เรื่องสั้น หัวใจเปื้อนชอล์ก ตอน อยู่อย่างแมว

tests
จิปาถะ
เรื่องสั้น หัวใจเปื้อนชอล์ก ตอน อยู่อย่างแมว
1
วันหนึ่ง ทองบวก เพื่อนสนิทตั้งแต่สมัยเรียนอยู่ ม. 6 มาเยี่ยมที่บ้าน เพื่อนคนนี้คงอ่าน จิปาถะ ของผมบ้าง เมื่อพบกัน ก็เล่นงานผมอย่างไม่เกรงอกเกรงใจโดยทันทีเลยว่า
“แกนี่ชอบเขียนถากถาง กระแนะกระแหน คนอื่นเขาไปทั่ว ไม่กลัวเขาโกรธหรืออย่างไร และที่สำคัญ เรื่องที่แกถากถาง เหน็บแนมเขานั้น ถ้าแกเป็นเขา ฉันก็เชื่อว่าแกทำไม่ได้เหมือนกัน”
“ถูกต้อง ทองบวก” ผมยอมรับ และเสริมว่า “มีสิ่งต่างๆมากมาย ทั้งที่ทำได้และทำไม่ได้ แต่เราคิดว่ามันน่าจะทำได้ ซึ่งถ้าเข้าไปอยู่ในฐานะอย่างนั้นจริงๆ เราอาจทำไม่ได้เหมือนกัน เรียกว่าดีแต่สอนคนอื่น ว่าอย่างนั้นเถอะ”
“ก็เมื่อแกรู้อย่างนี้แล้วแกไปว่าเขาทำไมวะ”
“ทองบวก แกต้องเข้าใจธรรมชาติของสรรพสิ่งนะ”
“เข้าใจสรรพสิ่งอะไร” ทองบวกถาม
“ฟังนิยายอิงธรรมะ ของแพรเยื่อไม้ (อ้างจากเสฐียรพงษ์ วรรณปก.36-37) เรื่องนี้ดีกว่า จะทำให้แกเข้าใจว่า ทำไมถึงเป็นเช่นนั้น”
“เล่ามาซิ”
2
“มีหลวงตาองค์หนึ่ง เป็นนักเทศน์ที่มีคารมคมคายโดนใจ ไปเทศน์ที่ไหนก็จะมีญาติโยมไปฟังกันเต็มศาลา
วันหนึ่ง ขณะขึ้นธรรมาสน์เทศน์ เห็นญาติโยมมากันแน่นศาลา หลวงตาก็เทศน์ด้วยความปิติสุข
เมื่อลงจากธรรมาสน์มารับกัณฑ์เทศน์ ปรากฏว่าบนถาดมีขวานเล่มหนึ่งปนอยู่กับเครื่องไทยธรรมอื่นๆ
หลวงตาสงสัยจึงถามว่า “กัณฑ์เทศน์มีขวานด้วยหรือ โยม”
โยมตอบว่า “ครับ” พร้อมอธิบานสรรพคุณว่า “ขวานนี้คมมากนะครับ ถากอะไรได้ทุกอย่าง นิมนต์รับไปใช้ที่วัดครับ แต่ขวานนี้เสียอยู่อย่างเดียว..โยมหยุดแค่นั้น
หลวงตาจึงถามว่า “เสียอย่างเดียวอะไร”
“มันถากด้ามของมันไม่ได้ ครับ”
3
ความจริงเรื่องนี้น่าจะจบ แต่เพราะผมป็นคนที่นิสัยแย่มากๆ เพราะเมื่อ ทองบวก อุตสาห์มาถึงบ้าน มาพูดเตือนสติ แทนที่ผมจะยินดี แต่กลับคิดไปว่า อะไรกันวะ มาถึงก็ไม่พูดพร่ำทำเพลงอะไรเลย ตำหนิโนนตำหนินี่หลายเรื่องหลายราว ตั้งใจมาด่าเราแท้ๆเลย ผมจึงย้อนถามทองบวกกลับไปว่า
“แล้ววันๆหนึ่ง แกทำอะไรบ้างล่ะ”
ทองบวกบอกอย่างหน้าตาเฉยว่า “เปล่า ไม่รู้จะทำไปเพื่ออะไร”
“ก็อยู่ไปวันๆ นะซิ”
“ก็ทำนองนั้น” ทองบวกยอมรับ
ผมเลยได้โอกาส ยกคำของอาจารย์ประมวล เพ็งจันทร์(2554:57) ที่กล่าวว่า “ความหมายของการมีชีวิตอยู่ มิใช่อยู่รอเวลาที่จะจบชีวิตลง หากแต่เพื่อทำเวลาที่ปรากฏให้มีคุณค่าและความหมายที่ดีงามในการดำรงชีวิตอยู่”
และสำทับด้วยคำของอาจารย์เซนโคโดะ ซาวากิ (อ้างจาก ชุนโด อาโอยามา.2549 : 80) ที่กล่าวว่า “เพียงแค่การกิน การนอน การมีชีวิตอยู่โดยไม่มีจุดหมาย และการตายในแบบเดียวกัน ได้ทำให้เราเปรียบเสมือนเป็น “เครื่องจักรผลิตขี้ที่ใช้ทำปุ๋ย” เท่านั้นเอง มีแต่แมวและหมาเท่านั้นที่ใช้ชีวิตแบบนี้” และตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา ทองบวกก็ไม่ยอมมาหาผมอีกเลย
………
อ้างอิง
ชุนโด อาโอยามา, ภิกษุณี. ช่อฟ้า เจตนาวีระบุตร แปล.(2549).งามอย่างเซน เมล็ดพันธุ์แห่งธรรม จากมุมมองของ
ผู้หญิง.นครนายก: เสมสิกขาลัย.
ประมวล เพ็งจันทร์.(2554).อินเดียจาริกด้านใน 2 คารวะภารตคุรุเทพ. กรุงเทพฯ : สำนักพิมพ์สุขภาพใจ
เสฐียรพงษ์ วรรณปก.(2542) พุทธวิธีสอนจากพระไตรปิฏก.พิมพ์ครั้งที่ 2.กรุงเทพฯ : หจก.อรุณการพิมพ์.

Comments are closed.