จิปาถะ
เรื่องสั้น หัวใจเปื้อนชอล์ก ตอน ท่องยมโลก

3
นางแต้ม “แม่จ๋า ลูกโดนพวกสัตว์นรกประท้วงขับไล่” นางแต้มพูดโพล่งออกมา น้ำตาซึมคลอเบ้าตาขณะเล่าให้แม่ฟัง
แม่ “อุ้ยลูกแม่ ! พวกเขาประท้วงลูกเรื่องอะไรละ”
นางแต้ม “ไม่เชิงประท้วงลูกหรอกจ้ะ พวกเขาประท้วงท่านพญายมว่า ทำไม่ถึงได้ยอมให้คนขาดคุณธรรมจริยธรรมลงมาเมืองนรก” พูดถึงตรงนี้นางแต้มก็กรีดร้องลั่นขึ้นมาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย สาปแช่งด้วยเสียงอันดังว่า “อ้ายพวกสัตว์นรก แกหาว่าฉันไม่มีคุณธรรมจริยธรรมได้อย่างไร ขอให้พวกมึงอย่าให้ผุดให้เกิด” เหตุการณ์นี้ทำให้ทุกคนตกอกตกใจกันไปหมด โดยเฉพาะแม่หน้าขาวซีดอย่างกับกระดาษ ครู่หนึ่งนางแต้มก็เล่าต่อ เหมือนกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น
นางแต้ง “พวกสัตว์นรกอ้างว่า ผู้ที่ชำแรกแผ่นดินมาเมืองนรกได้ต้องเข้าฌานสมาบัติ เช่น พระมาลัย ท่านเป็นพระอรหันตขีณาสพ เวลาท่านมา บุญบารมีของท่านบันดาลให้ไฟที่กำลังลุกโชติช่วงเผ่าไหม้บรรดาสัตว์นรกอยู่อย่างบ้าคลั่งนั้นให้ดับมอดลง พร้อมทั้งฝนได้เทลงมาขจัดความร้อนที่สัตว์นรกเหล่านั้นกำลังได้รับอยู่ อีกทั้งบันดาลให้ลมกระพือพัดต้นงิ้วและ
ภูเขาที่ลุกเป็นไฟ และอีกาปากเหล็กทั้งหลายให้กระจัดกระจายไป บันดาลให้น้ำทองแดงที่กำลังเดือนพล่านให้กลายเป็นน้ำเย็น มีรสหวานดังน้ำผึ้ง เป็นที่เอิบอาบซาบซ่าซึ้งใจแก่เหล่าสัตว์นรก นอกจากนั้นยังได้ฟังธรรม ได้รับส่วนบุญเพื่อบรรเทาเบาบางทุกข์ที่กำลังได้รับจากผลกรรมที่ได้ทำไว้ในขณะเป็นมนุษย์ …
พวกสัตว์นรก คอมเพลนกับ พญายมว่า คนบาปอย่างลูกไปเมืองนรก ทำให้ไฟที่ลุกโชนเผาผลาญพวกเขา เพิ่มความรุนแรงยิ่งขึ้น น้ำทองแดงที่เดือนพลุ่งอยู่แล้วก็เดือดพล่านมากขึ้นไปอีก จึงขอให้ท่านพญายมรีบส่งลูกกลับโดยเร็ว” เล่าถึงตรงนี้นางแต้มกำมือแน่น อย่างเครียดแค้น จากนั้นได้เล่าต่อไปว่า
“ท่านพญายมได้พยายามชี้แจงให้พวกสัตว์นรกฟังว่า ไม่ว่าจี้กงมาหรือพระมาลัยมา เมื่อได้พบได้เห็นนรกขุมต่างๆที่มีไว้สำหรับลงโทษมนุษย์ที่ทำบาป ทั้งพระมาลัยและจี้กงกลับไปบอกถึงทุกข์ที่ต้องตกนรก ก็ไปบอกแต่พวกคนดีมีศีลธรรม ส่วนคนชั่วไม่เคยไปวัดฟังเทศฟังธรรม จึงไม่รู้เรื่อง การนำคนชั่วมาให้ได้เห็น เวลากลับไป จะได้เล่าให้พวกคนชั่วด้วยกันฟัง วิธีนี้น่าจะทำให้ประชากรในเมืองนรกลดจำนวนลง…
แม่จ๋า ไม่ว่าท่านพญายมจะอธิบายอย่างไร พวกสัตว์นรกก็ไม่ยอมฟัง ยืนกรานให้รีบส่งตัวลูกกลับให้ได้ ไม่เช่นนั้นจะช่วยกันลงประชาสัตว์นรกทัณฑ์ ลูกเลยถูกส่งตัวกลับมาก่อนกำหนด ตามกำหนดการ ลูกจะได้พบพ่อด้วยนะ แต่พวกสัตว์นรกทำเรื่อง เลยเสียโอกาสไป” นางแต้มหยุดชั่วครู พร้อมกับปรารภกับแม่ว่า
นางแต้ม “ลูกว่าจะพอแล้วล่ะ จะลาออกจากผู้บริหาร เพราะไม่มีลูกเขาก็อยู่กันได้ ลูกอยากใช้ชีวิตช่วงท้ายเจริญสติเพื่อจะได้ไม่ต้องไปทนทรมานอยู่ในเมืองนรก น่ากลัวจริงๆแม่”
แม่ “ลูกอย่าทำอย่างนั้นนะ อำนาจเป็นลาภของเรา อำนาจเท่านั้นที่จะทำให้ลูกได้ทุกสิ่งทุกอย่าง นี่ก็ได้โล่มาแล้ว เดี๋ยวรางวัลศิษย์เก่าดีเด่นจากสถาบันต่างๆและรางวัลอื่นๆอีกเป็นอันมากก็จะตามมา ถ้าลูกไม่ได้เป็นผู้บริหารใครเขาจะให้ อย่าลืมซิลูก อำนาจเป็นลาภของเรา มันทำให้ความเป็นอยู่ของเราดีขึ้น ดังนั้นเราต้องรักษาอำนาจนั้นไว้ ทั้งนี้เพราะกว่าจะได้อำนาจนั้นมาเหนื่อยแสนเหนื่อยเลือดตาแทบจะกระเด็น”
นางแต้ม “แม่จ๋า พ่อก็อยากจะให้ลูกหยุดนะ พ่อเคยบอกว่า ถ้าการเป็นผู้บริหารทำให้ลูกเสียความเป็นมนุษย์แล้ว ก็ไม่ควรเป็นอีกต่อไป”
แม่ “อย่าไปเชื่อพ่อแก เชื่อแม่เถอะลูก อำนาจเป็นลาภของเรา ส่วนไอ้พวกต่อต้านเรามันมีไม่กี่คนหรอก ให้ประโยชน์มันเข้าไว้ เดี๋ยวมันก็เลิกราไปเอง”
นางแต้มหลับตาลงอย่างสับสนและเหนื่อยอ่อน กาลข้างหน้าไม่มีใครทายถูกว่าจะเป็นเช่นไร
(ขอจบแค่นี้ก่อนนะครับ เพราะยังคิดไม่ออกว่า กาลข้างหน้าจะเป็นเช่นไร)
……..