วันศุกร์ที่ 17 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2566

จิปาถะ เรื่องสั้น เหตุเกิดที่สารขัณฑ์  (อีเสือกระบาก)

17

ครับ ไม่ว่า วิบากกรรม,เคราะห์กรรม หรือโชคชะตา ของท่านจะเป็นอย่างไร ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น เลวร้ายขนาดไหนก็ตาม สิ่งที่ท่านต้องทำและต้องทำให้ได้ก็คือ “ยอมรับในโชคชะตานั้น รักมัน  และอยู่กับมันให้ได้  เพื่อสร้างวิกฤตให้เป็นโอกาส โดยมองว่ามันกำลังทดสอบความสามารถและความแข็งแกร่งของท่าน เพื่อท่านจะได้ไม่ท้อแท้ และถ้าท่านผ่านมันไปได้ มันจะเป็นประสบการณ์ที่วิเศษสุดที่สร้างความภาคภูมิใจในความสามารถและความแข็งแกร่งของท่าน

หญิงกล้า เป็นตัวอย่างของพนักงานฯตัวเล็กๆ ที่โชคชะตากระหน่ำซ้ำเติมเธออย่างรุนแรงและไม่หยุดหย่อย การถูกปลดออกจากงานโดยไม่เป็นธรรม เป็นวิกฤตที่เลวร้ายที่สุดของชีวิต แต่เธอก็สามารถทำวิกฤตนั้นให้เป็นโอกาส ด้วยการรักและเข้าใจในเคราะห์กรรมเหล่านั้น  รักมัน และอยู่กับมันให้ได้  และวันนี้ เราเริ่มจะได้เห็นความสามารถและความแข็งแกร่งของผู้หญิงตัวเล็กๆคนหนึ่ง ที่มีประสบการณ์พอสมควร และอีเสือกระบากก็ต้องเกรงกลัว

ส่วนเพื่อน fc  อีกท่านหนึ่ง ไม่รู้ว่าขึ้งโกรธอะไรมา บอกว่า “มันจะกระดิกได้อย่างไร มันจะตายห่าแล้ว ออกงานต้องมีคนประคอง หนังตาเหี่ยวย่นคล้ายคนไม่มีแรง ยังตะแบงมาจัดโน่นเป็นนี่ ขี้คนให้เป็นผี ชี้ความดีให้กับบริวาร ขายวิญญาณด้วยความโลภ ลูกน้องแต่ละตัวระยำชาตมาเกิด ตัว ผอ.ดำก็หากินแปลก สร้างบ้านก็ไม่จ่ายเขา มีงานอะไรก็แดกทุกงาน นี่คือสันดานของมัน ไอ้ ผอ.ตัวแดก กลับพระนครไปแล้วตัวนึง ยังเชิดหน้าเหมือนเหี้ย อยู่ชั้น 1 อีกตัว ชนิด อัปรีย์ไปจัญไรมา กะทำพระขายก็ขายไม่ออก ใครเขาจะซื้อพวกมึง? เขารู้กันดีว่า…..รุ่นเหี้ยสร้างถวาย มีแต่อีแต้มนี่แหละที่หลงไหลและไว้ใจ ก็เลยได้เหี้ยมาเป็นลูกน้องด้วยความภูมิใจ…จึงเป็นที่มาของ เหี้ยเรียกพ่อ (ไอ้ ผอ หน้าดำ) กะเหี้ยเรียกแม่ (อีแต้ม) ส่วนไอ้คณบดีสายบินนั้น เรียกว่า เหี้ยอันดับต้นๆ!!!ทุกวันนี้ลิ้นยาวกว่าปกติ นอกจากเลียขาอีแก่แล้ว ข่าวกำลังฮอตหอมทั้งตึกว่า กำลังจ้องจะเลียขาอ่อนของเลขาอีก”