จิปาถะ เรื่องสั้น โจรปล้นเงินเดือน (อย่าวางเฉย)

วันพฤหัสบดีที่ 25 กุมภาพันธ์  2564

จิปาถะ  เรื่องสั้น โจรปล้นเงินเดือน (อย่าวางเฉย)

25

ปัญหาบุคลากรที่ทำหน้าที่บริหารจัดการองค์กรเป็นคนไม่ดี ไม่มีธรรมาภิบาล กล่าว คือ ขาดหลักคุณธรรม,หลักนิติธรรม,หลักความโปร่งใส,หลักความมีส่วนร่วม,หลักความรับผิดชอบและหลักความคุ้มค่า  เป็นปัญหาที่แก้ยากที่สุด เพราะกลุ่มคนเหล่านี้ได้สร้างเครือข่ายไว้อย่างเป็นระบบ สอดรับกันอย่างแนบเนียนเหนียวแน่น วิธีที่แก้ที่ได้ผลก็มีแต่ศาลคดีอาญาทุจริตเท่านั้นที่จะจัดการให้พวกคนเลวเหล่านั้นเข้าคุกเข้าตะรางไป  แต่ต้องใช้เวลานาน ซึ่งก็แก้ได้เฉพาะรายเท่านั้น ไม่สามารถทำลายได้ทั้งหมด “พล.อ.เปรม  ติณสูลานนท์ ได้กล่าวเอาไว้ว่า “ปัญหาของประเทศไทยก็คือการที่คนดีวางเฉย ปล่อยให้คนไม่ดีเหิมเกริม โกงบ้านกินเมืองจนย่อยยับไปทุกวัน” เมื่อเป็นดังนี้ แล้วเราจะทำอย่างไรดี?

ที่มหาวิทยาลัยสารขัณฑ์ก็เช่นเดียวกัน คนดีวางตัวเฉย ปล่อยให้คนไม่ดีเข้ามาบริหารจัดการ และรวมตัวกันเป็นกลุ่ม ตั้งแต่นายกสภาฯ กรรมการสภาฯ และอธิการบดีฯ เกาะเกี่ยวกันอย่างเหนียวแน่น และกระทำการต่างๆโดยไม่คำนึงถึงหลักการอะไรทั้งสิ้น  ตัวอย่างใหม่ๆก็คือ พนักงานได้ทำหนังสือสอบถามนายกสภาเรื่องสถานภาพของนางแต้ม นายกสภานบ่ายเบี่ยงมาตลอด เมื่อถึงเวลาต้องตอบก็ตอบอย่างหน้าตาเฉยว่า “สภาฯไม่มีอำนาจ” (บ้าไปแล้ว) พวกพนักงานก็เลยไม่รู้จะทำอย่างไร ก็มีแต่ต้องฟ้องศาลคดีอาญาทุจริต ตาม  ม.157  ฐานสภาฯละเว้นการปฏิบัติหน้าที่ฯ แล้วก็ร้องเพลงรอให้พวกนั้นติดคุกเท่านั้นเอง 

แต่อย่าท้อถอยนะครับ พวกท่านอายุยังน้อย รักษาสุขภาพให้ดีก็แล้วกัน เดี๋ยวพวกผู้เฒ่าก็ไปกันหมด รวมทั้งผมด้วย แต่พวกท่านยังอยู่  และต้องมีใจมุ่งมั่นว่า “เราจะสู้  เราจะไม่หยุด เราจะไม่วางเฉย และเราจะไม่ปล่อยให้คนไม่ดีเหิมเกริม ทำร้ายมหาวิทยาลัยของเราอีกต่อไป”

เนื่องจากพวกเราต่อสู้กับคนชั่วมานานมาก เพื่อให้หายเครียด วันนี้ ผมจึงไปเชิญ นนทก หรือ นนทุก ตัวละครในวรรณคดีไทยเรื่องรามเกียรติ์  ที่ได้รับพรจากพระศิวะ “มีนิ้ววิเศษ” ชี้ไปที่ผู้ใด ผู้นั้นต้องตาย มาชี้นางแต้มและพวก “เห้” ทั้งหลายให้มันตายๆไปซะ จะได้จบเรื่องเสียที

แต่นั่นแหละ เอากันถึงเป็นถึงตายก็จะเป็นบาปเป็นกรรมไปเปล่าๆ เอาแค่หลับไปก็น่าจะพอ ฉะนั้น

ผมจึงเปลี่ยนไปเชิญพระอภัยมณี ตัวละครในวรรณคดีไทย ของสุนทรภู่ มาเป่าปีให้พวกนั้นฟังจะได้หลับไป ได้ผลแน่นอนครับ ลองฟังดูละกัน

“แล้วหยิบปี่ที่ท่านอาจารย์ให้   เข้าพิงพฤกษาไทรดังใจหวัง

พระเป่าเปิดนิ้วเอกวิเวกดัง   สำเนียงวังเวงแว่วแจ้วจับใจ ฯ”……

“ถึงมนุษย์ครุฑาเทวราช   จตุบาทกลางป่าพนาสิณฑ์

แม้นปี่เราเป่าไปให้ได้ยิน   จะสุดสิ้นโทโสที่โกรธา

ให้ใจอ่อนนอนหลับลืมสติ” (ไปไม่กลับ หลับไม่ตื่น ฟื้นไม่มี หนีไม่พ้น ไล่ไม่ไป)

จากนั้น เราก็จะช่วยกันขนไปทิ้งที่เหมืองหิน แถวบ้านกำนันชอ.ให้จบเรื่องไป  555

…..

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *