เรื่องสั้น หัวใจเปื้อนชอล์ก (สารขัณฑ์ 21) “คม หักศอก”
29
“พวกเธอออกไปได้แล้ว อธิการฯโบกมือให้หน้าห้องออกไป และหันมาทางผม “อาจารย์เรามาเริ่มกันใหม่ เมื่อกี้ถึงตรงไหนแล้วล่ะ”
“ผมบอกว่าให้ท่านลาออกหรือไม่ก็หยุดการปฏิบัติหน้าที่ เพื่อมหาวิทยาลัยของเราจะได้เดินหน้าต่อไป”
“ตอนนี้มหาวิทยาลัยของเราหยุดเดินหรือไง ฉันว่ามันกำลังรุ่งนะ มีข่าวออกสื่อแทบทุกวันเลย”
“เอางี้ดีกว่า ขอถามอาจารย์หน่อย ถ้าฉันไม่ลาออกแล้วเธอจะตายหรืออย่างไง ฉันไปเป็นอธิการฯบนกบาลเธอหรือ.ฉันว่าเธอต้องบ้าแน่นอน เธอคิดไปเองตลอดว่าฉันต้องลาออก นี่เป็นอาการของโรคประสาทชนิดหนึ่งนะจะบอกให้”
ผมเห็นอาการกึ่งบ้ากึ่งดีของท่านอธิการฯแล้วก็ไม่อยากจะคุยด้วย จึงไม่ต่อล้อต่อเถียง และนิ่งเฉยเสีย
ครู่ต่อมา นางเปลี่ยนเรื่อง “ก็ได้…ก็ได้ เธอยากให้ฉันลาออกก็ได้ นางหยิบไพ่ป๊อกในลิ้นชักโต๊ะขึ้นมา สับไพ่ไปมา และใส่ลงในกล่องกระดาษวางบนโต๊ะตรงหน้าผม และ พูดว่า เอ้า! ฉันจะให้เธอจกหรือล้วงไพ่ในกล่องออกมาที่ละใบ 26 ครั้ง เท่ากับครึ่งหนึ่งของไพ่ 1 สำรับ ถ้าเธอล้วงควีนโพธิ์แดงได้ ฉันยินดีลาออก”
“ถ้าล้วงครบแล้วไม่ได้ล่ะ” ผมถาม
“เธอก็ต้องหยุด เลิกต่อต้านฉันเสียที่” “ที่นี้ถ้าผมไม่ยอมล้วงล่ะ” “ก็สุดแต่เธอจะตัดสินใจ กล้าเสี่ยงไหมล่ะ”นางท้า
ผมตอบ “ไม่” นางย้อนถาม “ทำไมล่ะ…ไม่แน่จริงนี่”
“ก็ท่านเอาควีนโพธิ์แดงเก็บไว้ในบรา Ravijour ของ PEACH JOHN ที่เธอใส่อยู่นี่ ผมจะล้วงจะจกออกมาได้อย่างไรตั้ง 26 ครั้ง ถูกฟ้องตายห่า”
ตาแหลมนี่ เธอรู้เปล่า บรา Ravijour จากญี่ปุ่น แบรนด์นี้มักถูกเรียกว่า Shoubu SHitagoหมายความว่า เป็นชุดชั้นในที่เมื่อสวมใส่แล้วเหมือนเป็นผู้ชนะ และฉันจะต้องชนะ…ฉันจะชนะ”
“ท่านครับ ผมขอตัวก่อนนะครับ ไร้สาระครับเสียเวลาเปล่าๆ” ผมทำท่าจะลุก
“หยุดนะ หยุด หยุด หยุด” เธอตะโกนลั่น ปาก และฐานจมูกข้างซ้ายสั่นระริก “แกกล้าว่าฉันไร้สาระเชียวรึ…. ยัง ยังไปไม่ได้..นางร้องสุดเสียง “แกยังไปไม่ได้”
….