จิปาถะ เรื่องสั้น หัวใจเปื้อนชอล์ก(ใหม่) “สารขัณฑ์ 2”
3
เมื่อกี้นี้ มีนา จัน อินบล็อกมาว่า “เมื่อวานผมเดินเข้าไปในห้องอธิการบดี มหาวิทยาลัยสารขัณฑ์ พวกหน้าห้องตกกะใจ รีบเข้ามาถามว่า
“จะไปไหน” ผมถลึงตาใส่ พวกนั้นไม่รู้จะทำอย่างไร ก็เลยถอยไป เมื่อได้ยินผมกำชับไปว่า “อย่ามายุ่งนะ” จากนั้น ผมเปิดประตูพรวดเข้าไป
“นางแต้ม” อธิการบดี ตกใจ หน้าขาวซีด ลุกขึ้นยืน ร้องถาม “เข้ามาทำไม” และทำท่าจะกดกรี่งเรียกลูกน้อง “หยุดนะ” ผมสั่ง “หยุดแล้วนั่งลง ได้ยินหรือเปล่า” นางทำเฉย ผมถลันเข้าไป ใช้มือทั้งสองเท้าที่โต๊ะ ยื่นหน้าอันดำมืดเข้าไปใกล้ ด้วยสายตามที่ถะมึงทึงและลมร้อนจากจมูกที่พ่นใส่หน้านาง ทำให้นางยอมนั่งลงแต่โดยดี
“มีอะไรรึ” นางรวบรวมความกล้าที่ยังเหลืออยู่เพียงน้อยนิดถามผม
“คุณออกไปจากมหาวิทยาลัยนี้ได้แล้ว หน้าด้านอยู่ทำไม เก็บข้าวของซะ ออกไปเดี๋ยวนี้เลย คุณไม่มีสิทธิ์นั่งอยู่ตรงนี้อีกแล้ว” ผมตะคอก
นางแต้มทำตาเขียว ร้องว่า “คุณมีสิทธิ์อะไรจะมาไล่ฉัน คุณนั่นแหละที่ต้องออกไปเดี๋ยวนี้” นางแหว๋ออกมา
“จะไปไหม?” ผมตัดบท
“ไม่.. ไม่…ไม่” นางร้องลั่น ตัวสั่นเทา เส้นเลือดสีเขียวโผล่โปนขึ้นมาเต็มหน้า เพราะความโกรธจัด
ผมยืนขึ้นโน้มตัวเข้าไปใกล้ ใช้มืออันกำยำทั้งสอง รวบคอนางไว้
นางร้อง “อย่านะ!”
ผมบีบคอนางเบาๆ ยกตัวนางให้สูงขึ้นด้วยพละกำลังของความเกลียดชัง นาง ยืดคอตาม ร้องลั่น ทำท่าหายใจไม่ออก ร้องเสียงหลง “ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ..ปล่อย…ปล่อย ฉันยอมแล้ว”
จัน อินบล็อก มาแค่นั้น ผมรีบอินบล็อกถามกลับไปทันที
“จัน เกิดอะไรขึ้น คุณทำอย่างนั้นได้ไง?”
สักครู่ จัน ตอบกลับมาว่า “ผมเปล่าทำ เพียงแค่คิดผมก็มีความสุขแล้ว”
…….