เรื่องสั้น  “แต้ม” กนฺจิ ขมนียํ กนฺจิ ยาปนียํ”

1

ผมเองปกติก็เป็นเช่นนี้ครับ คือ เมื่อหยุดเขียนไปนานๆก็ขี้เกียจและเริ่มต้นใหม่ยาก ว่าจะเขียนหลายวันแล้วแต่ก็ไม่ได้เขียนสักที  เหมือนแบตเตอรีรถยนต์ครับ จอดทิ้งไว้นานก็สตาร์ทยาก รถเก่าด้วยเลยไปกันใหญ่

วันนี้เริ่มใหม่ครับ เขียนซ๊ะก่อนเพราะเดี๋ยวก็จะหยุดอีก “ปีใหม่”  ที่ต้องเริ่มเขียนตอนนี้ก็เพราะขื่นปล่อยไว้ “ยาวเกิน”ดีไม่ดีเลิกไปเลย จบ

ความจริงอยากเขียนเรื่อง มหิษอสูร ให้จบๆไปเสียทีจะได้เริ่มตอนใหม่ ฉะนั้น ต่อไปนี้จะเล่าแบบย่อๆเพื่อให้จบๆไปนะครับผม

เป็นอันว่า มหิษอสูร ได้ควบคุมมหาวิทยาลัยสารขัณฑ์ในนามนางแต้ม หรือ อีเวรตะไล และก่อกรรมทำเข็ญไม่หยุดตามลักษณะของคนเป็นโรคจิตสมบูรณ์แบบ ซึ่งเมื่อความเดือนร้อนหนักขึ้นทุกวัน พนักงานมหาวิทยาลัยก็เริ่มทนไม่ได้ และร้องเรียนไปตามหน่วยงานที่เกี่ยวข้อง ซึ่งส่วนใหญ่ก็หายต๋อม  และบางเรื่องก็ฟ้องศาลซึ่งก็คงดำเนินการไปตามกระบวนการ แต่อย่างไรก็ตาม เรื่องนี้รู้ไปถึงสวรรค์

พวกเทวดาซึ่งก็เดือดร้อนอยู่เหมือนกัน สบโอกาส จึงพากันไปเข้าเฝ้าองค์พระศิวะมหาเทพฯ ซึ่งพระองค์ก็ทำอะไรไม่ได้ จึงเสด็จไปปรึกษาพระวิษณุเทพผู้รักษาจากนั้นก็พากันไปยังพระพรหมเทพเจ้าผู้สร้าง ไปถึงก็ต่อว่าต่อขานว่า สร้างตัวบ้าตัวบออะไรขึ้นมา น่าเกลียด น่ากลัว เก็บไว้ก็ไม่ได้ ทำลายก็ไม่ได้ พระพรหมกล่าวว่า ทำลายได้ซิ แต่ยังไม่ถึงเวลาต่างหาก  เพราะช่วงนี้เป็นเคราะกรรมของสวรรค์และมนุษย์โลก รวมไปถึงพนักงานมหาวิทยาลัยสารขัณฑ์ด้วย แต่บัดนี้ เวลาของเคราะห์กรรมนั้นได้หมดลงแล้ว พระศิวะสงสัยจึงถามขึ้นว่า แล้วจะทำอย่างไร

ตอนต่อไปจะบอกครับผม

(หัวเรื่อง “กนฺจิ ขมนียํ กนฺจิ ยาปนียํ” เป็นภาษาบาลี แปลว่า “สบายดีหรือ”

….