เรื่องสั้น ร่วมสมัย (ผิด)
16
เล่อ อธิบายให้นางแต้มฟังว่า “นี่ แต้ม ฉันจะบอกให้นะ เมื่อเธอใส่ห่วงคอได้เรียบร้อยแล้ว เธออยากจะถอดออกหรือใส่เข้าเมื่อไรก็ได้ ดังนั้น ไม่ว่าเธอจะไปประเทศไหนก็ไปได้อย่างสบาย ตอนจะออกไปเธอก็ใส่ห่วงคอซะ เป็นกระเหรียงคอยาว แต่เมื่อเธอไปถึงที่หมายแล้ว เธอก็ถอดห่วงคอออก เธอก็จะเป็นคนธรรมดาทั่วไป เป็นการแปลงตัวที่แนบเนียนที่สุดเท่าที่ฉันคิดได้”
“เธอนี่สุดยอดจริงๆ” นางแต้มชม
“สมมุติว่า แผนการนี้สำเร็จ วันดีคืนดีเธออาจไปปรากฏตัวที่ ม.สารขัณฑ์ก็ยังได้ ตอนเข้าไป คอเธอยาว แต่เมื่ออยู่ที่นั่น ถอดห่วงคอซะ ก็จะเป็นคนปกติทั่วไป เอาไหมล่ะ ถ้าตกลง ฉันจะได้ติดต่อสอบถามบุคคลที่เกี่ยวข้องทุกกระบวนการ ว่าจะเป็นไปอย่างที่ฉันคิดไว้หรือไม่ แต่จากข้อมูลเบื้องต้นที่ฉันรู้ ก็เป็นอย่างที่ฉันบอกไปแล้ว ซึ่งคิดว่าน่าจะได้ แต่ถ้าไม่ได้ก็ต้องเปลี่ยนแผนใหม่”
“ตอนนี้เอาตามที่เธอว่าไปก่อนก็แล้วกัน” คืนนี้ฉันขอพักผ่อนก่อนนะจ้ะ เหนื่อย กูดไนท์จ้ะ”
ผมฝันได้แค่นั้นก็ตื่น
มีเสียงถามว่า “แล้วฝันครั้งแรก กับฝันครั้งที่สอง ครั้งไหนเป็นความจริงล่ะ”
ผมตอบว่า “ไม่ใช่ความจริงทั้งสองครั้ง เพราะมันเป็นความฝัน”
“แล้วความจริงคืออะไรล่ะ”
ความจริงก็คือนางแต้มยกเลิกการเดินทางไปเมียนมา เธอยังอยู่ที่ ม. สารขัณฑ์ และจะอยู่ก่อกรรมทำเข็ญกับลูกน้องต่อไป”
มีคนพูดว่า “ฝันบ้าๆ!”
ผมตอบว่า “ต่อไปจะเลิกฝันเรื่องนี้อีกแล้ว”
มี เสียงหัวเราะ และพูดว่า “ท่านเข้าใจผิดเสียแล้ว ความฝันเป็นเรื่องของจิตใต้สำนึก เกิดขึ้นเวลานอนหลับ ฉะนั้น ท่านไม่สามารถจะกำหนดได้ว่า จะฝันหรือไม่ฝันเรื่องอะไร”
“ถูกต้อง ผมคงไม่สามารถกำหนดว่าจะฝันหรือไม่ฝันได้ แต่เมื่อไรที่ผมฝัน ผมก็จะไม่ลุกขึ้นมาบันทึกความฝันเอาไว้ สายหน่อยผมก็จะลืมเรื่องที่ฝัน ถึงไม่ลืมก็จะจับต้นชนปลายไม่ถูก ก็แค่นั้นเอง สบายจะตายไป 555
……….
จบเรื่องฝัน ขอบคุณที่ติดตามเรื่องไร้สาระ ครับผม