จิปาถะ
เรื่องสั้น หัวใจเปื้อนชอล์ก ตอนอาศรมศิลป์
22
“ถากถาง คงได้เวลาที่ผมจะกลับแล้วละนะ โอกาสหน้าถ้าผ่านมาจะแวะเยี่ยมใหม่”
“ครับ สุดแท้แต่อาจารย์ ครับ”
“ผมทำท่าจะลุกขึ้น ก็พอดีมีรถยนต์ขับเข้าประตูมา ผมถามถากถางว่า”
“เอ้า! นั่นใครขับรถเข้ามานะ”
“อ๋อ! รถท่านจานจินครับ คงอยากจะมาคุยด้วย เพราะช่วงนี้ท่านมีเรื่องยุ่งๆที่อาศรมศิลป์ของท่าน”
“ตายละหว่า ผมก็คงจะยังกลับไม่ได้เสียแล้วซิ” ผมบ่น
“ผมก็ว่าอย่างนั้นแหละครับอาจารย์”
23
เมื่อรถจอดสนิท ท่านจานลงจากรถ ยิ้มร่ายกมือไหว้ร้องทักมาแต่ไกล “สวัสดีครับ อาจารย์”
“สวัสดีครับ ท่านจาน” ผมยกมือรับไหว้
เมื่อ ท่านจานเดินขึ้นมาบนบ้าน วางอุปกรณ์การดื่มที่เตรียมมาบนโต๊ะ กล่าวอย่างยินดีว่า
“ผมโชคดีจริงๆ ไม่นึกว่าจะได้พบอาจารย์ที่นี่”
“โชคดีบ้าบออะไรล่ะ ผมกำลังเตรียมตัวจะกลับอยู่เดี๋ยวนี้แหละ”
“คงไม่ดีมั่งครับ อาจารย์ ผมกำลังมีเรื่องจะปรึกษาอยู่พอดี”
“เธอคงเอาเรื่องร้อนมาใส่อีกแล้วละซิ”
“ไม่หรอกครับ แค่ปรึกษาเฉยๆ”
24
เมื่อท่านจานจิน นั่งลงเรียบร้อย ถากถางเดินออกจากในบ้านพอดี ถือถ้วยชามพร้อมกับเบียร์ขวดใหม่
ตายละกู วันนี้ยาวแน่ผมรำพึงในใจ
เมื่อทักทายกันพอหอมปากหอมคอ และทันทีที่ท่านจานดื่มเบียร์หมดแก้วแรก ก็เอ่ยขึ้นว่า
“อาจารย์ครับ ผมชอบข้อเขียนที่ยกเอาคำพูดของอาจารย์เซนโคโดะ ซาวากิ ที่ว่า “เพียงแค่การกิน การนอน การมีชีวิตอยู่โดยไม่มีจุดหมาย และการตายในแบบเดียวกัน ได้ทำให้เราเปรียบเสมือนเป็น “เครื่องจักรผลิตขี้ที่ใช้ทำปุ๋ย” เท่านั้นเอง มีแต่แมวและหมาเท่านั้นที่ใช้ชีวิตแบบนี้”
“ท่านอาจารย์โคโดะ ท่านก็ว่าไปอย่างนั้นเอง ไม่มีใครอยู่อย่างแมวอย่างหมาหรอก”
“มีครับ อาจารย์ ที่อาศรมผมมีอยู่เยอะเลย เชลียร์เก่งเสียด้วย”
“ท่านจานอย่าไปว่าเขา “ธรรมชาติของเขาเป็นเช่นนั้นเอง เพราะอย่างไรเราก็เลือดสีเดียวกัน”
“ไอ้พวกโลหิตจาง Anemia ผมไม่อยากคบ”
………..