จิปาถะ

นิทาน ปีศาจขโมยเวลา 4 (นายกระสอบป่าน 2)

4

นับตั้งแต่วันที่กระสอบป่านพบกับชายนิรนามเป็นต้นมา  พฤติกรรมของเขาก็เปลี่ยนไป  เขาเริ่มใช้เวลาส่วนใหญ่อยู่กับการอ่าน, เขียนเรื่องและเขียนภาพประกอบ แบบหามรุ่งหามค่ำจนแทบไม่มีเวลาพักผ่อน ทั้งนี้เพื่อทำเวลา เขาทำงาน ทำงาน และทำงาน  ดังนั้นงานของเขาจึงเพิ่มมากขึ้นอย่างรวดเร็วตรงตามที่ชายนิรนามว่าไว้ไม่มีผิด  เขาจะใช้เวลาส่วนใหญ่อยู่ที่หน้าเครื่องคอมฯ พิมพ์และพิมพ์ เขาไม่เคยได้ยินเสียงที่เขาเคยหลงใหลถึงความไพเราะของนิ้วที่สัมผัสลงไปบนคีย์บอร์ดอีกเลย   เขาได้ยินแต่เสียงตะโกนก้องเต็ม 2 รูหู  ว่า  เร็วเข้า  เร็วเข้า เดี๋ยวจะไม่ทันเวลา ดังนั้นที่ฝาผนังด้านหลังเครื่องคอมฯ เขาพิมพ์คำคมขนาดใหญ่ติดไว้ว่า “จงรีบทำเวลา”

กระสอบปานแทบจะไม่มีเวลาไปไหนมาไหนอีก   แต่เดิมเขาจะไปเยี่ยมพี่สาวอาทิตย์ละประมาณ  3-4  ครั้ง ใช้เวลาครั้งละประมาณ 1- 2 ชั่วโมงอยู่พูดคุยและช่วยทำโน่นทำนี่เพื่อเป็นเพื่อนและเป็นกำลังใจ เขาจะช่วยเช็ดถูบ้านเพื่อให้สะอาดสะอ้าน เพราะเขาเชื่อว่า สภาพแวดล้อมที่ดีมีส่วนช่วยให้สุขภาพพลานามัยของพี่สาวดีขึ้น   แต่อนิจจา เดี๋ยวนี้เขาไม่ค่อยได้ไป  เดือนหนึ่งเขาจึงจะไปสักที  ไปถึงก็รีบคุยสองสามคำแล้วกลับ และหายไปเป็นเดือนอีก จนเมื่อพี่สาวเห็นเขาหายไปนานๆและบ่อยๆ พี่สาวก็จะ โทรมาถามว่าเจ็บป่วยหรือเปล่า  เขาก็จะบอกว่าสบายดีเป็นปกติ  แต่ไม่มีเวลาไปหาเพราะว่างานยุ่งมาก

นอกจากนั้น เรื่องเพื่อฝูงและลูกศิษย์เขาก็ไม่เคยไปมาหาสู่อีกเลย  ถึงแม้บางครั้งจะผ่านหน้าบ้านเพื่อนหรือลูกศิษย์ เขาก็ไม่แวะหา  เพราะเขาคิดว่าจะทำให้เขาเสียเวลาโดยเปล่าประโยชน์

ใบหน้าของกระสอบป่านซึ่งแต่ก่อนเคยยิ้มแย้มแจ่มใส หัวเราะร่าเริงอยู่เสมอก็เปลี่ยนไป  คิ้วซึ่งเคยผ่อนคลายโค้งงามได้รูปได้ร่าง ก็กลับเขม็งเกรียวขึ้น และทำท่าจะผูกมัดกันเป็นปมแน่นจนอาจแก้ไม่ออก กล่าวได้ว่า เขาไม่มีเวลาแม้กระทั้งจะยิ้มหรือหัวเราะ

เรื่องงานบุญงานกุศล ไปวัดไปวาหรือพูดคุยกับพระเพื่อเจริญสติปัญญา เป็นอันว่าเลิกกัน และไม่ว่าใครจะเชิญมาไม่ว่าจะเป็นงานอะไร เขาก็จะทำเฉยเสีย และไม่เคยไปเลยแม้แต่งานเดียว  แม้กระทั่งเวลาที่แต่เดิมเขาเคยแวะพูดคุยกับคนแก่คนเฒ่าที่เขาเคยรู้จักคุ้นเคยภายในซอย  เพื่อสร้างขวัญกำลังใจให้แก่ผู้สูงวัย และมอบเงินเล็กๆน้อยๆไว้ให้ทำบุญหรือซื้อขนูกขนมกินก็ไม่มีอีกต่อไป

เดี๋ยวนี้กระสอบป่านกลายเป็นคนโดดเดี่ยวไปเสียแล้ว  เพราะวันๆเขาไม่ได้พูดได้คุยกับใครเลย

มีแต่เสียงเล่าลือว่าเขาเสียสติไปเสียแล้ว

นิทานเรื่อง “นายกระสอบป่าน”นี้ ตามเรื่องไม่ได้บอกว่าบั้นปลายชีวิตของเขาลงเอยอย่างไร อาจจะหมดเวลาหรือมรณังไปแล้วก็ไม่รู้ได้

แต่ที่แน่ๆก็คือ เจ้าปีศาจขโมยเวลากำลังมีความสุข ตื่นนั่งฝัน,นอนหลับฝัน   ถึงเวลาที่มันจะได้ในเร็ววันนี้

……….

ยังไม่จบ