จิปาถะ
เรื่องสั้น หัวใจเปื้อนชอล์ก ตอน ท่องยมโลก (พระสนมแซ่เซียว)
5
คืนนี้ท้องฟ้าที่มืดสนิทเพราะเป็นข้างแรม เม็ดดาวระยิบระยับเต็มท้องฟ้าดั่งการจัดภาพแบบซ้ำๆกันบนเฟรมผืนใหญ่ของศิลปินนิรนาม ดวงดาวขนาดใกล้เคียงกันส่องแสงสีเหลืองทองอร่ามสามารถสร้างความกลมกลืนของท้องฟ้าได้อย่างลงตัว ธรรมชาติได้ออกแบบสร้างสรรค์สรรพสิ่งไว้อย่างงดงาม และไม่มีสิ่งใดงดงามไปกว่าธรรมชาติที่งดงามได้เลย
ภายในห้องที่มีแสงไฟริบหรี่ ในหมู่บ้านที่เซ็งแซ่ไปด้วยเสียงหรีดร้องของกบเขียดเนื่องจากฝนตกลงมาห่าใหญ่ ณ ที่นั้น เสียงนางแต้มร้องโวยวายขึ้น ทำท่าวิ่งหนีอะไรอยู่บนเตียง ร้องเอ็ดตะโรลั่น “แมว แมว แมว”
แม่ที่นั่งสัปหงกอยู่บนรถเข็นสะดุ้งตื่น รีบใช้มือเลื่อนล้อรถที่นั่งเข้าไปใกล้เตียงพร้อมเอื้อมมือไปจับแขนลูก
ซึ่งทำให้เสียงที่ร้องเอ็ดตะโรนั้นสงบลงได้
นางแต้มมีอาการเหนื่อย หอบ อย่างเห็นได้ชัด พูดเสียงแหบสั่นเครือ “แมว แมว แมวพระสนมเซียว”
“แมวอะไร พระสนมเซียวอะไรลูก” แม่เอ่ยปากถาม
“แมว แมว แมวพระสนมเซียว” นางแต้มยังพูดไม่หยุด
“อะไรลูก”
“แมวพระสนมเซียว”
“แมว พระสนมเซียวอะไรลูก” แม่ทำท่าทางสงสัยเพราะไม่รู้ว่าลูกพูดเรื่องอะไร
นางแต้มเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อที่จะอธิบายให้แม่ฟังว่า
“แม่จ๋า พระสนมแซ่เซียว เป็นพระสนมของจักรพรรดิ เกาจง หรือ เกาจงฮ่องเต้ สมัยราชวงศ์ถัง (ค.ศ. 618-907)
นางถูก หวู่ฮองเฮา หรือ หวู่เจ๋อเทียน (บูเซ็กเทียน) ฮ่องเต้หญิงองค์แรกและองค์เดียวในประวัติศาสตร์จีน บังคับให้ จักรพรรดิเกาจงสั่งลงโทษประหารชีวิตพร้อมกับนางหวังฮองเฮา อดีตฮองเฮาที่ถูกปลด ซึ่งเป็นเรื่องราวในราชสำนักจีนสมัยราชวงศ์ถังที่สนุกมากๆ แล้วลูกจะเล่าให้แม่ฟังทั้งหมดทีหลังนะแม่….
