จิปาถะ
เรื่องสั้น หัวใจเปื้อนชอล์ก “อิงอาศัยกัน”1 (2 ตอนจบ)
1
ณ ริมทะเลสาบแห่งหนึ่งที่มีบริเวณกว้างใหญ่ไพศาล มองเห็นผืนน้ำไกลลิบสุดลูกหูลูกตา น้ำนิ่งสนิทดำมืดตื้อราวกับน้ำหมึกดำในขวดสำหรับเติมปากกาหมึกซึม ท้องฟ้าปราศจากแสงระยิบระยังของดวงดาว หรีดเรไรเงียบเสียงไปเพราะความหนาวเหน็บปกคลุมไปทั่วบริเวณ ผู้สูงวัยคนหนึ่งนั่งคุดคู้อยู่บนขอนไม้ผุๆริมฝั่งทะเลสาบ ในความมืดและเงียบสงัดนั้น มีเสียงของ “ร่างกาย” กระซิบขึ้นเบาๆว่า “นี่ “วิญญาณ” ช่วยพาฉันเข้าไปในกระท่อมก่อนเถอะ ที่นี่หนาวเหลือเกิน เดี๋ยวฉันจะหนาวตายเสียก่อน”
“ได้” วิญาณ ตอบ “เราเข้าไปเดี๋ยวนี้เลย ฉันก็รู้สึกหนาวเหมือนกัน”
ผู้สูงวัยใช้มือทั้งสองข้างดึงตะเข็บข้างเสื้อกันหนาวให้แนบกระชับตัวยิ่งขึ้นเพื่อลดความหนาวเย็น ค่อยๆลุกขึ้นยืน และเดินกระย่องกระแย่งไปตามทางเดินที่มืดแต่คุ้นเคย ตรงไปยังแสงริบหรี่ที่กระท่อม เมื่อเข้าไปในกระท่อม อากาศรอบกายค่อยอบอุ่นขึ้น เขาเดินไปนั่งที่โซฟา สักครู่วิญญาณเอ่ยถามขึ้นว่า
“รู้สึกดีขึ้นหรือยัง อยากดื่มอะไรร้อนๆ ไหมล่ะ”
“ดีเหมือนกัน น้ำขิงร้อนๆสักถ้วย ฉันจะเดินไปเสียบปลักไฟก่อนนะ แล้วค่อยมานั่งคุยกัน ฉันมีเรื่องจะพูดคุยกับเธอเยอะเลย”
“ได้ ตอนนี้ฉันมีเวลาเหลือเฟือ”
2
เมื่อดื่มน้ำขิงร้อนๆเพื่อให้ร่างกายอบอุ่นขึ้น ร่างกายปรารภกับวิญญาณว่า “นี่ วิญญาณ ระยะนี้ฉันรู้สึกว่าเธอจะเหินหางฉันไปสักนิดหนึ่งนะ ไม่ค่อยจะสนอกสนใจฉันเอาเสียเลย”
“ทำไมถึงพูดอย่างนั้นล่ะ ฉันก็เป็นปกติของฉันอยู่นะ เธอคิดเลยเถิดไปเอง”
“ฉันอดคิดไม่ได้ ตอนนี้ฉันอายุปาเข้าไปตั้ง 75 แล้ว จะหมดเวลาเมื่อไรก็ไม่รู้”
“อย่าพูดเรื่องนี้เลย เธอยังมีเวลาอีกมากมาย” วิญญาณปลอบ
“เธอก็พูดได้นะซิ เพราะเธอเป็นอมตะ ส่วนฉันมีเวลาอยู่จำกัด มันเปรียบเทียบกันไม่ได้”
“ไม่เปรียบเทียบก็ได้ แต่ตอนนี้เธอคิดอะไรที่ไม่เป็นสาระของเธออยู่นะ”
“เป็นสาระซิ เพราะฉันเริ่มรู้สึกได้โดยอัตโนมัติว่า ทุกวันนี้เธอไม่อยากไปไหนมาไหนกับฉัน เพราะฉันอายุมาก ฉันแก่ ในขณะที่เธอยังหนุ่มยังแน่นอยู่ ยังกระฉับกระเฉงว่องไว ส่วนฉันจะเดินไปไหนมาไหนทีก็ลำบาก เดินกระย่องกระแย่ง ซึ่งทำให้เธอรำคาญ”
“ไม่จริงหรอก เธอคิดมากไปเอง เพราะไม่ว่าเธอจะไปที่ไหน ฉันก็ไปกับเธอทุกที”
“ฉันว่าเธอไม่ค่อยอยากไปหรอก เธออายที่ไปกับฉัน เพราะปกติเธอเป็นคนหน้าใหญ่ใจโต ชอบคุยโม้โอ้อวดอยู่แล้ว แต่ก่อนเมื่อฉันยังหนุ่มยังแน่น หน้าตายังดูดี เธอก็อยากพาฉันไปเที่ยวอวดคนโน้นอวดคนนี้ ยิ่งฉันได้รับรางวัลเล็กๆน้อยๆ ซึ่งเกิดจากความสามารถในการฉกฉวยประโยชน์ก่อนคนอื่นแล้ว เธอก็จะบังคับฉันให้ยิ้มระรื่นหรรษา เพื่อเสริมความรู้สึกดีอกดีใจของเธอ”
“อย่าคิดมาก อย่างไรฉันก็อยู่กับเธอจนกว่าเธอจะหมดเวลานั่นแหละ”
“ใช่ เพราะเธอไม่มีทางเลือกนี่”
“ทำไมฉันจะไม่ มีทางเลือก” วิญญาณเถียง
“ไหน “ทางเลือก”ลองว่ามาซิ” ร่างกายท้าทาย
“ไม่ยากเลย เพียงแค่ฉันทำเผลอปล่อยให้เธอถูกรถชนเท่านั้น เธอก็จะกลายเป็นเจ้าชายนิทรา ส่วนฉันก็สบาย ไปไหนมาไหนได้ตามใจชอบ ส่วนเธอก็นอนติดแหง็กยู่บนเตียง ฮ่า ฮ่า ฮ่า ” วิญญาณหัวเราะในลำคอ
“ฉันว่าเธอไม่กล้าทำอย่างนั้นหรอก พ่อวิญญาณ”
“ทำไมจะไม่กล้า เธอกลัวใช่ไหมล่ะ”
“ฉันไม่กลัวหรอก ทำไมฉันจะต้องกลัว แต่เธอนั่นแหละควรจะกลัว เพราะถ้าเธอทำเช่นนั้น ฉันก็จะไม่ตายง่ายๆ นอนติดแหง็กอยู่กับเตียงเป็นเจ้าชายนิทราอยู่ยงคงกระพันแบบเดียวกับคนอื่นๆที่เป็นเจ้าชายนิทรา และกว่าฉันจะตายอย่างน้อยก็ 10 ปีขึ้น ดังนั้นเธอก็จะไม่มีโอกาสที่ไปอยู่ในร่างกายใหม่สักที”
“เอาละ เอาละ หยุดพูดเรื่องนี้เถอะ ฉันยอมแพ้แล้ว”
……
รออ่านต่อตอนจบ