จิปาถะ

เรื่องสั้น “กลัว”( เสริม)

ในตอยท้ายของเรื่องสั้น “กลัว” ตอนจบ นายคมหอก หอกหัก ได้สรุปว่า “ก็ทนเอาหน่อยนะครับ เดี๋ยวกรรมของเราก็คงจะหมดไปในเร็ววันนี้  ต่อไปก็จะเป็นกรรมของนางแต้มบ้าง ฮ่า ฮ่า ฮ่า ..“ตอนนี้ปล่อยให้นางซ่าไปก่อนเถอะ  รอดูตอนดับดีกว่า  เหมือนลิงติดตังอย่างไงอย่างนั้น  ดูไม่จืดแน่นอน”

และได้มีผู้อ่านสงสัยว่า “ลิงติดตัง” มันเป็นอย่างไร  และเพื่อให้หายสงสัย ขออธิบายโดยย่อ ดังนี้ครับ

เรื่อง “ลิงติดตัง” ปรากฏอยู่ใน “มักกฎสูตร”ในพระไตรปิฏก (พระธรรมคำสั่งสอนของพระพุทธเจ้ามี 3 ปิฎก คือ พระวินัย เรียก วินัยปิฎก พระสูตร เรียก สุตตันตปิฎก พระอภิธรรม เรียก อภิธรรมปิฎก.) เรื่องนี้อยู่ในพระสุตตันตปิฏก

เรื่องมีอยู่ว่า นายพรานวาง”ตัง”ไว้ดักจับลิง (ตัง คือ ยางไม้ที่ประสมกับสิ่งอื่น แล้วเคี่ยวจนเหนียว สำหรับดักนกและลิง.) ลิงที่ไม่โง่ ไม่ลอกแลก เมื่อเห็นก็หลีกเสีย ส่วนลิงที่โง่ ลอกแลก ก็จะเข้าไปใกล้ “ตัง” เอื้อมมือข้างหนึ่งไปจับ มือก็ติดตัง  มันจึงใช้มืออีกข้างเข้าไปจับ คิดว่าจะช่วยปลดมือข้างที่ติดตังออก  มือข้างที่สองก็ติดตังอีก   มันจึงเอาขาจับ ด้วยคิดว่า   ขาจะช่วยปลดมือทั้งสองออก ขาก็ติดตังอีก  มันจึงเอาขาข้างที่สองจับ  ด้วยคิดว่า  จะช่วยปลดมือทั้งสองและขาออก ขาที่สองก็ติดตังอีก  มันจึงเอาปากกัด ด้วยคิดว่า  จักช่วยปลดมือทั้งสองและเท้าทั้งสองออก  ปากก็ติดตังอีก   ลิงตัวนั้นถูกตรึงด้วย “ตัง” 5 จุด นอนถอนใจตาแป๋วรอความพินาจอยู่ตรงนั้น “จุดจบของนางแต้มก็จะเป็นแบบนี้ เอวัง ครับผม”

….