“จ้ะลูก”
“แต่เรื่องแมว กับพระสนมเซียว เป็นตอนที่พระสนมเซียวจะถูกประหารชีวิต นางโกรธและเครียดแค้นหวู่ฮองเฮามาก ตะโกนสาปแช่งว่า “มันโหดเหี้ยมอำมหิต ต่อไปภายหน้ามันต้องไม่ตายดี ขอให้เทพยดาช่วยข้าด้วย ชาติหน้าขอให้ข้าเกิดเป็นแมวและให้มันเกิดเป็นหนูข้าจะไล่จับมันทุกๆชาติไป”(คเณศ.2532 : 140-141)
“แล้วมันเกี่ยวอะไรกับลูกด้วยล่ะ จงเกาหรือเกาจง หรือสนมเสี๋ยวอะไรนะ
“แม่ ไม่ใช่ จงเกา แต่เป็นเกาจง จ้ะแม่ และพระสนมเซียว ไม่ใช่พระสนมเสี๋ยว จ้ะ”
“แต่ที่มันเกี่ยวกับลูกก็เพราะว่าไอ้พวกที่ไม่ชอบลูก หาว่าลูกกลั่นแกล้ง โกรธเกลียดลูก ได้พากันสาปแช่งด่าให้ลูกเป็นหนู สกปรก โดยกล่าวหาว่าลูกโหดเหี้ยมอำมหิตแบบพระนางบูเซ็กเทียน…และเมื่อกี้นี้ลูกไปเจอะพระสนมเซียวซึ่งได้เกิดเป็นแมวสมความปรารถนา แกเห็นลูก แกก็ไล่ตะครุบลูกเลย แกคงคิดว่าลูกเป็นหนู ลูกจึงต้องวิ่งหนีเสียเหนื่อยเลย นี่ ดีนะ ที่รอดมาได้” นางแต้มทำไม้ทำมือปรกอบ
“ลูกยังไม่ตายนี่ ลูกจะเป็นหนูได้อย่างไร” แม่ออกความเห็นแย้ง
“ไม่รู้ซิแม่ คำสาปแช่งของอ้ายพวกนั้นคงแรงน่าดู มันคงจะพากันสวดมนต์สาปแช่งลูกให้เป็นหนูอยู่ทุกวันทุกคืน พระสนมเซียวจึงเห็นลูกเป็นหนู เลยกระโดดใส่…อ้ายพวกนั้นมันบัดซบจริงๆ”
“บ้านเรามีแมวหรือเปล่า แม่” นางแต้งพูดโพล่งออกมา
“มี 2 ตัว” แม่ตอบ
“พรุ่งนี้แม่จัดการมันเสียนะ ลูกกลัวมัน รวมทั้งเจ้าแมวออมสิน และเจ้าแมว มาเนกิ เนโกะ แมวขวักหรือแมวนำโชคของญี่ปุ่นด้วย เอาไปทิ้งให้หมด”
“จ้ะลูก พรุ่งนี้แม่จะจัดการ”
“เออ! แม่ อย่าลืมทุบเอาสตางค์แมวออมสินออกก่อนนะแม่นะ”
“จ้ะ ลูก แม่ไม่มีวันลืมหรอก”
ณ บัดนั้น อยู่ดีๆนางแต้มก็หลับผอยไปอีกและเมื่อนางตื่นขึ้นมาอีกครั้งตอนใกล้รุ่ง ในขณะที่แม่นั่งเฝ้าอยู่ข้างเตียง นางชี้มือไปที่แม่ และถามว่า “เราเป็นใครน่ะ มานั่งอยู่ที่นี่ทำไม”
“แม่ไง่ลูก ลูกจำแม่ไม่ได้หรือ” “อ๋อ ! แม่…” นางแต้มทำท่าฉงน
“แล้วนี่บ้านใครล่ะ เรามาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร”
“บ้านเรานะซิ ก็ลูกเป็นคนปลูกเอง”
นางแต้มดูงงๆทำตาลอยและหลับต่อไปอีก ซึ่งทำให้คนในบ้านงุนงงไปตามๆกันและไม่สามารถคาดการณ์อะไรต่อไปได้
…..
คเณศ แปล.(2532).ฮองเฮา ผู้อยู่เบื้องหลังบัลลังก์จักรพรรดิ.กรุงเทพฯ : นานมี.
ทวีป วรดิลก.(2547).ประวัติศาสตร์จีน.พิมพ์ครั้งที่ 4.กรุงเทพฯ : สุขภาพใจ.