เรื่องสั้น  คำพิพากษา

2

บรรยากาศภายในห้องอธิการบดี มหาวิทยาลัยสารขัณฑ์ ค่อนข้างวังเวง ทุกคนนั่งเงียบตามสถานะของตน นิรยบาลเตรียมกระดาษดินสอพร้อมที่จะบันทึกตามหน้าที่ นางแต้ม ผู้ถูกกล่าวหาว่าขาดธรรมาภิบาลในการเป็นผู้บริหาร นั่งอยู่ตรงหน้า คม หักศอก ซึ่งได้รับบัญชาจากพญายมราช ให้สอบสวนข้อเท็จจริงในเรื่องนี้  เขาเงยหน้าขึ้นจากการอ่านเอกสารและกล่าวด้วยเสียงอันทรงอำนาจว่า ต่อไปนี้เป็นการสอบสวนข้อเท็จจริง ดังนั้น เธอ “นางแต้ม” จงลุกขึ้นและกล่าวคำปฏิญาณ ดังนี้

นางแต้มลุกขึ้นยืนอย่างเสียไม่ได้ จ้องตามองหน้าคม หักศอก อย่างไม่กระพริบ สบถในใจว่า “มึงนะ “อ้ายคม”ไม่ถึงทีกูบ้างแล้วไป”

คม หักศอก พูดขึ้นด้วยเสียงอันดัง “ยกมือขวาขึ้นและว่าตาม” นางแต้มยกมือขึ้น “ ข้าพเจ้า นางแต้ม (ข้าพเจ้า นางแต้ม) ผู้ถูกกล่าวหา (ผู้ถูกกล่าวหา) ขอให้คำปฏิญาณว่า (ขอให้คำปฏิญาณว่า) จะพูดแต่ความจริงทุกประการ (จะพูดแต่ความจริงทุกประการ) หากโกหกตอแหล (หากโกหกตอแหล) ขอให้มีอันเป็นไป (ขอให้มีอันเป็นไป ) “เอ้า นั่งลง”

คม  หักศอก : มีเรื่องร้องเรียนไปว่า มีการโทรศัพท์ข่มขู่ผู้ฟ้องคดี 1.5 /1.7 โดยข่มขู่ทั้งด้วยตัวเอง  เอาผู้ใหญ่และครอบครัวของผู้ฟ้องคดีมากดดันผู้ฟ้อง เพื่อให้ถอนฟ้อง จริงหรือไม่

นางแต้ม : เรื่องนี้ไม่เป็นความจริงหรอกเจ้าค่ะ  ดิฉันทำหน้าที่รักษาอธิการบดี  ตามที่สภามหาวิทยาลัยฯแต่งตั้ง และเป็นผู้บังคับบัญชาโดยตรงของพวกเขา ดังนั้นการที่จะใช้อำนาจข่มขู่ลูกน้องหรือฟ้องลูกน้องนั้น ดิฉันไม่ทำหรอกเจ้าค่ะ ดิฉันทำไม่ได้อย่างแน่นอน ที่ร้องเรียนไปเป็นการใส่ร้ายดิฉันอย่างแน่นอนเจ้าค่ะ

คม  หักศอก : แล้วที่ปรากฏข่าวในหน้าหนังสือพิมพ์เมื่อต้นเดือนกันยายน   ปีที่แล้วว่า  เธอไปแจ้งจับลูกน้องจะว่าอย่างไร

นางแต้ม : ความจริงไม่ได้เป็นอย่างนั้นหรอกเจ้าค่ะ เพียงแต่เข้าใจผิดกันเล็กน้อย และทุกอย่างก็เรียบร้อยไปแล้วเจ้าค่ะ

“อื่อ!  นางนี่โกหกตอแหลเก่ง”  คม หักศอก สบถในลำคอ

….

รออ่านต่อ ครับผม