วันพฤหัสบดีที่ 22 เมษายน 2564
จิปาถะ : เรื่องสั้น โจรปล้มเงินเดือน (นางหมา)
22
มีนา จัน บอกคม หักศอกว่า “นางแต้ม รักษาการอธิการบดี(เถื่อน) มหาวิทยาลัยสารขัณฑ์ “จะรอดคุก คือไม่ติดคุก”
“ไอ้บ้า! มาไม้ไหนอีกล่ะ เรื่องนี้ฉันไม่อยากฟัง”
“คม หักศอก แกอย่ามีอคติ 4 หรือ ลำเอียงเพราะรัก ลำเอียงเพราะชัง ลำเอียงเพราะหลง หรือลำเอียงเพราะกลัว”
“เรื่องลำเอียงนะ ฉันรู้แล้ว แต่เรื่องนางแต้มรอดคุกนี่ ฉันรับไม่ได้ แต่…เอ้า! ฟังก็ได้ ว่ามาซิ” คม หักศอก ทำท่าไม่ค่อยสบอารมณ์
มีนา จัน อธิบายว่า “เหตุที่นางแต้มจะรอดคุก ก็เพราะพฤติกรรมของนางนั้น เห็นได้ชัดเจนว่า เป็นคนวิกลจริต จิตบกพร่องหรือเป็นบ้า เช่น แอบอ้างรักษาการอธิการบดีอยู่ถึง 4 ปี ไม่บ้าก็ไม่รู้จะว่าอย่างไร ซึ่งตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 65 บัญญัติไว้ว่า ผู้ใดกระทำความผิด ในขณะไม่สามารถรู้ผิดชอบ หรือไม่สามารถบังคับตนเองได้เพราะมีจิตบกพร่อง โรคจิตหรือจิตฟั่นเฟือน ผู้นั้นไม่ต้องรับโทษสำหรับความผิดนั้น
วรรคสอง แต่ถ้าผู้กระทำความผิดยังสามารถรู้ผิดชอบอยู่บ้าง หรือยังสามารถบังคับตนเองได้บ้าง ผู้นั้นต้องรับโทษสำหรับความผิดนั้น แต่ศาลจะลงโทษน้อยกว่าที่กฎหมายกำหนดไว้สำหรับความผิดนั้นเพียงใดก็ได้”
“ว้า! แบบนี้นางแต้มก็รอดคุกซิ”
“แต่จะรอดคุกได้ ก็ไม่ง่ายนักหรอกนะจะบอกให้ เพราะจะเป็นคนบ้าได้นั้น ต้องสามารถทำอะไรที่คนปกติทำไม่ได้”
“เช่นอะไรล่ะ?” คม หักศอก ถาม
“เช่น กินขี้ ตัวเอง อย่างนี้น่าจะบ้าแน่นอน แต่นั่นแหละ คนบ้าจะต้องมีประวัติการรักษา เช่น เคยหรือเป็นคนไข้ในโรงพยาบาลที่มีปัญหาด้านสุขภาพจิต เช่น โรงพยาบาลศรีธัญญา โรงพยาบาลสมเด็จเจ้าพระยา เป็นต้น พนักงานสอบสวนอาจจะพิจารณาสั่งไม่ดำเนินคดีก็ได้ ..
ฉะนั้น ถ้านางแต้มพิสูจน์ได้ว่าบ้าจริง ก็จะรอดคุก แต่พวกเราอาจจะโดนคุก 1 เดือน ในข้อหา “ปล่อยปะละเลย”
“เอ้า! ทำไมเป็นงั้นไป ผิดอาญา มาตรา ไหนล่ะ ว่ามาซิ?”
“มาตรา 377 ผู้ใดควบคุมสัตว์ดุหรือสัตว์ร้าย “ปล่อยปะละเลย”ให้สัตว์นั้นเที่ยวไปโดยลำพัง ในประการที่อาจทำอันตรายแก่บุคคลหรือทรัพย์ ต้องระวางโทษจำคุกไม่เกินหนึ่งเดือน หรือปรับไม่เกินหนึ่งหมื่นบาท หรือทั้งจำทั้งปรับ”
“ไอ้บ้า อาญา ม.377 เขาใช้กับสัตว์ร้าย เช่น เลี้ยงหมาไว้แล้วปล่อยให้ไปกัดชาวบ้านต่างหาก แก่ก็ว่าส่งเดชไปได้”
“งั้นขอโทษ ฉันสับสน นึกว่าเรากำลังคุยกันเรื่องนางหมา”
“คลายเครียดหน่อยนะครับวันนี้ เดี๋ยวจิบ้า”
….