อกับความรู้สึกสกปรก ของนางปีศาจร้ายสาวตีนโต ตนนี้ เต็มทน

แต่นั่นแหละ ผมไม่หยุดเรื่องของนางง่ายๆหรอก วันนี้ก็เริ่มแล้วครับผม

“เพื่อเห็นแก่พี่น้องของข้าฯ ข้าฯจะไม่ยอมเงียบ

เพื่อเห็นแก่มหาวิทยาลัยสารขัณฑ์ ข้าฯ จะไม่นิ่งเฉย

ตราบจนความชอบธรรมจะฉายแสงดั่งรุ่งอรุณ

และความรอดเจิดจ้าดั่งคบไฟโชติช่วง” (ปรับมาจาก อิสยาห์ 62)

แต่คิดอีกที หยุดพักก็น่าจะดีเหมือนกัน  เพราะไม่ช้านางก็ไปแล้ว  ตรงตามความจริงที่ว่า “ทุกอย่างมีวันหมดอายุ”

ได้ประโยคสรุปที่งดงามท้ายบท “ความนำ” แต่พอดีมีเสียงถามมาว่า แล้วนางแต้มล่ะ เมื่อไรจะหมดอายุสักที  อ๋อ! นางแต้มนะรึ หมดอายุตั้งแต่ไอ้เวรตะไลให้มาแล้ว  ไอ้บ้า! มันเอาของหมดอายุมาให้ได้ เลวจริงๆ …เมื่อได้มาก็ไม่รู้จะทำอย่างไง เลยเอาใส่ถุงดำไว้  รอรถขนขยะมาเก็บ ป่านนี้เน่าไปแล้วมั้ง.

…..

 

 

 

 

 

 

 

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *