วันจันทร์ที่ 9 สิงหาคม 2564 (กรอบบ่าย)
จิปาถะ เรื่องสั้น อีเถื่อน (ทำอะไรกันบ้างเถอะ)
9
ความจริงวันนี้ เป็นวันที่อัยการนัดพบนักศึกษาทั้ง 5 คน คดีที่นางแต้ม ตัวละครของผม หรือรักษาการอธิการบดีเถื่อนมหาวิทยาลัยสารขัณฑ์ แจ้งความดำเนินคดี ในข้อหาหมิ่นประมาท แต่อัยการเลื่อนนัดไปเป็นปลายเดือนนี้ ผมก็เลยไม่ได้ชวนไปให้กำลังใจเด็ก และยังไม่ทราบว่าคดีนี้ อัยการจะสั่งฟ้อง หรือ สั่งไม่ฟ้อง ครับผม
คดีหมิ่นประมาทที่รักษาการอธิการบดีฟ้อง ไม่ว่าจะฟ้องครูบาอาจารย์หรือนักศึกษา ก็เป็นเรื่องเดียวกัน คือ เรื่องเขียนป้ายประท้วงรักษาการอธิการที่ขาดธรรมาภิบาล ติดหน้ามหาวิทยาลัย แต่กรณีการแจ้งจับนักศึกษา 5 คนนั้น มีการจับผิดคน เพราะมีนักศึกษาหญิงคนหนึ่งไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้แต่อย่างใด โดยเธอมีพยานทั้งสถานที่ เวลา และบุคคล แต่เธอก็พลอยติดร่างแหไปด้วย
เมื่อสองสามวันก่อนหน้านี้ ทีมงานของเราได้มีโอกาสพบกับนักศึกษาที่เป็นเหยื่อ และถามเธอเกี่ยวกับผลกระทบที่เกิดขึ้น เธอตอบว่า
“มีผลกระทบค่ะ หนูรู้สึกว่าตั้งแต่มีเรื่องนี้เข้ามาทำให้หนูคิดมาก ทำให้หนูไม่ค่อยมีสมาธิในการเรียน ในช่วงแรกๆหนูต้องหาพยานมาช่วยยืนยันว่าหนูไม่ได้ทำผิด แต่ก็ไม่มีใครกล้ามาช่วยหนู คงเป็นเพราะกลัวจะโดนอำนาจมืดอะไรหลายๆอย่าง บางครั้งหนูต้องลาเรียนเพื่อไปพบครูที่ปรึกษาเพื่อคุยเรื่องนี้
และเวลาที่หนูเข้าไปในมหาลัย หนูรู้สึกระแวง รู้สึกว่ามหาลัยไม่ปลอยภัยเหมือนเมื่อก่อน หนูต้องระวังตัวมากขึ้น เพราะหนูไม่รู้ว่าใครจะมาทำอะไรหนูตอนไหน
พ่อแม่หนูคงจะเสียใจที่ท่านตั้งใจให้หนูมาเรียนที่นี่ คงคิดว่าที่นี่จะดี จะช่วยดูแลหนูได้ แต่กลับเป็นที่ๆทำร้ายลูกของตน
พ่อแม่ก็เป็นห่วง กลัวว่าถ้าศาลตัดสินมาว่าหนูผิด จะมีคดีติดตัว กลัวว่าจะเป็นครูไม่ได้ กลัวจะมีผลกระทบต่อหน้าที่การงาน เพราะพ่อแม่ก็หวังพึ่งหนู
และยังมีชาวบ้านที่เข้าใจผิดว่าหนูเป็นคนผิด ไปเรียนแต่ไม่ตั้งใจเรียน กลับไปหาเรื่องใส่ความผู้บริหาร แล้วมาด่าหนู ดูถูกหนู เอาหนูไปพูดเสียๆหายๆ”
ข้อความที่ผมนำเสนอนี้ ทุกถ้อยคำกลั่นออกมาจากหัวใจของนักศึกษาหญิงคนหนึ่งที่อายุเพิ่ง 20 กว่าๆ ถูกผู้ที่แอบอ้างเป็นรักษาการอธิการ วัยใกล้ 70 หรือนางมารร้าย ใจเหี้ยมโหด อำมหิต สร้าง
ตราบาปที่ติดตัวเธอไปตลอดชีวิต นี่มันอะไรกัน?
ครับ ผมไม่รู้จะวิงวอนอะไรกับใครแล้ว ทำอะไรกันบ้างเถอะ
….