วันอังคารที่ 27 กรกฎาคม พ.ศ. 2564
จิปาถะ เรื่องสั้น อีเถื่อน (ใครๆเขาก็ทำกัน)
27
มีนา จัน ถาม คม หักศอกว่า “ที่แกนำเอาหลักธรรมทางพระพุทธศาสนา ที่กล่าวถึงเหตุและผล ว่า มีเหตุย่อมมีผล และเมื่อเหตุดับผลก็ดับ หรือ “การเห็นความเป็นอิทัปปัจจยตา” เพื่อให้ท่านสัมโม หรือนายกสภามหาวิทยาลัยกำแพงมณี หยุดปัญหาที่ทำท่าจะลุกลามใหญ่โตที่ต้นเหตุนั้น แกคิดว่าท่านสมโมจะทำตามที่แกแนะนำหรือ?”
“ไม่หรอก มีนา จัน “เพราะท่านจะเชื่อในสิ่งที่ท่านอยากจะเชื่อ” มนุษย์เป็นเช่นนั้น เขาจะฟังในสิ่งที่เขาต้องการฟังเท่านั้น”
“หมายความว่าอย่างไร?” มีนา จัน ทำหน้าสงสัย
“เรื่องเหตุและผล หรือ อิทัปปัจจยตา ท่านสมโม ท่านรู้และเข้าใจแจ่มแจ้งอยู่แล้ว ท่านเป็นธรรมกถึก หรือผู้บรรยายธรรมนะ ถ้าท่านจะหยุดปัญญหา ท่านหยุดไปตั้งแต่วันมาพบกับครูบาอาจารย์ที่หน้าตึก 14 แล้ว ไม่ต้องรอให้เรื่องยืดเยื้อหรือรอฉันมาเขียนบอกหรอก”
“ทำไมถึงเป็นอย่างนี้ละ ฉันไม่ชอบเลย มีนา จัน ทำหน้าเศร้า เมื่อรู้ว่าครูบาอาจารย์จะทะเลาะกัน แทนที่จะหยุด หรือห้าม แต่กลับปล่อยให้ทะเลาะกัน หนักขึ้นไปอีก มันเพราะอะไรกันนะ?”
“ความเห็นแก่ตัวไง ถ้าคนไม่เห็นแก่ตัว ข่าวเรื่องตำรวจได้ฉีดวัคซีนป้องกันเชื้อโควิด 19 เข็มที่ 3 แล้ว ในขณะที่คนอีกเป็นจำนวนมากยังไม่มีโอกาสได้ฉีดเข็มแรกเลย ข่าวนี้ทำให้ฉันรู้สึกอาย ที่เคยทำงานอยู่ที่นั่น ฉันเบื่อหน่ายกับการแย่งชิง”
“กลับมาที่มหาวิทยาลัยกำแพงมณีดีกว่า ตกลงว่า “รบกันแน่ใช่ไหม?”
ยัง.. ฉันว่ายัง ยังพอมีเวลาอยู่ เท่าที่ทราบ กรรมการสภาบางส่วนยังไม่แน่ใจ ฉะนั้น การประชุมคราวหน้าอาจไม่สามารรับรองรายงานการประชุมซ้ำแบบเดิมอีกก็ได้ ใครจะไปรู้ ที่นี้ก็จะยื้อกันไปมาแบบมหาวิทยาลัยสารขัณฑ์ และยิ่งนานวัน จำนวนปีที่ฝ่ายบริหารจะเข้าคุกก็จะเพิ่มมากขึ้น เพราะศาลจะพิจารณาคดีความผิดเป็นกระทงๆ ไป เช่น จำคุกกระทงละ 1 ปี 5 กระทง ก็ 5 ปี ส่วนฝ่ายอาจารย์จะเสียความรู้สึก ซึ่งถือเป็นเรื่องเจ็บปวดมากของทั้งสองฝ่าย
นี่ฉันไม่ได้ขู่นะ แค่เตือนเท่านั้น เพื่อจะได้ไม่ต้องมาคอมเพลนว่า
“ผมรู้ว่าผมทำเรื่องที่ผิดไป แต่ผมไม่ใช่อาชญากรหรือคนเลวนะ ผมทำเรื่องดีๆเพื่อมหาวิทยาลัยกำแพงมณีไว้ตั้งมากมาย ดูซิ ตึกนั้นก็ชื่อผม ห้องประชุมก็นามสกุลผม ผมมีครอบครัวนะ พวกคุณจะมาทำแบบนี้กับผมไม่ได้ เพราะผมก็แค่ทำอย่างที่ใครๆเขาก็ทำกัน”
555 มีนา จัน หัวเราะ “ใครๆเขาก็ติดคุกกัน”
…