วันอาทิตย์ที่ 25 ธันวาคม พ.ศ. 2565

จิปาถะ เรื่องสั้น เหตุเกิดที่สารขัณฑ์  (เลือดไก่ชน)

25

กรณีของหญิงกล้า พนักงานมหาวิทยาลัย  ถูกอีแต้มอธิการบดี มหาลัยสารขัณฑ์ ซึ่งเป็นผู้บังคับบัญชากลั่นแกล้ง ปลดออกจากราชการ โดยอ้างว่าขาดราชการถึง 117 วัน และขัดคำสั่ง โดยมี ไอ้ ศ.กะเดียว จาก ม.ขอนไม้ เป็นกรรมการตัดสิน ไอ้เห้..เอ้ย! พูดถึงเดรัจฉานตัวนี้ทีไร อดอุทานไม่ได้สักที

วันนี้ หญิงกล้า ยืนเหงื่อแตกซิกอยู่หน้าศาลปกครองเมืองโคราชา ประกาศให้เพื่อนพ้องน้องพี่ได้รู้ว่า  “บ้าให้มันสุดๆ” เป็นวลีที่เธอ กล่าวออกมาด้วยหัวใจที่มุ่งมั่น เด็ดเดี่ยว แน่วแน่เต็มเปี่ยม  และสู้ยิบตาเพียงลำพัง ชนิดหลังชนฝา ให้มันรู้ดำรู้แดงว่าจะอย่างไร หมดเท่าไรเท่ากัน เหนื่อยสายตัวแทบขาดก็ทนเอา เพราะงานนี้เดิมพันสูงมาก  ความเป็นธรรมจะต้องปรากฏ

สาเหตุสำคัญที่ทำให้หญิงกล้าเดินมาถึงจุดนี้ และต้องเหน็ดเหนื่อยแสนสาหัสก็เพราะ อีแต้ม มัน“ตระบัดสัตย์” (เป็นปรกติของมัน) ตกลงกันในศาลต่อหน้าผู้พิพากษา ศาลคดีอาญาทุจริต เมืองประทายสมันต์  แล้วว่า จะถอนฟ้องหญิงกล้าทุกคดี เลิกแล้วต่อกัน ต่างคนต่างทำงานกันไป และจะอนุมัติให้กลับไปอยู่ในหน่วยงานเดิมทันที ถ้าหญิงกล้าบันทึกขึ้นมา แต่หญิงกล้ายังไม่บันทึกขอเลย นางก็ใช้อำนาจออกคำสั่งให้กลับไปทำงานในที่เดิมแล้ว เมื่อไม่เป็นไปตามข้อตกลง จึงเกิดมีการขัดขืนเกิดขึ้น ซึ่งอีแต้มตั้งเป้าหมายไว้แล้วว่า จะเชือดคอไก่ให้ลิงดู  แต่งานนี้อีแต้มพลาด อย่างมหันต์  มันไม่ง่ายอย่างที่คิด ตรงตามวรรณคดีไทย เรื่องพระอภัยมณี ของสุนทรภู่  ตอนหนึ่งที่ว่า

“ประเวณีตีงูให้หลังหัก                มันก็มักทำร้ายเอาภายหลัง

 จระเข้ใหญ่ไปถึงน้ำมีกำลัง            แม้เสือขังเข้าถึงดงก็คงร้าย

 อันแม่ทัพจับได้แล้วไม่ฆ่า             ไปข้างหน้าศึกจะใหญ่ขึ้นใจหาย

 ต้องตำรับจับให้มั่นคั้นให้ตาย         จะทำภายหลังยากลำบากครัน”

สรุปว่า ตอนนี้ทั้งหญิงกล้า และอีแต้มต่างเจอศึกหนัก “ลำบากครัน”ด้วยกันทั้งคู่ อีแต้มก็ปวดกบาลกับเรื่องนี้  เพราะแต่ก่อนหญิงกล้า เป็นผู้ใต้บังคับบัญชา ต้องทำงาน ไปไหนไม่ได้ จะไปต้องขออนุญาตก่อน แม้กระทั่งการร้องเรียน ขนาดจะอ่าน จิปาถะ ยังต้องแอบอ่านเลย  กลัวอีแต้ม แต่ตอนนี้สบายมาก งานการไม่ต้องทำ  เดินสายร้องเรียนเรื่องอีแต้มไปได้ทั่ว เรียกว่า “บ้าให้มันสุดไปเลย” เอาอีจัญไรออกไปให้ได้” …. “ ขอเอาใจช่วยครับผม”

…