เรื่องสั้น เหตุเกิดที่ ม.สารขัณฑ์ (อ้อน)

4

นี่คม ฉันจะบอกอะไรให้ ตามที่มีคนสงสัยว่า ทำไมฉันจึงไม่สะทกสะท้าน รู้ร้อนรู้หนาวอะไรเลย ยังหน้ารื่น ตาบาน เริงร่าสดใจอยู่ได้ตลอดทั้งวัน ทั้งๆที่ศาลจะพิพากษาให้ติดคุกติดตะรางตายห่…อยู่แล้ว นี่มันอะไรกันแน่ คำตอบก็คือ ฉันเป็นนักแสดงระดับตุ๊กตาทอง ออสการ์ของฮอลลีวูดเชียวนะจะบอกให้ จึงแสดงได้แนบเนียนสมบทบาท เพราะฉันมีหน้ากากเยอะมาก มีหน้ากากรัก โศก เศร้า ชื่นบาน ฯลฯ แต่ที่แน่ๆก็คือ ขณะที่ฉันสวมหน้ากากอยู่นะ อย่าบอกใครเชียว มันร้อนยังกะอะไรดี แต่ฉันทนเอา สงสารฉันเถอะ
เธอรู้เปล่า ทุกคืน ฉันนอนหลับๆตื่นๆสะดุ้งผวา กับเสียงสาปแช่งที่ดังก้องแทบหูจะแตกตาย จริงอยู่ฉันบ้า ฉันจะไปกลัวอะไร ฉันมีเลือดบ้า อยู่ 100 เปอร์เซ็นต์ แต่บ่อยครั้งที่ฉันนั่งหนาวสั่นสะท้อนหวาดผวา อยู่ในมุมมืด มันเหมือนมีกลุ่มผีร้ายที่วิ่งตรงดิ่งเข้ามาจะเหยียบฉันให้แหลกและขยี้ให้ละเอียดจมไปกับพื้นห้องให้ได้ มันน่ากลัวจริงๆ ทุกคืนที่ยาวนานของฉันเป็นอย่างนี้ เป็นฝันร้ายที่คอยขุดคุ้ยเรื่องเลวร้ายที่ฉันทำไว้กับเพื่อนพ้องน้องพี่ บางครั้งฉันรู้สึกได้ในความเจ้าเล่ห์และใบหน้าที่เยาะเย้ยถากถางของฉัน แต่มันไม่ใช่ มันเป็นใบหน้าของปีศาจร้ายที่สุดสยอง ฉันกรีดร้องสุดเสียงด้วยความกลัวและเจ็บปวด ตลอดค่ำคืนอันยาวนาน มันทุกข์ทรมานจริงๆ เพื่อน พอเถอะ อย่าสาปแช่งฉันอีกเลย เพราะตอนนี้ฉันเท่ากับตกนรกอยู่แล้ว
แต่ พอรุ่งเช้าทุกอย่างก็เปลี่ยนไป ฉันกลับสดใสซาบซ่าขึ้นมาใหม่ กับหน้ากากของความเย่อหยิ่งจองหอง ใบหน้ายิ้มแย้มถากถาก หัวเราะร่า ตะโกนใส่พวกเขาอย่างสนุกสนานสะใจ ฉันจะโลดแล่นอยู่เช่นนี้ตลอดทั้งวัน ไม่อยากให้ยามค่ำคืนมาเยือน เพราะมันหมายถึง ฉันจะต้องกลับไปสู้ การหลับๆตื่นๆผวาซ้ำๆซากๆกับคืนที่ยาวนานอีก เห็นใจฉันเถอะนะ เพื่อน ปล่อยให้ฉันบ้าไปสักประเดี๋ยวเถอะนะ…