วันพฤหัสบดีที่ 9 มีนาคม พ.ศ. 2566
จิปาถะ เรื่องสั้น เหตุเกิดที่สารขัณฑ์ (ให้ทุกข์แก่ท่าน ทุกข์นั้นถึงตัว)
9
เรื่องของ อีลากไส้ แห่ง มหาลัยสารขัณฑ์ ซึ่งเป็นคนไม่ดี และจะต้องรับกรรมชั่วที่ทำไว้ในเร็ววันนี้ มีสาเหตุมาจาก บางคนที่เห็นแก่ประโยชน์ตน ไม่สนองพระบรมราโชวาทของล้นเกล้ารัชกาลที่ 9 สนับสนุนคนไม่ดีให้ขึ้นมามีอำนาจ ก่อความวุ่ยวายไม่เว้นแต่ละวัน ซึ่ง TallyHo ขออนุญาตย้ำซ้ำว่า เป็นเพราะไอ้เวรตะไล ไอ้เวรพลุ Kovid แท้ๆ โลภและไม่มีสมอง เห็นเงินแล้วตาโต ไอ้เหี้ย!!!!!!” เป็นผลให้ทั้งครูบาอาจารย์และพนักงานเดือดร้อนไปตามๆกัน เหยื่อรายหนึ่ง คือ คุณนง ถึงกับบอกว่า “ขอให้หนูได้เห็นความฉิบหายของพวกมันก่อนที่หนูผ่าตัดหลังครั้งที่ 3 ด้วยเทอญ สาธุๆๆ” และ ท่านปัญเจริญ บอกว่า “สาธุๆๆขอให้คนก่อกรรมได้รับกรรมโดยเร็วด้วยเถิด”
ตามที่ว่ามา สอดคล้องกับความเห็นของ ผศ.ดร.ชลิดา ภัทรศรีจิรากุล ที่ว่า “คนจีนมักจะกล่าวเสมอว่า การมีคดีความ เหมือน’เจี๋ยะป้า บ่อสื่อ’ ความหมาย’นั่งอยู่ดีๆไปหาเรื่อง เข้าหาตัว’ ไม่ได้แปลว่า ‘กินอิ่มแล้วไม่มีอะไรทำ’ เป็นคำพังเพยเตือนสติ หรือตีความให้ขาด ‘กินขี้ดีกว่ามีคดีความ’ สถานการณ์นี้เหมือน บูมเมอแร็ง ตามคำสอนของ ศาสนาพุทธที่กล่าวว่า ‘ให้ทุกข์แก่ท่าน ทุกข์นั้นถึงตัว’ ไม่ใช่ ‘ขว้างงูเห่าไม่พ้นคอ’ อย่าตีความผิดล่ะ มันจะกลายเป็น ‘คนละเรื่องเดียวกัน’
ส่วน ท่าน PN ซึ่งอยู่ที่ ม.ลิกอร์ บอกว่า “มันจะใช้ศาลเป็นเครื่องมือปิดปาก คนที่ลากไส้ความสกปรกโสมม ของมัน แต่คนที่ไปศาลต้องไปด้วยมือสะอาด แต่นี้มันนอกจากมือไม่สะอาดแล้ว ยังจิตใจสกปรกต่ำช้ายิ่งกว่าสัตว์เดรัจฉาน ศาลเขาไม่บังคับให้หรอกครับ เผลอๆอาจโดนฟ้องเสียเอง เอาใจช่วยกำจัดคนชั่วออกจากสังคมนะครับ ตามพระบรมราโชวาทของในหลวงรัชกาลที่ 9 ซึ่งผมเสริมว่า “เราต้องช่วยกันกำจัดคนชั่วออกจากสังคมตามพระบรมราโชวาทของในหลวง รัชกาลที่ 9” และท่าน PN ยืนยันกลับมาว่า “จะน้อมนำพระบรมราโชวาทของรัชกาลที่ 9 มาใส่กระหม่อม ถึงแม้ว่าจะถูกแก็งค์ผู้บริหารชั่วช้า เลวทราม มากลั่นแกล้งและทำร้าย แต่ผมไม่เคยหวั่นแม้แต่น้อยและจะตามไปเป็นศัตรูจนถึงปรโลก” …. “ผมเอาด้วย”
ทำให้ มณัณญา สง่ากลาง กลัวว่าพวกเราจะเตลิดไปใหญ่ จึงเบรคด้วย ข้อคิดจาก บ.เรืองวิเศษ ที่ว่า
“ชีวิต มีเวลา จำกัด ไม่รู้ว่าจะอยู่ได้ ถึงเมื่อไหร่ เรื่องใด ที่ทำให้เราเครียด ปล่อยวางได้ ก็ปล่อยวางซะ คนใด ที่ทำไม่ดี กับเราไว้ พอจะอภัยได้ ก็อภัย ลืมได้ ก็ลืมเถิด “
“555 อภัยให้นะพออภัยได้ แต่ให้ลืมนี่คงยาก”
….