จิปาถะ อ่านสนุก สุขภาพดี มีความสุข (ฉายซ้ำ)

เรื่องสั้น เหตุเกิดที่ ม.สารขัณฑ์ (มโน) เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ 12 เมย.6312

ผมเป็นครูวาดเขียน ผมจึงชอบเขียนรูป ใครชอบรูปที่เขียน ผมก็ดีใจ และผมยังชอบเขียนหนังสือด้วย ใครชอบอ่านผมก็ดีใจ เรื่องสั้นของผมแต่ละเรื่องนั้น เป็นการผสมผสานมาจากการฟัง การอ่านหนังสือ ดูภาพยนต์ บันทึก การคาดเดา และจากประสบการณ์ตรง ตั้งแต่เด็กจนถึงวัยชรา บวกกับจินตนาการ หรือ ที่เขาชอบพูดกันว่า “มโน” และมโน ของผม ก็มักจะบ้าๆบอๆความจริงนั้น มโน มีความสำคัญในการเขียนเรื่องสั้นมาก เพราะผลสำเร็จของการ มโน ก็คือ การสามารถโน้มน้าวให้ผู้อ่านเห็นคล้อยตาม ไปกับเรื่องราวที่นำเสนอ จนบางครั้งก็โดนใจผู้อ่าน จนนึกไปเองว่าตัวละครนั้น เป็นตัวเขาเอง หรือเป็นบุคคลที่เขารู้จักคุ้นเคย และบางทีก็เป็นเดือดเป็นแค้นแทนเขาไปด้วยแต่อย่างไรก็ตาม การเขียนเรื่องสั้นนั้น มโน อย่างเดียวไม่พอ การบรรยายให้เห็นภาพ เกิดอารมณ์ความรู้สึก เช่น ทำให้คนอ่านถึงกับน้ำตาไหล หรือโกรธแค้นเป็นฟืนเป็นไฟ ได้ละก็ ถือว่าสุดยอดส่วน จิปาถะ เรื่องสั้นของผม ไม่ถึงขนาดนั้น แต่บางเรื่องผมเขียนเองร้องไห้เองก็มี มันสะเทือนใจ แต่นั่นแหละ ผมก็เขียนเล่นๆไปตามความอยากเขียน ฉะนั้น อย่าซีเรียสครับ เพราะผมเขียนให้เพื่อนๆ “อ่านสนุก สุขภาพดี มีความสุข” ตามจั่วหัวที่ผมโปรยไว้ ครับผม…