เรื่องสั้น อิงสถานการณ์ (บานเบอะ)
3
ประเด็นสำหรับวันนี้ก็คือ บุคลากรในองค์กร หรือ พนักงานมหาวิทยาลัยสารขัณฑ์ ถูกเบี่ยงเบนความเข้าใจมาตั้งแต่เริ่มทำงาน ด้วยการทำสัญญาจ้างในระยะสั้น มาอยู่เพียงชั่วคราว ไม่รู้ว่าเขาจะต่อสัญญาให้หรือไม่ ดังนั้นบุคลากรที่เข้ามาทำงานจึงมีความรู้สึกว่าตัวเองเป็นเพียงลูกจ้าง ฉะนั้น ความรักและผูกพันกับองค์กรจึงไม่มี ทั้งๆที่ความจริงแล้ว พวกเขาคือเจ้าขององค์กรในฐานะที่เป็นคนไทยคนหนึ่ง ไม่ว่าจะทำงานในองค์กรนี้หรือไม่ก็ตาม เหมือนกับเรามิได้ทำงานที่ศาลากลางจังหวัด แต่เราก็รู้ว่าศาลากลางจังหวัดนั้นเป็นสมบัติของรัฐ เป็นสมบัติของเรา
ที่กล่าวมานั้น มิได้หมายความว่าทุกคนในองค์กรรู้สึกว่าไม่ได้เป็นเจ้าของนะครับ แต่ไม่ว่าจะรู้สึกอย่างไรก็ไม่มีปัญญาที่จะทำอะไรได้ เพราะถูกล็อคด้วยสัญญาระยะสั้น
และนี่เองเป็นเหตุให้ผู้บริหารใช้วิชามาร ตีกิน โดยพยายามเข้าครอบงำองค์กร เพื่อผลประโยชน์ของตัวเอง ครอบครัวและพวกพ้อง มีความพยายามที่จะสืบทอดอำนาจ เตรียมทายาท สร้างความต่อเนื่องเพื่อจะได้อยู่กินกันอย่างอิ่มหมีพีมันให้นานที่สุดเท่าที่จะนานได้ เป็นเหตุให้ ไม่ยอมปฏิบัติตามกฏเกณฑ์ที่มีอยู่ ตลอดจนรวมหัวกันละเมิดอำนาจศาล
แต่เชื่อเถอะ ไม่นานเกิดรอหรอกครับ วันใดที่พวกนี้ติดคุก พวกเราจะต้องไปดูหน้าพวกมันให้ได้ เพื่อจะบอกว่า “ที่พวกมึงเป็นเช่นนี้ พวกกูนี่แหละเป็นคนทำ”
แต่นั่นแหละ กว่าจะถึงวันนั้น ทั้งตัวท่านและมหาวิทยาลัยของท่านก็คงจะเสียหายไปบานเบอะแล้ว
….