วันศุกร์ที่ 16 กรกฎาคม พ.ศ. 2564 (กรอบบ่าย)

จิปาถะ เรื่องสั้น เหตุเกิดที่กำแพง (มันยากส์)

16

“คม หักศอก ถาม มีนา จันว่า การประชุมสภามหาวิทยาลัยกำแพงมณี เรื่องที่ประชาคมขอให้เปลี่ยนผ้าปูโต๊ะ เพราะการสรรหาอธิการบดี เลอะเทอะเปอะเปื้อนเหลือเกิน และมีการฟ้องศาลปกครองไปแล้วด้วย” มีนา จัน หัวเราะ และตอบว่า “ก็เป็นไปตามที่คาดหมายไว้ เพราะประโยชน์ของสภาไม่ได้อยู่ที่ประชาคม แต่อยู่ที่อธิการบดี ขืนไปฟังสียงประชาคม สมัยหน้าก็อดเป็นกรรมการนะซิ การที่จะให้สภาสำนึกและเห็นแก่ประโยชน์ส่วนรวมนั้น มันยากส์”“แล้วที่เขาฟ้องศาลปกครอง สภาไม่กลัวรึ” คม หักศอกถามมีนา จัน หัวเราะอีกครั้ง 555 “สภาไม่มีทางกลัวหรอก ก็อย่างที่ฉันเคยบอกไว้แล้วว่า ศาลปกครองมีหน้าที่วินิจฉัยปัญหาที่ฟ้อง ว่าผิดหรือถูก ไม่มีการบทลงโทษ ยกตัวอย่างเช่น เรื่องการสรรหาอธิการบดี ถ้าศาลพิพากษาว่าผิด สภาก็อุทธรณ์ ถ้าอุทธรณ์แล้วศาลพิพากษายืน สภาก็เพียงแต่ประชุมและลงมติยกเลิกไปก็จบ กว่าจะตอนนั้น คุณปอสิทธิ์ ก็เป็นอธิการจนครบวาระไปแล้ว ส่วนประชาคม ก็จะมาเจอะปัญหาแบบเดิมอีกครั้ง แต่คราวนี้ ไม่ใช่คุณ ปอสิต แต่เป็น คุณ สุวา อธิการเจ้าเก่า”“ท่านพูดแบบนี้ประชาคมชาวกำแพงมณีก็หมดกำลังใจซิ” “ไม่มีทางหมดหรอก มีแต่จะมุ่งมั่นยิ่งขึ้น เพราะพวกเขามีความศรัทธา และการจะจัดการกับพวกเปรตเหล่านั้นยังมีวิธีอีกเยอะ วิธีแรกก็อย่างที่ผู้สันทัดกรณีว่า “การที่สภามหาวิทยาลัยหนองปลิงไม่ทบทวนนับว่าเป็นสิ่งที่ดีที่สุดเลย ซึ่งจะได้พิสูจน์ความจริง ในเรื่อง 2 เรื่อง คือ1.เรื่องที่ผู้เสียหายประกาศว่าจะฟ้องต่อศาลอาญาทุจริตและประพฤติมิชอบ ถ้าไม่จริงก็จะเสียหน้าไป2.นายกสภาและกรรมการสภา จะได้พิสูจน์ความจริงในศาล ว่าที่สภาดำเนินการสรรหาอธิการบดีถูกต้องตามกฎหมายหรือไม่ ถ้าไม่จริงก็ต้องติดคุกทั้ง 2 กรณีถ้าไม่เป็นความจริง โทษที่ได้รับมีน้ำหนักใกล้เคียงกันมากไม่มีใครได้เปรียบเสียเปรียบ ยุติธรรมดี ถ้าให้เป็นคะแนนก็ 85 คะแนนเท่ากัน (กรรมการสรรหายืนยัน)มีเสียงดังมาว่า “ถ้ายังดื้อด้านดึงดัน เหมือนที่ ม.สารขัณฑ์ ก็มีอยู่ทางเดียว คือ “ไปไม่กลับ หลับไม่ตื่น ฟื้นไม่มี หนีไม่พ้น” ในคุกแน่นอน”….