จิปาถะ
เวตาล
บางครั้ง ผมอยากจะบอกเพื่อนๆ ถึงคนที่ผมรู้สึกโกรธเกลียดเพราะทำตัวน่าเบื่อหน่าย เห็นแก่ตัว จนไม่อยากคบค้าสมาคมหรือเสวนาด้วย ผมก็จะใช้วิธีเปรียบเทียบคนๆนั้นกับลักษณะที่น่าขยะแขยง น่าขนพองสยองเกล้า น่าเกลียดน่ากลัวของ “เวตาล” ให้เพื่อนฟังอย่างสะใจแล้ว ก็จะแล้วกันไป จากนั้นผมจะมีความสุข โปร่งโล่ง สามารถดำรงชีวิตอยู่ได้เป็นปกติสุขต่อไปได้อีก 1 วัน

เวตาล เป็นใคร มาจากไหน ทำไมถึงได้น่าเกลียดอย่างนั้น น่าจะได้รู้จักกันพอเป็นสังเขป ดังนี้
“เวตาล” ในพจนานุกรมฉบับราชบัณฑิตยสถาน พ.ศ. 2542 ให้ความหมายว่า น. ผีจำพวกหนึ่ง ชอบสิงอยู่ในป่าช้า.(ส.เวตาล ว่า นักปราชญ์ที่ไม่ได้ถ่ายวิชาให้ใคร ตายไปแล้วเป็นผีชนิดนี้.

นิทานเวตาล (น.ม.ส.2553) กล่าวถึงเวตาลว่า “ศพนั้นลืมตาโพลง ลูกตาสีเขียวเรืองๆ ผมสีน้ำตาล หน้าสีน้ำตาล ตัวผอมเห็นซี่โครงเป็นซี่ๆ ห้อยเอาหัวลงมาทำนองค้างคาว แต่เป็นค้างคาวตัวใหญ่ที่สุด เมื่อจับถูกตัวก็เย็นชืดเหนี่ยวๆเหมือนงู ปรากฏเหมือนหนึ่งว่าไม่มีชีวิต แต่หางซึ่งเหมือนหางแพะนั้นกระดิกได้”( น.ม.ส.26)

จากที่นำเสนอมานั้นเป็นความน่าเกลียดน่ากลัวทางด้านรูปลักษณะของ เวตาล ที่ผมเอามาเปรียบเทียบกับคนที่ทำตัวน่าเบื่อหน่าย หยาบกร้าน โลภ เห็นแก่ตัว ทั้งนี้เพราะผมเคยเห็นตัวจริงของ เวตาล มาแล้ว น่าเกลียดน่ากลัวทั้งรูปลักษณ์และจิตใจ โลภโมโทสันต์ โสโครกเป็นที่สุด แต่นั่นแหละ ผมไม่บอกหรอกครับว่า ผมเห็นอยู่ที่ไหน ฮ่า ฮ่า ฮ่า
………..
อ้างอิง
พระราชวรวงศ์เธอ กรมหมื่นพิทยาลงกรณ์ (น.ม.ส.) (2553). นิทานเวตาล.กรุงเทพฯ ไทยร่มเกล้า.
มานิต หล่อพินิจ(2535).ปริศนานิทานเวตาล.กรุงเทพฯ: อำนายสารการพิมพ์.