จิปาถะ
ซาก๊กนั้ง
“ไป ไป ออกไปให้พ้น” เสียงนางแต้มตะโกนไล่ นอนบนเตียงทำไม้ทำมือในท่าผลักประตูดันให้ออกไป
“ไล่อะไรลูก” แม่เลื่อนรถมาใกล้และถามเบาๆ ทำหน้าตาสงสัย
“อีแสงนะซิ แม่ เพื่อนลูกตั้งแต่สมัยเรียนชั้นมัธยม แม่จำได้ไหม ลูกแม่เสริมข้างบ้านเราไง”
“อ๋อ ! จำได้ลูก แต่เขาตายไปตั้ง 2 ปีแล้วนี่ลูก”
“นั่นแหละ มันมาหาลูก แถมมาว่าลูกเป็น ซาก๊กนั้ง”
“มันหมายความว่าอะไร ลูก”
“ซาก๊กนั้ง หรือ ซานกั๋วเหริน หมายความว่า เป็นคนคบยากนะซิ…..อีบ้า มาหาว่าเราเป็นคนคบยากได้อย่างไร…เลยไล่มันไปเสียเลย”
“เรื่องเป็นมาอย่างไรล่ะ”
“อยู่ดีๆมันก็มาหาลูก ทั้งๆที่ ร้อยปี พันปี มันไม่เคยมาหาเลย ตั้งแต่เรียนจบมัธยม มาถึงก็เล่าเรื่องวรรณคดีจีนให้ฟังว่า..
วรรณคดีเอกของจีนมี 4 เรื่อง คือ 1) ซี้อิ๋วจี้ (ไซอิ๋ว) 2) สุยหู่จ้วน (ซ้องกั๋ง) 3) หงโหลวม่ง (ความฝันหอแดง) และ 4) ซานกั๋ว (สามก๊ก)”
“ลูกถามว่าวรรณคดีที่ว่านะ เรื่องราวมันเป็นอย่างไร”
“มันเล่าว่า วรรณคดีเรื่อง ซีอิ๋วจี้ หรือไซอิ๋ว เป็นเรื่องของพระถังซัมจั๋ง ที่เดินทางไปอาราธนาพระไตรปิฏกจากประเทศอินเดีย มีเห้งเจีย ลิงที่เกิดมาจากหินวิเศษเป็นผู้ช่วย เจ้าลิงวิเศษตัวนี้เคยขึ้นไปอาละวาดบนสวรรค์จนสวรรค์ปั้นป่วนไปหมด มีผู้รู้ตั้งข้อสังเกตว่า เด็กผู้ชายไม่ควรอ่านเพราะอ่านแล้วจะเอาอย่างเห้งเจีย ก็จะคะนองซุกซนเกเรไปตามเรื่อง
วรรณคดีเรื่อง สุยหู่จ้วน หรือซ้องกั๋ง เป็นเรื่องของนักสู้ที่ไม่ได้รับความเป็นธรรม ถูกกดขี่ ข่มเหงจากรัฐบาลในสมัยราชวงศ์ซ่ง จนต้องส้องสุมผู้คนต่อต้าน เด็กหนุ่มจึงไม่ควรอ่าน เพราะอาจเอาอย่างตัวละคร ส้องสุมผู้คนต่อต้านความไม่ชอบธรรมจากรัฐบาลได้
วรรณคดีเรื่อง หงโหลวม่ง หรือความฝันหอแดง เป็นนิยายที่ได้รับการยกย่องว่าสุดยอดของความรักความใคร่ของสังคมศักดินาในสมัยราชวงศ์ชิง มีบทพิศวาสที่พรรณนาได้อย่างถึงอกถึงใจชาวจีน สาวๆจึงไม่ควรอ่าน เพราะจะทำให้จิตใจฟุ้งซ่าน คิดแต่เรื่องรักๆใคร่ๆ
วรรณคดีเรื่อง ซานกั๋ว หรือ สามก๊ก วรรณคดีจีนที่คนไทยรู้จักกันดี ผู้รู้ก็ว่า ผู้ใหญ่ไม่ควรอ่าน เพราะจะทำให้มีเล่ห์เหลี่ยมมาก “ช่ำชองการใช้ กโลบายต่างๆ อย่างที่ชาวจีนเรียกคนที่อ่านสามก๊ก จนช่ำชองว่า ซาก๊กนั้งหรือ ซานกั๋วเหริน พูดง่ายๆว่า คนสามก๊กคบยาก” (ทวีป วรดิลก.2547.24)
และมันยังย้ำว่า ลูกนะ เป็น ซาก๊กนั้ง หรือคบยาก ลูกคิดว่ามันตั้งใจเอาเรื่องสามก๊กมาด่าลูก ก็เลยไล่มันไปเสียเลย ฮ่า ฮ่า ฮ่า”
“แม่จ๋า แม่คิดว่าลูกเป็นซาก๊กนั้งหรือเปล่าจ้ะ”
“แม่คิดว่า ลูกก็มีส่วนอยู่บ้างนะ”
นางแต้มทำตาเขียว “ไป ไป แม่ออกไปได้แล้ว” พูดจบนางแต้มก็หันหลังเข้าข้างฝา พร้อมกับกล่าว“กูดไนท์ ”
……….
ทวีป วรดิลก.(2547).ประวัติศาสตร์จีน.พิมพ์ครั้งที่ 4.กรุงเทพฯ : สุขภาพใจ.