วันอาทิตย์ที่ 5 มีนาคม พ.ศ. 2566
จิปาถะ เรื่องสั้น เหตุเกิดที่สารขัณฑ์ ( เรื่องฉี่ๆ)
5
เนื่องจากวันนี้เป็นวันประชุมสภามหาลัยสารขัณฑ์ นางแต้มอธิการบดี ซึ่งมีอาการปวดท้องอย่างรุนแรง เหมือนแม่ใหม่กำลังจะคลอดลูก แต่ก็ต้องทน อุตสาห์หอบสังขารอันน่าทุเรศมาประชุม เพราะกลัวเจ้าสุชี๋จะหักหลัง (เพราะหักหลังคนอื่นมาเยอะ) เกิดประชุมกันและออกคำสั่งปลดนางออกจากตำแหน่งเหมือนนางสั่งปลดหญิงกล้าออกจากตำแหน่งละก็ ยุ่งตายห่า เพราะเป็นคำสั่งทางปกครองที่มีผลเหมือนกัน คือ “ตกงาน” และกว่าจะแก้ไขได้ก็คางเหลืองหรือไม่คางที่เคนยืดออกไปข้างหน้าอย่างหยิ่งผยองแบบผู้นำนาซีก็จะหดหายเข้าไปอยู่ข้างคอ ฉะนั้นต้องทำอย่างที่เจ้าคม หักศอกแนะนำ คือ อัปปมาเทนะ สัมปาเทถะ จงถึงพร้อมด้วยความไม่ประมาท 555 แอบส่องอ่านจิปาถะนี่ มันก็ดีอย่างนี้แหละ
เมื่อรถนางมาจอดที่หน้าตึก 15 ชั้น เหล่าบริวารซึ่งส่วนใหญ่เป็นหญิงสาวซึ่งได้แก่น้องติ่มซำ จอมซ่า น้องเฮลบลูบอย หวานชื่น และอีกหลายน้อง ต้องช่วยกันประคองนางลงจากรถ มือทั้งสองของนางต้องคอยอุ้มประคองท้องที่โตเท่ากระระมัง ข้างในใส่ปลาไหลหรืองูก็ไม่รู้ดูไม่ชัดไว้เต็มท้อง เดินโยกเยกเข้าไปในตึก ที่มีหมานายยืนต้องรับเอาหน้ากันสลอน
เมื่อพบสุชี๋ประธานสภาฯที่หน้าลิฟท์ สุชี๋รีบชิงประจบทักทายก่อนว่า “เห็นว่าท่านปวดท้องหายดีแล้วหรือครับผม?
“หายดีกะผีนะซิ ปวดจนไส้พุงแทบจะทะลัก และที่สงสัยก็คือ มันเป็นลำไส้ใหญ่ ปลาไหล หรืองูก็ไม่รู้ พันกันยุ่งไปหมด และที่สำคัญคือ ไม่รู้ว่ามันจะอยู่ในท้องนี่ตลอดไปหรือจะออกมาทางปากหรือทางตูดก็ไม่รู้ ไม่อยากคิดเลย สยองขวัญมาก แล้วท่านละ สุขภาพเป็นอย่างไรบ้าง?
สุชี๋ตอบด้วยเสียงแหบแห้งที่บ่งบอกถึงสุขภาพที่ทรุดโทรม “แย่ครับ เดินทางมาเหนื่อยสายตัวแทบขาด เดินโยกไปโยกมาน่ารำคาญ ผมจะขอพัก คือ ขอลาออก ได้ไหมครับท่าน? โน โน โน นางแต้มปฏิเสธแบบทันควัน “อยู่ติดคุกด้วยกันก่อน” แค่นั้น หน้าสุชี๋ ก็เปลี่ยนเป็นขาวซีด
“เออ! ไหนลองบอกเหตุผลที่จะลาออกมาซิ ?” นางแต้มหยั่งเชิง
สุชี๋ ยิ้งแหย๋ๆ สีหน้าดูจะมีความหวัง คือ.. เขายืนตัวโค้งงอ มือทั้งสองกุมไว้หว่างขา พูดตะกุกตะกักว่า “ผมอายุมากแล้วครับ ร่างการก็ชำรุดทรุดโทรม อวัยวะต่างๆเสื่อมไปหมด เจ้าฟันกับเงือกก็กัดกันบ่อยๆ บางครั้งเผลอกินอาหารชิ้นใหญ่เกินไปเพราะหิว ฟันปลอกกระดก ปากจึงเผลอเคี้ยวฟันปลอมตัวเองเข้าอย่างจัง เหงือกเจ็บแทบระเบิด อักเสบไปอีกหลายวัน ส่วนที่คอก็เจ็บและสากยังกับทุเรียนทั้งลูกกลิ้งไปกลิ้งมาอยู่ในในคอ จมูกก็แทบระเบิดเพราะไม่รู้ว่าหนอนหรือแมลงเข้าไปทำรัง ผมแย่แล้วครับ ปล่อยผมไปเถอะ อย่าให้ผมเดี้ยงเหมือนไอ้ไก่ดำเลย เลิกดูแลผมได้แล้ว ปล่อยให้ครอบครัวดูแลผมเองเถอะ ผมพอแล้วครับ”
“555 ไม่ เพราะฉันยังไม่พอ” เออ!แล้ววันนี้ไอ้ ศ.กระเดียว มาหรือเปล่าล่ะ? นางแต้มเปลี่ยนเรื่อง และพูดต่อว่า “ไอ้นี่ปากหมาจริงๆ อยู่ดีๆไม่ว่าดี ไปดูถูกคนในพื้นที่ว่าไม่รู้บริบทของวิทยาลัยได้ไง เดี๋ยวก็มาประชุมไม่ได้หรอก อาจถูกเขาจะเหยียบ..เตือนมันด้วยนะว่า ไอ้คม หักศอก มันจะตบกระโหลก มือมันหนักนะ โดนเข้าสักฉาดไม่ตาก็หูละ “บอด”แน่นอน
…