วันศุกร์ที่ 19 พฤศจิกายน 2564

จิปาถะ เรื่องสั้น อีเปรต (กลัวคุก)

19

ถามว่า “ทำไมนางแต้ม หรืออธิการบดีมหาวิทยาลัยสารขัณฑ์ ซึ่งเป็นโจทก์ฟ้องอาจารย์และพนักงานมหาวิทยาลัยฯ จำนวน 7 คน ในข้อหาหมิ่นประมาท และศาลนัดไต่สวนมูลฟ้อง แต่ทำไมฝ่ายโจทก์ ถึงต้องขอไกล่เกลี่ยกับฝ่ายจำเลย”ตอบว่า “เพราะนางแต้มรู้ว่า ศาลจะยกฟ้อง เพราะคดีนี้ศาลสารคามบุรียกฟ้องแล้ว นางกลัวว่าฝ่ายจำเลยจะฟ้องกลับ”“ทำไมถึงกลัวล่ะฯ”“ก็เสือกไปฟ้องเท็จนะซิ”เรื่องนี้ผู้สันทัดกรณีให้ข้อมูลว่า “ประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 175 ผู้ใดเอาความอันเป็นเท็จฟ้องผู้อื่นต่อศาลว่ากระทำความผิดอาญา หรือว่ากระทำความผิดอาญาแรงกว่าที่เป็นความจริง ต้องระวางโทษจำคุกไม่เกินห้าปี และปรับไม่เกินหนึ่งหมื่นบาท มาตรา176ผู้ใดเอาความอันเป็นเท็จฟ้องผู้อื่นต่อศาลว่ากระทำความผิดอาญา หรือว่ากระทำความผิดอาญาแรงกว่าที่เป็นจริง ต้องระวางโทษจำคุกไม่เกินห้าปี และปรับไม่เกินหนึ่งแสนบาท แล้วลุแก่โทษต่อศาลและขอถอนฟ้องหรือแก้ฟ้องก่อนมีคำพิพากษา ให้ศาลลงโทษน้อยกว่าที่กฎหมายกำหนดไว้หรือศาลจะไม่ลงโทษเลยก็ได้ จากการที่นางแต้มไปฟ้องข้าราชการและพนักงานมหาวิทยาลัยทั้ง7คน และศาลชั้นต้นได้ยกฟ้องไป1ศาล แล้วนั้น ทำให้นางแต้มเห็นคุกรออยู่ข้างหน้าแล้ว จึงพยายามขอเจรจาไกล่เกลี่ยกับจำเลย เพื่อแสดงให้เห็นว่าสำนึกในความผิดเพื่อหวังความเมตตาจากศาลเพื่อให้มีคำสั่งรอการลงโทษ โดยตัวไม่ต้องอยู่ในคุก ตามมาตรา 176 แต่เพราะสันดานของนางแต้มเป็นคนใจดำอำมหิต ชอบอาฆาตพยาบาท จึงไปฟ้องร้องถึง4ศาล แสดงให้ห็นถึงเจตนาพิเศษที่ต้องการให้ ทั้ง7คนได้รับโทษหนัก จึงแสดงให้เห็นความชั่วร้าย ศาลจึงต้องลงโทษขั้นสูงสุดและทุกคดีด้วยขอแสดงความยินดีกับสุนัขรับใช้ทั้ง4ตัวที่คาบเอกสารไปให้นางแต้มเพื่อหวังเศษกระดูก จนต้องรับโทษไปอยู่ในคุกด้วยกัน บางคนอาจเสียชีวิตตามอายุขัยในคุกเพราะความแก่ และขอแสดงความเสียใจกับครอบครัวของสุนัขรับใช้ทั้ง4 ที่ต้องทนทุกข์ทรมานและอับอายขายหน้าเพราะสมาชิกต้องไปติดคุก”อ๋อ! อย่างนี้นี่เอง นางแต้มถึงได้กลัวจนขี้หดตดหาย เพราะอุตสาห์วิ่งจนขาขวิด กว่าจะได้โปรดเกล้าฯ จะหลุดจากตำแหน่ง และติดคุก เพราะเสือกโง่ฟ้องส่งเดช แท้ๆ สมน้ำหน้ามึง 555