เซน
มีเพื่อนที่ยังไม่เกษียณอายุราชการปรารภมาว่า ทำไมสถาบันของเราจึงโชคร้ายนัก ได้แต่ผู้บริหารที่ขาดคุณธรรม โลภ เห็นแก่ประโยชน์ส่วนตัวและพวกพ้อง ตั้งคำถามมาว่า

ถาม : จะทำอย่างไรดี การทำงานไม่ค่อยราบรื่น ผู้บริหารใช้อำนาจบาตรใหญ่ ไม่ยอมฟังใครทั้งนั้น นอกจากพวกของตนเอง บรรยากาศเหมือนกับข้อเขียนใน จิปาถะ เมื่อวานนี้ว่าที่กล่าวว่า “ประชาชนพบกันตามถนนหนทางไม่กล้าทักทายปราศรัยกันสักคำ ได้แต่ทักทายกันด้วยสายตา” จะแก้ไขอย่างไรดีครับ

ตอบ : ในสมัยราชวงศ์ถัง ศาสนาพุทธ โดยเฉพาะนิกาย เซน เจริญรุ่งเรืองเป็นที่สุด และนิกายฝ่าเอียน ซึ่งแตกออกมาเป็นนิกายย่อยๆ ถือเป็นนิกายสุดยอดของ เซน ในยุคนั้น
ครั้งหนึ่งท่าน ฝ่าเอียน ซึ่งเป็นเจ้าอาวาสวัด ชิงเหลี่ยง หลังจากท่านได้เทศนาธรรมแก่เหล่าสงฆ์แล้ว “ท่านได้ยกปริศนาเซนขึ้นมาถามเหล่าสงฆ์ว่า..
“ใครสามารถแก้ลูกกระพวนบนคอเสือได้”
เหล่าสงฆ์ต่างจนด้วยเกล้า ได้แต่แลดูตากัน ไม่รู้จะตอบว่าอย่างไร
พอดีท่านฝ่าเติงมาถึง ท่านฝ่าเอียนจึงยกปริศนา เซน ถามฝ่าเติง
ฝ่าเติงตอบทันที่โดยไม่ต้องตรึกตรองเลยว่า
“คนผูกลูกกระพวนที่คอเสือต้องเป็นคนแก้ลูกกระพวน” (ส.สุวรรณ.2541.155)

อธิบายได้ว่า เมื่อเอาแมวมาเลี้ยง แมวมันประสาท มันดุ มันตะกละ เพื่อนก็เอามันไปปล่อยซิวะ
…………………
อ้างอิง
ส.สุวรรณ.(2541).สำนวนจีน.พิมพ์ครั้งที่ 3 .กรุงเทพฯ : สำนักพิมพ์พิราบ.