เรื่องสั้น หัวใจเปื้อนชอล์ก ตอน โอปุก-ทม ซาบา โออิเดะ คุดาซัย คาถาเรียกผี March 12, 2016 • admin จิปาถะ เรื่องสั้น หัวใจเปื้อนชอล์ก ตอน โอปุก-ทม ซาบา โออิเดะ คุดาซัย คาถาเรียกผี 127 ต่อมาปรากฏว่านางแต้มมีอาการอึดอัดแน่นหน้าอก พยายามดิ้นรนส่งเสียงร้องขอความช่วยเหลือ แต่ไม่มีเสียง มีแต่อาการทุรนทุรายเป็นที่น่าเวทนาอย่างยิ่ง แม่ของนางแต้มจึงได้ให้แจ๊ดแจ๋ไปตามอาจารย์หมอผีกลับมาอีก อาจารย์หมอผีดูอาการแล้ว ไม่ได้พูดว่าอะไร เดินมานั่งลงที่ตั่ง ทำสมาธิหลับตาภาวนาเพื่อจะสืบค้นหาถึงเหตุที่นางแต้มมีอาการเช่นนั้น และนานกว่า 2 ชั่วโมง อาจารย์หมอผีถึงได้ลืมตาขึ้น สีหน้าของหมอผีแสดงถึงความลำบากใจจนยากจะอธิบาย มีอาการวิตกกังวล อย่างเห็นได้ชัด ส่ายหน้าไปมาอย่างหมดหวัง แม่นางแต้มเห็นอาการและสีหน้าหมอผีก็พลอยตกใจไปด้วย ใบหน้าซึ่งขาวซีดอยู่แล้วยิ่งขาวมากขึ้นราวกับกระดาษดับเบิลเอ ที่เพิ่งแกะออกจากห่อ เธอรีบเลื่อนรถไปใกล้ๆและถามอย่างร้อนรนว่า “เป็นเพราะอะไรเจ้าคะ อาจารย์” “มองไม่เห็นอะไรเลย มืดสนิท คราดการณ์ได้ว่าคงมีการปฏิบัติการอะไรสักอย่างหนึ่ง แบบเดียวกับปฏิบัติการทางทหารซึ่งเป็นเรื่องลับ บริเวณนั้นได้ปิดฉากกั้นลง” “หมายความว่าอย่างไรเจ้าคะ อาจารย์” “หมายความว่ามันมีแต่ความมืดสนิท อาจารย์มองไม่เห็นอะไรเลย เหมือนเครื่องรับโทรทัศน์ที่ไม่สามารถรับสัญญาณได้ หน้าจอมืด หรือที่เรียกกันว่าจอดับ” “แล้วจะทำอย่างไรละเจ้าคะ” “มีวิธีเดียวคือคอยสังเกตอาการ เท่านั้น” เมื่ออาจารย์หมอผีพูดจบ แม่นางแต้มก็ปล่อยโฮออกมาอีกอย่างไม่อาย 128 วันนั้น อากาศค่อนข้างร้อนอบอ้าว แสงแดดสว่างจ้าปูลาดพื้นแผ่นดินจนร้อนละอุ เปลวแดดระยิบระยับมองแล้วรู้สึกแสบตา มันเป็นความลุ่มร้อย อบอ้าว ทั้งบรรยากาศและความรู้สึกของผู้คนภายในบ้านที่ไม่สามารถจะบรรยายได้ ทันใดนั้นฟ้าก็ผ่าเปี้ยงลงมาโดยไม่มีสัญญาณบอกล่างหน้า ข้าวของในบ้านล้มระเนระนาด แต่ไม่มีอะไรเสียหายมากนัก แม่นางแต้มนั่งตัวสั่นงันงกอยู่ข้างผนังห้องนั่นเอง ส่วนนางแต้มก็นอนตัวแข็งโด่อยู่บนที่นอน แจ๊ดแจ๋หายตัวไปตั้งแต่เช้ามืดโดยมิได้ส่งขาวคราวมาว่าอยู่ไหน แต่อย่างใด ดังนั้น สีหน้าของแม่นางแต้มจึงมีทั้งห่วงกังวลกับนางแต้มและลูกสาวคนเล็ก หลังจากฟ้าผ่าลงดินข้างบ้านไปแล้ว ได้เกิดปรากฏการณ์ประหลาดขึ้น มีเมฆดำทะมึนทึบก้อนมหึมาลอยต่ำลงมาบดบังเฉพาะที่บ้านนางแต้ม ทำให้เกิดความมืดมนอนธการขึ้นอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย ความเย็นยะเยือก คืบคลานเข้ามาอย่างช้าๆแต่มั่นคงดุดัน พื้นดินที่ร้อนละอุดังปูไว้ด้วยก้อนถ่านเพลิงเมื่อคู่นี้เปลี่ยนเป็นเย็นยะเยือกดั่งลาดปูไว้ด้วยเกล็ดน้ำแข็งไสอย่างฉับพลัน ภายในบ้านมีเพียงความกลัวและตื่นตระหนกที่สะบัดร้อนสะบัดหนาว ทั้งเย็นยะเยือกราวกับโดนสาดด้วยน้ำเย็นและร้อนอบอ้าวดั่งถูกจับยัดเข้าไปในเตาอบ 129 และอยู่ดีๆ นางแต้มก็ร้องตะโกนขึ้นมาอย่างสุดเสียงติดต่อกันยาวนานไม่ยอมหยุด จนเสียงที่ร้องนั้นแหบแห้งหายไปในขณะที่ปากยังกู่ร้องไม่หยุด หน้าตาที่บิดเบี้ยวไปอย่างน่าสยดสยอง เธอขยับตัวอันแข็งทื่อพร้อมที่จะลุกขึ้นมา นางแต้มมีบุคลิกที่เปลี่ยนไปอย่างน่ากลัว จนแม่ก็ไม่กล้าเข้าใกล้ และทันใดนั้น… “อาจารย์ครับ” เสียงถากถางร้องเสียงหลง ทำให้การเล่าเรื่องต้องหยุดชะงักลง …………
